หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1264

ไท่จื่อเบิกตากว้าง “แม่เจ้า แค่นี้นายก็วิเคราะห์ออกมาได้หรือ”

“ดูท่าขึ้นเขาไปแล้วคงต้องอยู่ติดนายไว้แล้วล่ะ!”

เจ้าอ้วนก็มีสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน จู่ๆ เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าการที่ได้หลินมั่วมาช่วยเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องมากๆ

ถ้าเทียบกับคนด้านนอกนั่นแล้ว หลินมั่วดูมีความรู้เฉพาะทางกว่ามาก

หลินมั่วเหลือบไปมองไท่จื่อ “ผมว่าคุณอย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้จะดีกว่า”

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสนุกนะ!”

ไท่จื่อไม่สนใจ “สบายใจเถอะ ครั้งนี้น้าของฉันเตรียมบอดี้การ์ดที่เก่งกว่าเดิมไว้ให้ นายสู้พวกเขาไม่ได้แน่นอน”

หลินมั่วพูดไม่ออกทันที เขาเทียบกับบ้านของไท่จื่อไม่ได้จริงๆ

“จริงสิ หลังจากขึ้นเขาแล้วคุณต้องระวังเอาไว้ให้มากนะ”

“ก่อนที่คนคนนี้จะตายเขาพูดคำว่ามังกร ผมสงสัยว่าสัตว์ป่าผู้พิทักษ์น่าจะมีร่างเป็นงูพิษ”

“งูพิษเก่งในการลอบโจมตี น่าจะมีอันตรายในที่มืด ต้องระวังเอาไว้ให้มาก”

หลินมั่วพูดขึ้น

วันถัดมา หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว พวกเขาก็เก็บข้าวของเพื่อออกเดินทาง

คนที่ไปกับพวกเขามีชาวไร่เก็บสมุนไพรจากหมู่บ้านอีกสิบกว่าคน

เมื่อเห็นว่าเหล่าชาวไร่เก็บสมุนไพรสวมชุดบางๆ ในดวงตาของหลินมั่วก็ปรากฏภาพบางอย่างขึ้นมา

เขารู้ว่าเจ้าอ้วนหวังไม่ได้บอกความจริงกับพวกเขา

แต่หลินมั่วก็ไม่ได้ตีหญ้าให้งูตื่น

ชาวไร่เก็บสมุนไพรมีแผนของพวกเขา หลินมั่วก็มีแผนของตัวเองเช่นกัน

หลังจากหลินมั่วขึ้นเขาไปได้ไม่นาน ก็มีรถหลายคันมาจอดที่หมู่บ้าน

คนที่นั่งอยู่ในรถคือคนของซ่งรุ่ยเจ๋อ

อาจารย์กู่ก็นั่งอยู่ในนั้นเช่นกัน แต่ตอนนี้พวกเขาแก่ชราราวกับคนที่มีอายุ 70กว่าปีอย่างไรอย่างนั้น

ที่ด้านข้างมีฉินอู๋เซ่อที่ตัวท้วมและเตี้ยนั่งอยู่

บาดแผนบนร่างกายของฉินอู๋เซ่อฟื้นฟูจนหายสนิทแล้ว เป็นเพราะได้รับการรักษาจากอาจารย์กู่

คนเผ่ากู่ไม่เพียงแต่มีความสามารถในการใช้กู่สูง แต่ความสามารถในการใช้ยาก็สูงมากเช่นกัน

“ผมสืบมาแล้ว หลินเจาไปที่เมืองก่วงหยาง”

“ตอนนี้หลินมั่วขึ้นเขาไปคนเดียว”

“ถึงจะมีไท่จื่อตามไปด้วย แต่พวกบอดี้การ์ดของไท่จื่อก็เทียบกับหลินเจาไม่ได้เลย”

หลินมั่ว “นายไม่รู้สึกว่ามันร้อนขึ้นเรื่อยๆ หรือ”

ไท่จื่อสะบัดเสื้อ “นายพูดแบบนั้นแล้วก็รู้สึกว่ามันร้อนอยู่นะ”

“แล้วมันเกี่ยวกันอย่างไรล่ะ”

หลินมั่วอธิบายอย่างช่วยไม่ได้ “ปกติแล้วดอกบัวอัคคีเจ็ดกลีบจะเติบโตที่หินภูเขาไฟ”

“อีกทั้งพื้นที่รอบๆ ยังต้องร้อนเป็นอย่างมาก”

“ผมคาดการณ์ว่าพวกเราน่าจะใกล้ถึงปากทางเข้าภูเขาไฟแล้ว”

ไท่จื่อเข้าใจในทันที เป็นแบบนี้นี่เอง!”

“นี่ เจ้าอ้วนหวัง ใกล้ถึงแล้วใช่ไหม”

เจ้าอ้วนหวังพยักหน้า จากนั้นก็ชี้ไปที่เขาที่อยู่ไกลออกไป “นั่น อยู่ตรงนั้นครับ”

ทุกคนดีใจมากและรีบออกเดินทางทันที

คิดไม่ถึงว่าทันทีที่พวกเขาวิ่งมาถึงที่เขาแห่งนี้ คนกลุ่มหนึ่งก็เดินออกมาจากพุ่มไม้

“ที่นี่ถูกปิดไว้แล้ว!“

“ใครก็ไม่สามารถเข้าไปได้!”