หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 126

หลินมั่วมองไปทางเติ้งจวิน พร้อมหยิบยากุยหยวนยื่นให้เขาหนึ่งเม็ด

“พ่อของเธอโกหกเธอน่ะ!”

“ต่อจากนี้นีนีจะมีวันเกิดอีกหลายครั้ง วันเกิดต้องกินเค้กก้อนใหญ่ๆ แล้วก็ต้องซื้อชุดสวยๆ เยอะๆ!”

“เอ้า นีนีกินลูกอมเม็ดนี้เข้าไปก่อน”

“พ่อถึงวันเกิดเธอ เธออยากได้อะไร ลุงก็จะซื้อให้หมดเลย!”

แววตาของนีนีลุกวาว “จริงเหรอคะ”

“คุณลุง งะ......งั้นคุณลุงช่วยซื้อรองเท้าให้พ่อหนูคู่หนึ่งได้ไหมคะ......”

“คนด้านนอกต่างบอกว่าคุณพ่อสกปรก เพราะนิ้วเท้าของคุณพ่อโผล่ออกมาจากนอกรองเท้าแล้ว......”

เวลานี้ เติ้งจวินร้องไห้ราวกับเป็นเด็กคนหนึ่ง

ภายในใจของหลินมั่วอึดอัดเป็นอย่างมาก เขาลูบไปที่หัวของนีนีเบาๆ

เด็กหญิงที่น่าสงสารคนนี้ ได้รับชะตาที่น่าสงสารที่สุดตั้งแต่เกิด

เพียงแต่ เธอไม่ได้เป็นห่วงตัวเอง กลับคอยห่วงคุณพ่อของเธอ

ในช่วงเวลาชีวิตที่แสนสั้นของเธอ เธอยังไม่ทันได้เห็นแม้กระทั่งโลกด้านนอกที่สีสันสดใส ก็ต้องบอกลาโลกใบนี้เสียแล้ว

“ไม่ต้องห่วงนะ มีคุณลุงอยู่ ต่อจากนี้จะไม่มีใครสามารถรังแกเธอกับคุณพ่อได้แล้ว!”

“เธอกินลูกอมเม็ดนี้เข้าไปก่อน!”

นีนีกินยาเสี่ยวกุยหยวนเข้าไปอย่างเชื่อฟัง ไม่นานนัก เธอก็เริ่มรู้สึกง่วงนอนและหลับสนิทไป

เติ้งจวินไม่ได้เอ่ยห้าม เพราะเขารู้ หลินมั่วไม่มีทางประสงค์ร้าย

“นี่เป็นลูกอมอะไรกัน?”

เติ้งจวินถามอย่างสงสัย

“ไม่ใช่ลูกอม แต่เป็นยา!”

“ยา?” เติ้งจวินตกใจ “ยาอะไรกัน?”

หลินมั่ว “ยาที่รักษาโรคของเธอ!”

“ตอนนี้ฉันเป็นคุณหมอในโรงพยาบาล โรคแบบนี้ ฉันรักษามาเยอะมาก”

“อีกเดี๋ยวฉันออกยาให้ กินให้หมดภายในหนึ่งอาทิตย์ โรคของนีนีก็จะหายโดยสิ้นเชิง!”

เติ้งจวินสับสน “หลินมั่ว นายฟังผิดหรือเปล่า?”

“ลูกสาวของฉันเป็นโรคหัวใจโดยพันธุกรรม!”

“คุณหมอบอกแล้ว โรคแบบนี้ ที่เกิดจากพันธุกรรม มันไม่สามารถรักษาได้!”

“นอกจากการปลูกถ่ายหัวใจ”

หลินมั่วยิ้มอ่อน “คนอื่นรักษาไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าฉันจะรักษาไม่ได้นะ”

“เดี๋ยวฉันกลับไปจัดยาให้นาย นายแค่เอามาต้มก็พอแล้ว”

เติ้งจวินเกาหัวพร้อมกล่าว “นายเอาตำรับยามาให้ฉันดีกว่า เดี๋ยวฉันไปหาซื้อเอง”

“หลายปีที่ผ่านมานี้ ฉันทำธุรกิจเครื่องยาสมุนไพร”

“ราคาของของพวกนี้ ฉันรู้จักมากกว่านาย!”

หลินมั่วเผยรอยยิ้มออกมา บนโลกนี้ ไม่มีใครรู้เรื่องเครื่องยาสมุนไพรไปมากกว่าเขาแล้ว

เพียงแต่ ก่อนหน้านี้เติ้งจวินทำธุรกิจเกี่ยวกับสมุนไพรยา นั่นเกินความคาดหมายของเขาไปมาก

นั่นทำให้เขาคิดถึงบริษัทเครื่องยาสมุนไพรที่ชื่อว่าอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ

ซวี่ปั้นซย่ากำลังปวดหัวเลย ว่าจะให้ใครช่วยดูแลจัดการบริษัท

อุตส่าหกรรมยาสวี่ซื่อมีหน้าที่หลักๆ คือการวิจัยเครื่องยาสมุนไพร และภายในบริษัทก็ไม่มีผู้เชี่ยวชาญด้านนี้พอดี

ดูท่า บางทีอาจลองให้เติ้งจวินไปลองตำแหน่งนี้ได้

“จวินจื่อ ตอนนี้นายกำลังทำงานอะไรอยู่ล่ะ?”

หลินมั่วเอ่ยปากถาม

เติ้งจวิน “ทำงานในเขตก่อสร้าง พวกงานพลาธิการน่ะ”

“ที่สำคัญคือมันใกล้บ้าน ฉันกลับบ้านมาดูแลลูกได้สะดวกมากกว่า”

หลินมั่วพยักหน้า “นายอยากทำงานเกี่ยวกับเครื่องยาสมุนไพรต่อไหม?”

“อยากมาช่วยฉันไหม?”

เติ้งจวินชะงักไปชั่วครู่ “นายทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องยาสมุนไพรเหรอ?”

“ใช่ เป็นบริษัทเครื่องยาสมุนไพรที่เพิ่งจะก่อตั้ง!”

“นี่มัน......” ภายในใจของเจิ้งจวินสั่นคลอน

เพียงแต่ เมื่อคิดถึงลูกสาวของเขานีนี เขาก็ชะงักอีกครั้ง

หลินมั่วมองความกังวลของเขาออก จึงยิ้มกล่าว “ไม่รีบ”

“รอให้นีนีหายจากโรคนี้ก่อน แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันก็ได้!”

เติ้งจวินถอนหายใจ แต่ภายในใจกลับมีแต่ความโศก

ลูกสาวของเขาจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่วันยังพูดยากเลย จะหายดีได้ยังไงกัน?