หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1262

ทุกคนพากันพยักหน้าแสดงออกว่ายินยอมที่จะไปช่วยชาวไร่เก็บสมุนไพรพวกนั้น

ขณะนั้นเอง จู่ๆ ไท่จื่อก็พูดขึ้น “พูดแบบนี้แสดงว่าที่นั่นมีดอกบัวอัคคีเจ็ดกลีบอยู่เยอะเลยหรือ”

“ถ้าอย่างนั้นนายก็ขายดอกบัวอัคคีเจ็ดกลีบดอกนี้ให้ฉันเสียสิ”

ทุกคนมองไปยังไท่จื่ออย่างตกตะลึง

เจ้าอ้วนหวังพูดอย่างกระอักกระอ่วน “ต้องขอโทษจริงๆ ครับ”

“พวกเรามีแค่ดอกบัวอัคคีเจ็ดกลีบดอกนี้ดอกเดียว”

“นี่เป็นของที่พวกเรารับปากว่าจะเอามาเป็นค่าตอบแทน ขายไม่ได้...”

ไท่จื่อโบกมือทันที “ขายได้หรือขายไม่ได้อะไรกัน”

“ตอนนี้นายเหลือแค่ดอกนี้ดอกเดียว แต่ที่นั่นยังมีอีกเยอะไม่ใช่หรือ”

“ขายดอกนี้ให้ฉันก่อน ถึงตอนนั้นถ้าเก็บดอกอื่นๆ มาได้แล้วฉันจะคืนให้ดอกหนึ่ง”

เจ้าอ้วนหวังกำลังจะพูด แต่ไท่จื่อก็พูดต่อ “ฉันรู้ว่านายลำบากใจ กลัวว่าคนอื่นจะไม่พอใจใช่ไหม”

“เอาแบบนี้แล้วกัน เพื่อความยุติธรรม พวกเราลองถามความคิดเห็นของพวกเขาก่อน นายว่าอย่างไร”

พูดจบ ไท่จื่อก็มองไปยังคนอื่นๆ ทันที จากนั้นก็ตะโกนขึ้นมา “ข้อเสนอเมื่อสักครู่นี้ของฉัน มีใครไม่เห็นด้วยไหม”

ตระกูลหลักทั้งสิบแห่งมณฑลซูมองหน้ากัน จริงๆ แล้วในใจพวกเขาเคียดแค้นมาก

แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

ถึงอย่างไรเมื่อสักครู่นี้ไท่จื่อก็เชือดไก่ให้ลิงดูแล้ว

ไท่จื่อยักไหล่ “ดูสิ ไม่มีใครคัดค้านเลย”

“เรื่องนี้ตกลงแบบนี้เลยแล้วกัน”

ทุกคนแทบจะกระอักเลือดออกมาแล้ว

พวกเขาไม่ใช่ไม่อยากคัดค้าน แต่ไม่กล้าคัดค้านมากกว่า

ไท่จื่อแข็งแกร่งเกินไป!

เจ้าอ้วนหวังร้อนใจขึ้นมา “ไท่จื่อ คือ...คือว่าแบบนี้ไม่ค่อยดีมั้งครับ!”

ไท่จื่อโมโหขึ้นมา “แม่งเอ๊ย ไม่ค่อยดีอะไรอีก”

“กูก็บอกแล้วว่าเอาอันนี้ให้กูก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยคืนให้หนึ่งดอกก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง”

“อีกอย่างก็ไม่มีใครคัดค้านด้วย ยังมีอะไรไม่ดีอีก!”

เจ้าอ้วนหวังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก จากนั้นก็รีบมองไปยังหลินเจา

ขณะนั้นเอง เฉินไป๋อวี่ก็พูดขึ้นมา “เพื่อนหลิน ไม่ต้องเกรงใจ!”

“ในเมื่อนายจะเอาไปใช้ช่วยชีวิตคน พวกเราจะไปแย่งกับนายได้อย่างไรกัน”

“มณฑลซูไม่มีข้อโต้แย้งอะไร!”

คนของมณฑลซูมองไปยังเฉินไป๋อวี่ด้วยความงุนงง

เฉินไป๋อวี่ส่งสายตาให้พวกเขา และคนเหล่านั้นก็เข้าใจในทันที

สิ่งที่เฉินไป๋อวี่คิดนั้นง่ายมาก ไท่จื่ออยู่ที่นี่ พวกเขาจะทำอะไรก็ทำไม่ได้

ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเขาก็เล่มตามน้ำไปก่อน อย่างน้อยก็พอสร้างสัมพันธ์อะไรได้บ้าง

ทุกคนเงียบไปในทันที

แน่นอนว่าทางฝั่งของมณฑลก่วงก็มีสีหน้าถมึงทึงเช่นกัน สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ชายชราหนึ่งในนั้นถุยน้ำลายออกมาและพูดเบาๆ “หึ กฎของหมู่บ้านอู๋ไจ้ก็ไม่เท่าไหร่นี่!”

ไท่จื่อได้ยินแบบนั้นก็โมโหขึ้นมาทันที เขาตบโต๊ะเสียงดัง “แม่งเอ๊ย ไอ้แก่ จะพูดอะไรก็พูดออกมาตรงๆ”

“เอาแต่กระซิบอยู่แบบนั้น คิดว่ากูไม่ได้ยินหรือไง”