หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 129

หลินมั่ว “แกขอร้องฉันไปก็ไม่มีประโยนน์”

“เรื่องวันนี้ ต้องถามเพื่อนฉันแล้วว่าจะให้อภัยแกไหม!”

เจ้าพ่อหู่มองไปทางเติ้งจวิน เขาลังเลเล็กน้อย

เฉินเซิ่งหยวนก็เตะไปที่กลางหลังของเขาทันที พร้อมเอ่ยว่า “เหม่อเพื่ออะไร?”

“ยังไม่รีบไปขอโทษอีก!”

“วันนี้ถ้าเพื่อนของฉันไม่ให้อภัย แกเตรียมไปอยู่ในแม่น้ำก่วงหยางได้เลย!”

เจ้าพ่อหู่กลัวจนฉี่แทบแตก จึงรีบกล่าว “ลูกพี่ ฉะ......ฉันผิดไปแล้ว.....”

“ฉันจะไม่เจอผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว พะ......พี่ถือเสียว่าฉันเป็นแค่ตดอันไร้ค่า แล้วปล่อยฉันไปเถอะ......”

อู๋เชี่ยนมึนงง เจ้าพ่อหู่เรียกได้ว่าเป็นบัตรเลี้ยงข้าวระยะยาวที่เธอนั้นหามาได้อย่างลำบากลำบน

หากว่าเจ้าพ่อหู่ทิ้งเธอไปล่ะก็ อนาคตเธอจะอยู่ยังไงกัน?

ขอบตาของเติ้งจวินแดงก่ำ ความอึดอัดนับหลายปี ในที่สุดก็ได้สงบลงในวินาทีนี้!

หลินมั่วตบไปที่บ่าของเติ้งจวิน “จวินจื่อ นายมีความคิดยังไงกัน บอกมาได้หมดเลยนะ”

“ถ้าหากนายคิดว่าพวกไม่คู่ควรที่จะถูกให้อภัย งั้นเราก็ไปถ่วงมันไว้ในแม่น้ำก่วงหยาง!”

ลูกพี่หู่ตัวสั่นระริก เขาไม่สงสัยเลยแม้แต่นิด หากหลินมั่วสั่งเพียงคำเดียว เฉินเซิ่งยวนจะทิ้งเขาลงสู่แม่น้ำก่วงหยางกับมือเขาเอง

ฉีจวินถอนหายใจไปหนึ่งครั้ง “ชั่งเถอะ ในเมื่อเขาได้ขอโทษไปแล้ว งั้นก็ปล่อยไปเถอะ!”

“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ทุกอย่างระหว่างฉันกับเขา หายขาดกันแล้ว!”

เจ้าพ่อหู่ดีใจอย่างออกนอกหน้า

หลินมั่วปรายตาไปทางเจ้าพ่อหู่หนึ่งที “จวินจื่อ ทำไมหลังๆ มานายถึงได้ใจอ่อนจังเลยล่ะ!”

“เขาพูดแค่ขอโทษคำเดียว ทุกอย่างก็หายขาดกันเลยงั้นเหรอ?”

“ประธานเฉิน เพื่อนของผมไม่มีบ้านเพราะน้องชายของคุณ หนำซ้ำตอนนี้ยังอาศัยอยู่ได้แค่ในบ้านเช่าเก่าๆ”

“เรื่องแบบนี้ แค่ขอโทษคำเดียวแล้วจะหายขาดได้งั้นเหรอ”

แววตาของเฉินเซิ่งหยวนลุกวาว เขาเข้าใจความหมายของหลินมั่วแล้ว

“เหลาหู่ ที่แกทำเป็นท่าทีที่คนขอโทษควรมีหรือไง?”

“แสดงความจริงใจหน่อยสิ!”