หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1268

หวังเพ๋ยเต๋อมองไท่จื่อ ก่อนจะแสยะยิ้ม “อ่าว ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็เป็นลูกชายคนรับใช้บ้านคุณลุงของฉันนี่เอง!”

“ทำไมมาถึงที่นี่ได้ล่ะ หรือว่าใช้ชื่อลุงของฉันอวดเบ่งอำนาจจนได้มาที่นี่?”

ไท่จื่อโมโหเป็นอย่างมาก “ไอ้คนแซ่หวัง แกพูดอะไรก็ระวังปากหน่อยเถอะ!”

“ถ้าไม่ได้เห็นแก่ที่เซวียอู่เยี่ยทำดีกับฉัน ฉันคงฆ่าแกไปแล้ว!”

หวังเพ๋ยเต๋อหัวเราะ “ฆ่าฉัน? อย่างแกเนี่ยนะ?”

“นี่ไอ้คนแซ่จาง ฉันจะบอกอะไรแกเอาไว้นะครอบครัวของแก สำหรับฉันมันก็แค่ขยะ!”

“ยังมีหน้าเรียกตัวเองว่าไท่จื่อ?”

“แกฟังให้ดีนะ น้าของแกแถมยังมีผู้หญิงชชั้นต่ำอย่างแกของแกอีก พวกมันก็เป็นแค่คนใช้ของบ้านฉัน!”

“ส่วนแก แม้แต่จะถือรองเท้าให้ฉันยังไม่คู่ควรเลย!”

ไท่จื่อโมโหจนเลือดขึ้นหน้า เขาชี้หน้าหวังเพ๋ยเต๋อ “ไอ้เหี้*เอ๊ย นี่มึงกล้าด่าแม่กูงั้นเหรอ”

“วันนี้กูจะต้องฆ่ามึงให้ได้!”

หวังเพ๋ยเต๋อหัวเราะ เขายื่นหน้ายื่นตาออกมา “อยากฆ่ากู?”

“มาสิ มาสับคอกูเลยสิ”

“แค่มึงเตะตัวกูได้กูจะถือว่ามึงมีฝีมืออยู่บ้าง!”

ไท่จื่อกำลังจะยื่นมือออกไปแต่กลับถูกคนข้างหลังขวางเอาไว้

“ไท่จื่อ อย่าเลย”

“นี่คือวิธีการยั่วยุของเขา เขาจงใจที่จะให้คุณก่อเรื่อง”

ผู้อาวุโสท่านหนึ่งพูดขึ้นอย่างร้อนรน

ไท่จื่อโมโหจนหน้ามืด “ช่างแม่*!”

“คิดว่าฉันกลัวมัน?”

“ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ฆ่ามัน ฉันจะมีหน้าใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไง”

ผู้อาวุโสรีบพูด “ไท่จื่อ คุณก็รู้ว่าคุณนายเซวียอยากจัดการพวกคุณมาโดยตลอด”

“ถ้าคุณลงมือล่ะก็ ท่านหั่วและแมงมุมพิษจะต้องตกที่นั่งลำบากแน่ๆ !”

ไท่จื่อโมโหจนตัวสั่นเทา เขาก็เข้าใจสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นดี แต่จะให้เขาอดทนต่อความเคียดแค้นนี้ยังไงล่ะ

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ หลินมั่วก็พุ่งตัวออกมาทันที

ในขณะที่ทุกคนยังคงช็อกอยู่นั้น หลินมั่วก็ซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าของหวังเพ๋ยเต๋อ

หวังเพ๋ยเต๋อเป็นแค่ลูกผู้ดีที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเท่านั้น เขาเรียนทักษะการต่อสู้มาได้ไม่กี่วันจะเทียบกับแรงของหลินมั่วได้อย่างไร