หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 128

ไม่นานนัก โชเฟอร์ของเฉินเซิ่งหยวนก็ขับรถมาถึง พร้อมทั้งรับหลินมั่วและเติ้งจวิน ไปที่บริษัทเซิ่งหยวน

เมื่อมาถึงที่ห้องทำงานเฉินเซิ่งหยวน พวกเขาก็ได้ยินเสียงขิงเจ้าพ่อหู่ส่งมาแต่ไกล

“พี่ ยังหาตัวพวกเขาไม่เจออีกงั้นเหรอ?”

“รีบหาสิ อีกเดี๋ยวคุณหมอจะเข้ามารักษาให้ฉันแล้ว ฉันจะต้องฆ่ามันด้วยมือฉันให้ได้!”

“พี่ พวกเราคุยกันไว้แล้วนะ ฉันจะต้องโยนเจ้านี้เข้าไปในแม่น้ำก่วงหยางให้ได้!”

หลินมั่วผลักประตูเข้าไป พร้อมถามเสียงชัด “จะผลักใครไปจมแม่น้ำกัน?”

คนในห้องต่างหันหน้ามา เมื่อเจ้าพ่อหู่เห็นว่าเป็นหลินมั่ว เขาก็แสดงความดีใจออกมากจากทางสีหน้า

“พี่ คนของพี่นี่ทำงานว่องไวมากเลยนะ จับตัวเจ้าสองตนนี้มาได้ไวขนาดนี้เชียว?”

“เยี่ยมไปเลยพี่ หักขาทั้งสองข้างของไอ้สารเลวนั่นก่อนเลย”

“รอฉันหายก่อนเถอะ แล้วฉันจะจัดการแกดีๆเลย!”

อู๋เชี่ยนเองก็แสดงสีหน้าได้ใจ “เติ้งจวิน ฉันบอกแกไปตั้งนานแล้ว ว่าให้เลิกตามรังควานฉันเสียที!”

“หึ แกยังไม่ตายใจอีก คิดว่าแค่ลูกสาวคนเดียวจะผูกมัดฉันได้จริงๆงั้นเหรอ?”

“วันนี้ ฉันจะทำให้แกได้ตายใจโดยสิ้นเชิง!"

" ฉันจะทำให้แกได้รู้ ว่าหมาวัดอย่างแก ไม่มีวันได้ดอกฟ้าไปครอบครองหรอก!"

“พี่ ไม่ต้องเกรงใจพวกมัน ไม่ต้องไว้หน้าฉัน”

ใบหน้าของเฉินเซิ่งหยวนมืดครึ้มจนถึงขีดสุด

เขาไม่คิดเลยจริงๆ คนที่เจ้าพ่อหู่หาเรื่องจะเป็นหลินมั่ว

“พี่ ยืนเหม่ออะไรอยู่ล่ะ?”

“รีบลงมือสิ!”

“แก้แค้นให้ฉันไง!”

เจ้าพ่อหู่เอ่ยเร่งอย่างร้อนรน

ร่างกายของเติ้งจวินสั่นสะท้าน เขาก้าวขึ้นไป “ประธานเฉิน เจ้าพ่อฮู่ เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะฉันเอง เดี๋ยวฉันขอโทษพร้อมชดใช้พวกคุณคืนให้.....”

“ไม่จำเป็น” หลินมั่วจับไปที่เติ้งจวิน พร้อมยิ้มและมองไปเฉินเซิ่งหยวน “ประธานเฉิน หรือจะให้ฉันมาขอโทษพร้อมชดใช้ให้คุณ?”

เฉินเซิ่งหยวนจึงเพิ่งได้สติ เขาก้าวไปที่ด้านหน้าของหลินมั่ว พร้อมโน้มตัวคุกเข่าลง “คุณหลิน ต้องขอโทษจริงๆ ”

“ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคนที่ไอ้สารเลวหาเรื่องนั่น จะเป็นคุณ!"

“ผมขอโทษคุณแทนเขาด้วยนะครับ หากพวกมันทำคุณโกรธตรงไหน ก็หวังว่าคุณจะให้อภัยพวกเขา!”

เจ้าพ่อหู่อึ้ง เติ้งจวินเองก็อึ้ง

นี่มันยังไงกันแน่?

เฉินเซิ่งหยวนที่ตำแหน่งแสนจะสูงนั้น กลับกำลังขอโทษยอมรับผิดกับหลินมั่ว?

ในเมืองก่วงหยาง แม้แต่ผู้นำหนึ่งในสิบตระกูล ก็ยังไม่ได้รับความเคารพจากเฉินเซิ่งหย่วนมากขนาดนี้!

“พี่ พะ...พี่บ้าไปแล้วหรือไง?”

“ไอ้สารเลวนี่ มันทำฉันบาดเจ็บ หนำซ้ำยังพูดจาดูถูกฉัน ทำไมกลับเป็นพี่ที่ต้องไปขอโทษพวกเขาด้วย?”

“แกทำอะไรน่ะ?”

เฉินเซิ่งหยวนโกรธมาก จึงฟาดฝ่ามือไปบนหน้าของเจ้าพ่อหู่อย่างเต็มแรง พร้อมตะคอก “แกหุบปากไปเลยนะ!”

“แกรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?”

“ต่อให้ท่านเทียนอยู่ที่นี่ ยังต้องเรียกเขาว่าคุณหลินเลย!”

“แล้วแกเป็นใครหน้าไหน ถึงกล้าพูดจากับคุณหลินแบบนี้?”

เจ้าพ่อหู่เกือบจะกลัวจนฉี่รดกางเกง

หนันป้าเทียนเป็นอำนาจหนุนหลังที่ดีที่สุดของเฉินเซิ่งหยวน นั่นเป็นราชาของเมืองก่วงหยางตัวจริง

กระทั่งหนันป้าเทียนยังต้องเกรงใจ งั้นภายในเมืองก่วงหยาง จะมีใครกล้าหาเรื่องหลินมั่วอีก?

มิน่าล่ะเฉินเซิ่งหยวนถึงได้เคารพเขามากขนาดนี้!

อู๋เชี่ยนเองก็ถลนตาโต เติ้งจวินรู้จักกับบุคคลที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้ด้วย?

เฉินเซิ่งหยวนมองไปทางเติ้งจวินอย่ากล้าๆ กลัวๆ จึงถามเสียงต่ำ “คุณหลิน ท่านนี้คือ?”

หลินมั่ว “เขาเป็นเพื่อนรักฉัน เพื่อนที่ผ่านเรื่องเป็นตายมาด้วยกัน!”

“เห็นขาของเขาไหม?”

“มันหักเพื่อฉัน!”

เพียงคำเดียว ก็ทำให้เฉินเซิ่งหยวนรับรู้ได้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ในทันที

เฉินเซิ่งหยวนสะบัดฝ่ามือไปบนหน้าของเหลาหู่ พร้อมเอ่ยปากด่า “ยืนเหม่ออะไรอยู่?”

“รีบเข้ามาขอโทษและขอความเมตตาจากคุณหลินสิ!”

สีหน้าของเจ้าพ่อหู่ร้อนรน เขาตกลงมาจากบนรถเข็นอย่างดิ้นรน พร้อมหมอบคลานอยู่ที่พื้น “คุณหลิน ผมผิดไปแล้ว”

“ท่านได้โปรดเมตตา ปะ......ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ......”

“ครั้งหน้าผมไม่กล้าอีกแล้วครับ......”