หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 126

หลินมั่วมองไปทางเติ้งจวิน พร้อมหยิบยากุยหยวนยื่นให้เขาหนึ่งเม็ด

“พ่อของเธอโกหกเธอน่ะ!”

“ต่อจากนี้นีนีจะมีวันเกิดอีกหลายครั้ง วันเกิดต้องกินเค้กก้อนใหญ่ๆ แล้วก็ต้องซื้อชุดสวยๆ เยอะๆ!”

“เอ้า นีนีกินลูกอมเม็ดนี้เข้าไปก่อน”

“พ่อถึงวันเกิดเธอ เธออยากได้อะไร ลุงก็จะซื้อให้หมดเลย!”

แววตาของนีนีลุกวาว “จริงเหรอคะ”

“คุณลุง งะ......งั้นคุณลุงช่วยซื้อรองเท้าให้พ่อหนูคู่หนึ่งได้ไหมคะ......”

“คนด้านนอกต่างบอกว่าคุณพ่อสกปรก เพราะนิ้วเท้าของคุณพ่อโผล่ออกมาจากนอกรองเท้าแล้ว......”

เวลานี้ เติ้งจวินร้องไห้ราวกับเป็นเด็กคนหนึ่ง

ภายในใจของหลินมั่วอึดอัดเป็นอย่างมาก เขาลูบไปที่หัวของนีนีเบาๆ

เด็กหญิงที่น่าสงสารคนนี้ ได้รับชะตาที่น่าสงสารที่สุดตั้งแต่เกิด

เพียงแต่ เธอไม่ได้เป็นห่วงตัวเอง กลับคอยห่วงคุณพ่อของเธอ

ในช่วงเวลาชีวิตที่แสนสั้นของเธอ เธอยังไม่ทันได้เห็นแม้กระทั่งโลกด้านนอกที่สีสันสดใส ก็ต้องบอกลาโลกใบนี้เสียแล้ว

“ไม่ต้องห่วงนะ มีคุณลุงอยู่ ต่อจากนี้จะไม่มีใครสามารถรังแกเธอกับคุณพ่อได้แล้ว!”

“เธอกินลูกอมเม็ดนี้เข้าไปก่อน!”

นีนีกินยาเสี่ยวกุยหยวนเข้าไปอย่างเชื่อฟัง ไม่นานนัก เธอก็เริ่มรู้สึกง่วงนอนและหลับสนิทไป

เติ้งจวินไม่ได้เอ่ยห้าม เพราะเขารู้ หลินมั่วไม่มีทางประสงค์ร้าย

“นี่เป็นลูกอมอะไรกัน?”

เติ้งจวินถามอย่างสงสัย

“ไม่ใช่ลูกอม แต่เป็นยา!”

“ยา?” เติ้งจวินตกใจ “ยาอะไรกัน?”

หลินมั่ว “ยาที่รักษาโรคของเธอ!”

“ตอนนี้ฉันเป็นคุณหมอในโรงพยาบาล โรคแบบนี้ ฉันรักษามาเยอะมาก”

“อีกเดี๋ยวฉันออกยาให้ กินให้หมดภายในหนึ่งอาทิตย์ โรคของนีนีก็จะหายโดยสิ้นเชิง!”

เติ้งจวินสับสน “หลินมั่ว นายฟังผิดหรือเปล่า?”

“ลูกสาวของฉันเป็นโรคหัวใจโดยพันธุกรรม!”