หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1265

คนกลุ่มนี้ยืนอยู่หน้าภูเขาด้วยใบหน้าหยิ่งยโส ราวกับกำลังออกคำสั่งอยู่

คนฝั่งทางนี้โมโหขึ้น เฉินไป๋อวี่เป็นคนแรกที่ลุกขึ้นมา “ป่าเขานี้ไม่ใช่ของพวกนาย พวกนายมีสิทธิ์อะไรมีปิดเขานี้ไว้”

หัวหน้าของคนกลุ่มนั้นเป็นคนที่มีรอยแผลเป็นเป็นตัวหนังสืออยู่บนหน้า เขาเหลือบไปมองเฉินไป๋อวี่ “พูดมากจริง”

“กูอยากจะปิดตรงไหนก็จะปิดตรงนั้น มึงเป็นใครถึงได้มาทำตัวแบบนี้”

เฉินไป๋อวี่โมโหขึ้นมา เขาตะโกนเสียงดัง “แกพูดกับใครหะ”

“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใครถึงได้กล้าพูดกับฉันแบบนี้”

“อยากตายใช่ไหม”

หน้าแผลเป็นพูดอย่างเย่อหยิ่ง “กูไม่จำเป็นต้องรู้ว่ามึงเป็นใคร”

“ฟังให้ดีนะ ฉันจะนับถึงสาม พวกมึงรีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

“ถ้าไม่อย่างนั้นกูจะเป็นคนทำให้มึงออกไปจากที่นี่เอง!”

เฉินไป๋อวี่โมโหมาก “แหม ฉันล่ะกลัวจริงๆ”

“ไม่ให้พวกฉันผ่านที่แห่งนี้งั้นหรือ นายแน่ใจใช่ไหม”

“ได้ นายนับสิ ฉันอยากจะเห็นนักว่านายจะจัดการกับพวกเราอย่างไร!”

หน้าแผลเป็นหน้านิ่ง จากนั้นก็ชักมีดยาวออกมาชี้ไปที่เฉินไป๋อวี่ “ในเมื่อมึงอยากรนหาที่ตาย กูจะทำให้มึงสมหวังเอง!”

“หนึ่ง! สอง!”

“สาม!”

เสียงตะโกนดังขึ้น จากนั้นหน้าแผลเป็นก็พุ่งตัวเข้าไปทางเฉินไป๋อวี่อย่างโหดเหี้ยม

ถึงแม้ว่าเฉินไป๋อวี่จะดูไร้ความสามารถเมื่ออยู่ต่อหน้าไท่จื่อ แต่ถึงอย่างไรก็มาจากตระกูลใหญ่

เขาเรียนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ความสามารถก็ไม่เลวเลย

เมื่อเห็นว่าหน้าแผลเป็นลงมือ เขาก็พุ่งตัวเข้าไปและจับข้อมือของหน้าแผลเป็นไว้ พร้อมกับต่อยไปที่หน้าอกของหน้าแผลเป็น

หน้าแผลเป็นส่งเสียงตกใจออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ตอบโต้ไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนแลกหมัดกันอย่างรวดเร็ว ความสามารถของพวกเขาพอๆ กัน

หน้าแผลเป็นอดไม่ได้ที่จะโมโหขึ้นมา “ที่แท้ก็เป็นคนมีทักษะการต่อสู้นี่เอง ก็ว่าถึงได้ทำตัวเย่อหยิ่งนัก”