หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 129

หลินมั่ว “แกขอร้องฉันไปก็ไม่มีประโยนน์”

“เรื่องวันนี้ ต้องถามเพื่อนฉันแล้วว่าจะให้อภัยแกไหม!”

เจ้าพ่อหู่มองไปทางเติ้งจวิน เขาลังเลเล็กน้อย

เฉินเซิ่งหยวนก็เตะไปที่กลางหลังของเขาทันที พร้อมเอ่ยว่า “เหม่อเพื่ออะไร?”

“ยังไม่รีบไปขอโทษอีก!”

“วันนี้ถ้าเพื่อนของฉันไม่ให้อภัย แกเตรียมไปอยู่ในแม่น้ำก่วงหยางได้เลย!”

เจ้าพ่อหู่กลัวจนฉี่แทบแตก จึงรีบกล่าว “ลูกพี่ ฉะ......ฉันผิดไปแล้ว.....”

“ฉันจะไม่เจอผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว พะ......พี่ถือเสียว่าฉันเป็นแค่ตดอันไร้ค่า แล้วปล่อยฉันไปเถอะ......”

อู๋เชี่ยนมึนงง เจ้าพ่อหู่เรียกได้ว่าเป็นบัตรเลี้ยงข้าวระยะยาวที่เธอนั้นหามาได้อย่างลำบากลำบน

หากว่าเจ้าพ่อหู่ทิ้งเธอไปล่ะก็ อนาคตเธอจะอยู่ยังไงกัน?

ขอบตาของเติ้งจวินแดงก่ำ ความอึดอัดนับหลายปี ในที่สุดก็ได้สงบลงในวินาทีนี้!

หลินมั่วตบไปที่บ่าของเติ้งจวิน “จวินจื่อ นายมีความคิดยังไงกัน บอกมาได้หมดเลยนะ”

“ถ้าหากนายคิดว่าพวกไม่คู่ควรที่จะถูกให้อภัย งั้นเราก็ไปถ่วงมันไว้ในแม่น้ำก่วงหยาง!”

ลูกพี่หู่ตัวสั่นระริก เขาไม่สงสัยเลยแม้แต่นิด หากหลินมั่วสั่งเพียงคำเดียว เฉินเซิ่งยวนจะทิ้งเขาลงสู่แม่น้ำก่วงหยางกับมือเขาเอง

ฉีจวินถอนหายใจไปหนึ่งครั้ง “ชั่งเถอะ ในเมื่อเขาได้ขอโทษไปแล้ว งั้นก็ปล่อยไปเถอะ!”

“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ทุกอย่างระหว่างฉันกับเขา หายขาดกันแล้ว!”

เจ้าพ่อหู่ดีใจอย่างออกนอกหน้า

หลินมั่วปรายตาไปทางเจ้าพ่อหู่หนึ่งที “จวินจื่อ ทำไมหลังๆ มานายถึงได้ใจอ่อนจังเลยล่ะ!”

“เขาพูดแค่ขอโทษคำเดียว ทุกอย่างก็หายขาดกันเลยงั้นเหรอ?”

“ประธานเฉิน เพื่อนของผมไม่มีบ้านเพราะน้องชายของคุณ หนำซ้ำตอนนี้ยังอาศัยอยู่ได้แค่ในบ้านเช่าเก่าๆ”

“เรื่องแบบนี้ แค่ขอโทษคำเดียวแล้วจะหายขาดได้งั้นเหรอ”

แววตาของเฉินเซิ่งหยวนลุกวาว เขาเข้าใจความหมายของหลินมั่วแล้ว

“เหลาหู่ ที่แกทำเป็นท่าทีที่คนขอโทษควรมีหรือไง?”

“แสดงความจริงใจหน่อยสิ!”

เฉินเซิ่งหยวนตะคอก

เจ้าพ่อหู่เองก็เป็นคนที่ฉลาด เขาเข้าใจความหมายของเฉินเซิ่งหยวนในทันที

“จริงด้วย ผะ...ผมกำลังจะพูดเรื่องนี้เลย......”

“พี่จวิน เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะฉัน ฉะ......ฉันก็ควรจะชดใช้บ้าง”

“เอางี้ ฉันมีห้องสูทหรูห้องหนึ่งอยู่ที่เซิ่งซื่อคอนโด ขนาดสองร้อยเจ็ดสิบตารางเมตร เพิ่งจะตกแต่งเสร็จเลย ถือสะว่าเป็นค่าทำขวัญที่ฉันมอบให้พี่......”

“พี่จวิน ไม่ว่ายังไงพี่ก็ต้องรับไว้นะ หากพี่ไม่รับไว้ แปลว่า......แปลว่าพี่ยังไม่ให้อภัยฉัน ฉะ......ฉันก็จะไม่ลุกเด็ดขาด......”

เติ้งจวินอึ้งจนสติหลุด

เซิ่งซื่อคอนโด นั่นเป็นเขตไฮคลาสชื่อดังของเมืองก่วงหยางเลย

ห้องสูทที่มีขนาดสองร้อยเจ็ดสิบตารางวา มูลค่าอยู่ที่เจ็ดถึงแปดล้านหยวน

ค่าชดเชยที่เขาได้ มันแพงไปหน่อยหรือเปล่า!

“ฉะ......ฉันจะรับไว้ได้ยังไงกัน......” เติ้งจวินส่ายมืออย่างถี่ระรัว

หลินมั่วพยักหน้า “นั่นสิ ลูกของเพื่อนฉัน ปีนี้เพิ่งจะอายุสามถึงสี่ขวบเอง”

“ห้องอยู่สูงขนาดนั้น แถมไม่มีสวนหลังบ้านอีก ไม่มีที่ให้เล่นเลย ไม่เหมาะสมเท่าไร!”

“อีกอย่าง เพื่อนของฉันต้องขาหักเพราะฉันเมื่อสมัยยังหนุ่ม ไม่สะดวกในการขึ้นตึกสูงน่ะ”

เติ้งจวินชะงัก ปัญหามันอยู่ที่มีสวนหรือไม่มีสวนหรือไง?

แต่สิ่งที่เฉินเซิ่งหยวนได้ยิน คือเติ้งจวินเสียขาไปข้างหนึ่งเพื่อหลินมั่ว นั่นทำให้หัวใจของเขาบีบรัด

ดูท่า เขายังประเมินความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่ต่ำเกินไป

“คุณหลินพูดถูก”

“คุณเติ้งมีลูกสาวที่ยังอายุน้อย ให้อาศัยอยู่ชั้นสูงๆ คงไม่สะดวก”

“เอางี้ เหลาหู่ เอาวิลล่าที่อยู่ตรงเซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์ของนายให้คุณเติ้งดีกว่า”

เหลาหู่รู้สึกเจ็บใจเป็นอย่างมาก วิลล่าที่เซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์ เขาได้มาในราคาสิบสามล้านกว่าหยวน

เดิมทีว่าจะเก็บไว้อยู่เอง พอมันตกแต่งเสร็จ เขาปล่อยมันทิ้งร้างไว้ประมาณครึ่งปี เมื่อไม่กี่วันนี้กำลังจะตัดสินใจย้ายเข้าไป

แต่ตอนนี้กลับต้องยอมยกให้เติ้งจวิน เขารู้สึกไม่เต็มใจสักนิด!

แต่ว่า เมื่อคิดถึงหนันป้าเทียน เขาก็หงอยลงทันที

บุลคลที่หนันป้าเทียนยังต้องเข้าหาด้วยความเคารพ เขาจะกล้าหาเรื่องได้อย่างไรกัน