หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1229

หลินหมิงวิ่งไปที่ลานบ้านด้วยความโกรธ ก่อนจะคว้าแส้ออกมาเฆี่ยนอู่ซงและคนอื่นๆ อย่างไม่เลือกหน้า

ในไม่ช้าคนทั้งหมดก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับรอยฟกช้ำพลางร้องโหยหวนอย่างต่อเนื่อง

อู่ซงถึงกับคุกเข่าแทบเท้าหลินหมิงและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “คุณชายหมิง คุณชายหมิง... ไว้ชีวิตผมเถอะครับ”

“ผม... ผมไม่รู้ว่าหลินมั่วจะเก่งกาจขนาดนั้น มันเป็นความผิดของผมเอง”

“คุณชายหมิง คุณไว้ชีวิตผมเหมือนหมาตัวหนึ่งก็ได้...ผมจะยอมจ่ายเงินค่าเสียหาย...”

หลินหมิงโกรธมากยิ่งขึ้น เขาคว้าแส้ขึ้นมาเฆี่ยนอู่ซงต่อโดยไม่คิด

“บ้าเอ๊ย แกคิดว่าฉันแบล็คเมล์แกหรือไง”

“ฉันเป็นคุณชายแห่งอู๋ไจ้ คิดว่าฉันไม่เคยเงินหรือไง”

“แกกำลังใช้เงินดูถูกฉันหรือไงวะ”

ยิ่งเขาลงมือมากเท่าไร เขาก็ยิ่งแค้นมากขึ้นเท่านั้น ในที่สุดหลินหมิงก็คว้ากริชออกมาพร้อมที่จะแทงอู่ซงให้ตาย

ในขณะนั้นเอง แมลงมีปีกตัวเล็กบินตรงไปยังลำคอของอู่ซง

ภายใต้การจ้องมองของหลินหมิง แมลงมีปีกตัวเล็กนี้กัดคอของอู่ซงโดยไม่คาดคิด ก่อนจะชอนไชเข้าไปในร่างของเขา

หลังจากนั้นอู่ซงก็เปล่งเสียงกรีดร้องราวกับเจ็บปวดเจียนตายออกมาในทันที

เขาเอามือเกาคอ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในผิวหนังราวกับพยายามเอาแมลงออก

ทว่าการดิ้นรนกลับไร้ประโยชน์

สุดท้ายเขาฟุบลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยเลือดและเสียชีวิตลงทันที

คนที่ติดตามเขาต่างกรีดร้องด้วยความตกใจ พวกเขาไม่เคยเห็นฉากที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งนักเรียนหนุ่มสาวที่มาอู๋ไจ้เพื่อแสวงหาความตื่นเต้น ตอนนี้พวกเขารู้สึกเสียใจที่ก่อนหน้านี้ตัดสินใจมาที่นี่

พวกเขาได้ยินอู่ซงบอกว่าที่อู๋ไจ้น่าตื่นเต้น ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการมาที่นี่เพื่อเรียนรู้เพิ่มเติม

แต่ใครจะคาดคิดว่าอีกด้านหนึ่งของอู๋ไจ้จะน่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้

พวกเขาที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอกมาก่อน จะจินตนาการได้อย่างไรว่าโลกภายนอกนั้นอันตรายแค่ไหน!

ในที่สุดพวกเขาก็รู้ว่าโลกภายนอกโหดร้ายเพียงใด แต่มันก็สายเกินไป

พวกเขาล้วนคุกเข่าลงบนพื้น พร้อมกับขอร้องหลินหมิงอย่างสิ้นหวัง

แมลงมีปีกตัวเล็กแบบนั้นจะมีฤทธิ์มากขนาดนั้นเลยเหรอ