หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1266

ไท่จื่อกระแอม ก่อนจะเดินออกมาท่ามกลางกลุ่มคน

“เซวียอู่เยี่ยยอมให้พวกแกปิดภูเขางั้นเหรอ”

“ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินเขาพูดเรื่องนี้เลยล่ะ”

เซวียอู่เยี่ยพูดช้าๆ

รอยแผลเป็นมองไท่จื่อก่อนจะพูดขึ้นอย่างถากถาง “แล้วแกยุ่งอะไร แกมีสิทธิ์มาสาระแนเรื่องของเซวียอู่เยี่ยด้วยงั้นเหรอ”

ไท่จื่อสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปซัดหน้ารอยแผลเป็นสองที

รอยแผลเป็นโมโหเป็นอย่างมาก เขาชักมีดออกมาและพุ่งไปแทงไท่จื่อทันที

ไท่จื่อเบี่ยงตัวหลบก่อนจะเข้าไปแย่งมีดของอีกฝ่ายมาด้วยสองมือเปล่า และแทงเข้าไปยังต้นแขนของรอยแผลเป็น

รอยแผลเป็นร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด ลูกน้องคนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลังเขาเมื่อเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีนักจึงพุ่งเข้ามาหาไท่จื่อทันที

ในขณะเดียวกัน ไท่จื่อก็เหยียบลงบนต้นแขนของรอยแผลเป็นและคว้าเอามีดดาบชี้ไปยังลูกน้องที่วิ่งกรูกันเข้ามา “พวกมึงฟังให้ดี!”

“กูคือไท่จื่อแห่งเมืองไห่!”

“ถ้ายังกรูกันเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว กูจะฟันขาพวกมึงให้ขาดเลยคอยดู!”

เมื่อไท่จื่อพูดจบก็ทำให้คนอื่นๆ ชะงักฝีเท้าลงทันที

คนอื่นๆ ต่างมองไท่จื่ออย่างตกใจ และไม่กล้าที่จะก้าวเท้าขึ้นมาข้างหน้าแม้แต่ก้าวเดียว

ไท่จื่อแห่งเมืองไห่ ชื่อนี้มีอำนาจมากจริงๆ !

รอยแผลเป็นก็หยุดร้องครวญครางทันที ก่อนจะพูดออกมาเสียงสั่นๆ “คุณ...คุณคือไท่จื่อแห่งเมืองไห่จริงเหรอ”

ไท่จื่อเหลือบมองเขา “ก็จริงสิวะ!”

รอยแผลเป็นแทบจะร้องไห้ออกมาทันทีที่ได้ฟัง เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมตัวเองถึงต้องมาเจอกับพญามารตนนี้ด้วย

“คุณไท่จื่อ ผม...ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเป็นคุณ”

“คุณเป็นถึงคนใหญ่คนโต อย่าถือสาผมเลยนะครับ...”

รอยแผลเป็นอ้อนวอนเสียงสั่น

ไท่จื่อแสยะยิ้ม “ไอ้สวะ!”

“เมื่อกี้ทำตัวกร่างมากไม่ใช่เหรอ”

“แกถามว่าฉันมีสิทธิ์อะไรไปสาระแนรู้เรื่องของเซวียอู่เยี่ย?”

“เหอะ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันฉันเพิ่งไปกินข้าวกันเซวียอู่เยี่ยมา ไม่เห็นเขาจะพูดถึงเรื่องนี้เลย”

รอยแผลเป็นมองตามพวกเขาขึ้นไป ก่อนจะรีบหยิบวิทยุสื่อสารออกมาและส่งสัญญาณให้แก่ผู้ที่อยู่บนภูเขา

หลินมั่วเดินตามไท่จื่อขึ้นไป เมื่อเดินข้ามเนินเขาไปหลายลูก จู่ๆ หลินมั่วก็หยุดเดิน

เขาหันไปมองชาวไร่เก็บสมุนไพร “มาถึงขนาดนี้แล้ว พวกคุณพูดความจริงออกมาเถอะ!”

คนอื่นๆ ต่างมองอย่างประหลาดใจ ก่อนที่ไท่จื่อจะถามขึ้น “หลินมั่ว มีอะไรงั้นเหรอ”

หลินมั่วพูดขึ้นช้าๆ “ยามหัศจรรย์บนภูเขาแห่งนี้ เป็นสมุนไพรที่บรรพบุรุษพวกคุณปลูกจริงๆ เหรอ”

ชาวไร่เก็บสมุนไพรหลายคนต่างมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป เจ้าอ้วนหวังรีบพูด “แน่นอนสิ!”

“พวกเราเก็บสมุนไพรอยู่ที่นี่มาหลายชั่วอายุคน บรรพบุรุษของพวกเราก็ปลูกสมุนไพรอยู่บนภูเขาแห่งนี้มากมาย”

หลินมั่วพูดเสียงแข็ง “งั้นเหรอ”

“ถ้ายามหัศจรรย์พวกนี้เป็นสมุนไพรที่บรรพบุรุษพวกคุณปลูก แล้วทำไมถึงมีคนมาปิดภูเขาเพื่อเก็บยาในสถานที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้ล่ะ”

เจ้าอ้วนหวังพูดอย่างเก้อเขิน “นี่...นี่เป็นเพราะในตระกูลของพวกเรามีคนทรยศ มันแพร่งพรายความลับของยามหัศจรรย์ ดังนั้น...ดังนั้นจึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น...”

หลินมั่วสีหน้าแข็งกร้าว “เจ้าอ้วนหวัง มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะโกหกอีกเหรอ”

“พวกคุณไม่อยากออกจากภูเขาแห่งนี้อย่างมีลมหายใจใช่ไหม”