หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1269

คนอื่นๆ รู้ถึงอิทธิพลของหนานป้าเทียนดีว่าไม่ได้น้อยไปกว่าเซวียอู่เยี่ย

เมื่อก่อนหนานป้าเทียบเคยเกือบจะครองมณฑลทั้งหกของทางใต้ และกลายเป็นราชันย์แห่งมณฑลทางใต้ทั้งหก

แต่ว่าหนานป้าเทียนไม่ได้ทำเช่นนั้น เขากลับปลดเกษียณตัวเองออกมาอยู่ที่ก่วงหยาง

แต่ว่าในมณฑลทางใต้ทั้งหกนั้นไม่มีใครกล้าจะดูหมิ่นหนานป้าเทียนเลยแม้แต่คนเดียว!

ต่อให้เป็นเซวียอู่เยี่ยก็ยังให้ความเคารพต่อหนานป้าเทียนเป็นอย่างมาก

ผู้ชายคนนี้เป็นแค่ลูกน้องของหวังเพ๋ยเต๋อ สำหรับหนานป้าเทียนแล้วเขาเป็นแค่มดเล็กๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น

ชายหนุ่มสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะพูดขึ้นเสียงสั่น “ไท่จื่อแก...แกอย่าคิดที่จะหลอกฉัน...”

“ผู้ทรงอิทธิพลอย่างหนานป้าเทียน จะมารู้จักกับเด็กหนุ่มอย่างเขาได้ยังไง แก...”

ไท่จื่อแสยะยิ้ม “ถ้าแกไม่เชื่อก็ถามคนมณฑลก่วงดูก็ได้”

ชายหนุ่มหันไปมองสิบตระกูลใหญ่แห่งมณฑลก่วง พวกเขาก้มหน้าก้มตาและไม่มีใครพูดอะไร นี่ถือเป็นการยอมรับแล้วว่านี่เป็นเรื่องจริง

ชายหนุ่มหน้าซีดเผือด เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะพูดขึ้นเสียงสั่น “แต่...แต่ฉันไม่รู้เรื่องนี้ คนไม่รู้ก็ย่อมไม่ผิด...”

หลินมั่วแสยะยิ้ม “คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด!”

“แต่แกก็รู้แล้วนี่ ยังจะไม่ขอโทษอีกเหรอ”

ชายหนุ่มหน้าขึ้นสี แต่สุดท้ายก็ยอมก้มหัวลง “ขอโทษ...”

หลินมั่วตบลงบนหน้าเขาหนึ่งครั้ง “แกใช้ท่าทีแบบนี้ขอโทษหนานป้าเทียน?”

ชายหนุ่มถูกตบจนตาพร่าเบลอ แต่ก็ไม่กล้าจะต่อต้านใดๆ

เขาขบฟันแน่นและพูดอย่างเสียงดัง “ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว!”

หลินมั่วโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “รู้ตัวว่าผิดก็ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”

ชายหนุ่มวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

หวังเพ๋ยเต๋อรู้สึกสิ้นหวังจริงๆ เขาพูดขึ้นเสียงสั่น “แก...แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ...”

“ฉันเป็นถึงหลานของเซวียอู่เยี่ย ถ้าแกกล้าฆ่าฉัน ลุงของฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่...”

หลินมั่วแสยะยิ้ม “สบายใจได้ ในเมื่อแกเป็นถึงหลานของเซวียอู่เยี่ย งั้นฉันก็จะเห็นแก่หน้าของเขาสักหน่อย!”

“อย่างมาก ฉันก็แค่จะหักแขนกับขาของแก แต่จะไม่ฆ่าแกแน่นอน เอาไหม”

หลินมั่วบีบแขนที่หักของหวังเพ๋ยเต๋อในขณะที่กำลังพูด

เมื่อเดินทางมาถึงยอดเขา หลินมั่วก็พบว่าที่นี่มีคนอยู่สิบกว่าคน

คนพวกนี้กำลังล้อมตัวเด็กผู้หญิงรูปร่างสูงเพรียวอยู่

เด็กผู้หญิงคนนั้นสวมแว่นตาสีดำ ผิวพรรณของเธอขาวใส มีรังสีแห่งอำนาจของนางพญาฟุ้งกระจายออกมารอบๆ ตัว

เมื่อเธอได้ยินเสียงการมาถึงของหลินมั่วและคนอื่น เธอจึงหันหน้ามาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น

เด็กหนุ่มชิงเหนียนที่อยู่ข้างๆ เธอเดินขึ้นมาถามอย่างตกใจ “พวกแกขึ้นมาได้ยังไง”

“หวังเพ๋ยเต๋อล่ะ”

ชายหนุ่มอีกคนพูดถากถาง “ยังจะต้องพูดเหรอ คนไร้ประโยชน์อย่างหวังเพ๋ยเต๋อจะต้องเดินไปผิดทางแน่ๆ “

“ทางขึ้นเขามีสองทาง เขาคงจะไม่เดินไปทางตะวันตกหรอกใช่ไหม”

เด็กหนุ่มชิงเหนียนขบฟันแน่น “ไอ้เศษสวะนั่น แค่เรื่องเล็กๆ ยังทำไม่สำเร็จ ไร้ประโยชน์จริงๆ !”

คนของมณฑลซูและมณฑลก่วงต่างตกใจไปตามๆ กัน คนพวกนี้เป็นใครกัน ทำไมถึงมีท่าทีแบบนี้ต่อหวังเพ๋ยเต๋อแบบนี้”

หวังเพ๋ยเต๋อเป็นถึงหลานของเซวียอู่เยี่ยราชันย์แห่งแดนใต้เชียวนะ!