หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1240

ทุกคนในที่นั้นอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

หลี่เฉิงตั๋วพูดอย่างกระวนกระวาย “ซะ...โซ่ตรวนของแก...”

หลินมั่วเย้ยหยัน “ฉันบอกไปแล้วไงว่าฉันแค่ใช้แผนซ้อนแผน ล่อให้พวกแกออกมาติดกับ”

“แกคิดจริงๆ เหรอว่าฉันจะถูกโซ่นี่พันธนาการเอาไว้”

“ฉันน่ะแก้โซ่ตรวนพวกนี้เอาไว้นานแล้ว จงใจแสร้งทำเป็นติดกับดักเพื่อหลอกให้พวกแกออกมานี่ไง!”

ซ่งรุ่ยเจ๋อและพรรคพวกโกรธมากและเพิ่งรู้สึกตัวว่าถูกหลอกมาโดยตลอด

ในขณะนั้น หลินเจาโบกมือและตะโกน “ฆ่าพวกมันให้หมด!”

ทันใดนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็พุ่งเข้ามา พวกเขาคือผู้คุมที่หลินเจาฝึกฝนด้วยตัวเอง

ใบหน้าของหลินหมิงตื่นตระหนก เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พ่อบุญธรรม... ผมไม่เกี่ยวนะครับ”

หลินเจาพูดอย่างเย็นชา “ไม่เกี่ยวกับแก?”

“หืม คิดว่าฉันหูหนวกเหรอ”

“ฉันได้ยินทุกอย่างที่แกพูดเมื่อกี้แล้ว!”

หลินหมิงเกือบจะทรุดตัวลงกับพื้น เขารู้แล้วว่าครั้งนี้จบเห่แล้วจริงๆ

“ฆ่ามัน!”

หลินเจาโบกมือ ทุกคนที่อยู่รอบตัวเขาพุ่งออกไปทันที

สีหน้าการแสดงออกของซ่งรุ่ยเจ๋อและคนอื่นๆ เปลี่ยนไป

พวกเขาไม่ได้อ่อนแอ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะต่อสู้กับผู้คนมากมายในอู๋ไจ้

ตอนนี้พวกเขาถูกล้อมรอบในคุกใต้ดินจากผู้มากฝีมือในอู๋ไจ้ พวกเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน!

ในขณะที่ซ่งรุ่ยเจ๋อและคนอื่นๆ กำลังสิ้นหวัง

เสียงเย็นชาก็ดังมาจากข้างนอก “หลินเจา ถ้าไม่อยากให้ลูกสาวตาย จงปล่อยพวกเขาซะ”

หลินเจาและหลินมั่วรีบมองออกไปเห็นคนสองคนยืนอยู่ที่ทางเข้าคุกใต้ดิน พวกเขาคือท่านอาจารย์กู่และเฮ่อเชียนเสวี่ย

เฮ่อเชียนเสวี่ยถูกท่านอาจารย์กู่บีบคอไว้ทำให้หายใจลำบาก

เมื่อเห็นเช่นนั้น สีหน้าของหลินเจาก็เปลี่ยนไป “อาจารย์กู่ ปล่อยลูกสาวของฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่อย่างนั้นแกกับฉันได้ตายไปพร้อมกันแน่!”

ท่านอาจารย์กู่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “หลินเจา คำขู่ของแกใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอก”

“ฉันให้โอกาสแกแค่ครั้งเดียว!”

“ปล่อยพวกเขาซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าเธอต่อหน้าแกเดี๋ยวนี้!”

ซ่งรุ่ยเจ๋อเหลือบมองเขา “ฉันจะเอาคนไร้ประโยชน์อย่างแกไปด้วยทำไม”

หลินหมิงตกตะลึง เขาไม่เคยคาดคิดว่าตนเองจะถูกทอดทิ้งเช่นนี้

หลินเจาจ้องมาที่เขา “ยังดูไม่ออกอีกเหรอ”

“แกมันไร้ประโยชน์ พวกเขาไม่ต้องการแกอีกต่อไปแล้ว!”

หลินหมิงสิ้นหวังอย่างถึงขีดสุด ในที่สุดเขาก็รู้ว่าครั้งนี้เขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่เพียงใด

หลังจากที่ซ่งรุ่ยเจ๋อและคนอื่นๆ จากไป หลินเจาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ตอนนี้แกปล่อยเสวี่ยเอ๋อร์ได้แล้ว”

ท่านอาจารย์กู่เยาะเย้ย “ขออภัยด้วย คนอย่างฉันไม่เคยทำตามสัญญาอยู่แล้ว”

“ผู้หญิงคนนี้ยังมีประโยชน์อยู่ ฉันขอเอาไปด้วยแล้วกัน!”

หลังจากพูดจบ เขาก็คว้าเฮ่อเชียนเสวี่ยและวิ่งหนีไป

สีหน้าของหลินเจาและหลินมั่วเปลี่ยนไป พวกเขารีบไล่ตามออกไป ทว่าความเร็วของท่านอาจารย์กู่ไม่มีใครเทียบได้

หลินเจาและหลินมั่วไล่ตามพวกเขาด้วยแรงทั้งหมด หลังจากวิ่งนานกว่าครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงป่าบนภูเขารกร้าง

ท่านอาจารย์กู่โยนเฮ่อเชียนเสวี่ยลงกับพื้น พร้อมกับหัวเราะและพูดว่า “หลินเจา หลินมั่ว ที่นี่ดูไม่เลว”

“ถือซะว่าเป็นหลุมฝังศพของพวกแกแล้วกัน เป็นยังไงล่ะ”