หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 130

เจ้าพ่อหู่ยิ้มเฝื่อน “พี่คิดรอบคอบกว่าฉันเยอะเลย”

“ใช่ๆๆ ถ้ามีเด็ก อยู่วิลล่าจะเหมาะสมกว่า”

“พี่จวิน ห้องสูทฉันจะเก็บไว้ ส่วนวิลล่าก็ให้พี่”

“เดี๋ยวถ้าฉันย้ายเข้าไปในคอนโดเซิ่งซื่อ เราก็ถือว่าเป็นเพื่อนบ้านกัน คึกคักดีจะตาย!”

เติ้งจวิน “ฉะ......ฉัน......”

หลินมั่วพูดแทรกทันที “ในเมื่ออีกฝ่ายจริงใจขนาดนี้ นายก็ให้อภัยเขาเถอะ!”

“เอาล่ะ เรื่องนี้ฉันตัดสินใจเอง”

“เหลาหู่ นายหาคน ช่วยเพื่อนฉันย้ายบ้านที”

“นายไปอยู่ที่นั่น ก็มีแต่คนกันเอง สามารถช่วยเหลือกันได้”

เจ้าพ่อหู่รู้สึกตื่นเต้น

หลินมั่วเห็นว่าเขาเป็นคนกันเอง ต่อให้เป็นแค่ลูกน้องของหลินมั่ว อนาคตข้างหน้าก็ต้องมีโอกาสให้เขาคว้าอีกเยอะแน่

เฉินเซิ่งหยวนที่เป็นลูกน้องของหนันป้าเทียน ยังมีอำนาจและตำแหน่งในเมืองก่วงหยางขนาดนี้

หลินมั่วและหนันป้าเทียนตำแหน่งพอๆ กัน ถ้าหากเขาสามารถมาเกาะหลินมั่วได้ล่ะก็ อนาคตเขาจะอยู่ตำแหน่งเดียวกับเฉินเซิ่งหยวนได้ไหมนะ?

“คุณหลิน ไม่ต้องห่วงครับ”

“ทุกอย่างไว้ใจผมได้เลย รับรองว่าต้องไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!”

“จริงด้วย ลูกสาวของพี่จวินยังเด็ก แม่บ้านบ้านผมทำงานละเอียดมาก”

“เดี๋ยวผมให้แม่บ้านที่บ้านผมไปช่วยงานที่บ้านพี่จวิน รับรองว่าจะดูแลหลานสาวเป็นอย่างดี”

เพียงไม่กี่คำ เหลาหู่ก็สามารถจัดการเรื่องภายในบ้านของเติ้งจวินได้อย่างเรียบร้อย

หลินมั่วรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เจ้าเหลาหู่ นอกจากทะนงตนไปนิด ด้านอื่นๆ ของเขาไม่ได้แย่เลย

รู้งาน ทำงานว่องไว ปรับตัวตามสถานการณ์ได้

ที่สำคัญที่สุดคือ จะเรื่องดีหรือเรื่องร้ายเขาก็ทำได้หมด

ความแค้นของตระกูลหลินเมื่อตอนนั้น เขาจำได้อยู่ตลอด

เขารู้ดีว่า การแก้แค้น เขาต้องสะสมพลังให้มากพอ ไม่เพียงแต่จะเป็นด้านการเงิน แต่เป็นด้านทรัพยากรบุคคลด้วย

หาเงิน เขาค่อยๆ หาได้

ส่วนด้านความสามารถ เขาต้องรีบสะสมแล้ว

เหลาหู่ ตรงตามความต้องการของหลินมั่วมาก ข้างกายหลินมั่ว ต้องการคนแบบนี้พอดี

หลินมั่วเดินไปที่ข้างกายของเหลาหู่ ยื่นมือไปตบที่ขาของเขาสองที

“ลุกได้แล้ว!”

เหลาหู่เพียงแค่รู้สึกขาของเขากลับมามีความรู้สึกอีกครั้ง เขารีบลุกขึ้นยืน การเคลื่อนไหวของเขายังปกติ

เขาดีใจเป็นอย่างมาก “คุณหลิน คุณนี่มันเป็นเทพเซียนชัดๆ!”

“ขะ......ขาทั้งสองข้างของผมตอนไปตรวจที่โรงพยาบาล ไม่มีความผิดปกติเลยนะ!”

“เพียงแต่ ไม่สามารถขยับได้ พอคุณตบทีหนึ่ง ผมก็ขยับได้อีกแล้ว นะ...นี่มันวิเศษมากเลย!”

เฉินเซิ่งหยวนตะลึงในใจ พร้อมคิดอย่างยิ้มแสยะ “คำพูดไร้สาระ!”

“ฉันบอกแล้วไง คุณหลินเป็นหมอเทวดา”

“เอาล่ะ เลิกมาเกะกะที่นี่ได้แล้ว ไปทำเรื่องของพวกแกต่อเถอะ ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณหลินต่อ!”

เหลาหู่พยักหน้าอย่างถี่รัว “ครับๆๆ พี่จวิน พี่ว่า พวกเราย้ายไปตอนนี้เลยดีไหม?”

“ทางนี้มีเพื่อนๆ ของฉันเยอะมาก พี่ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพียงแค่รอบเดียวก็ย้ายบ้านให้พี่ได้อย่างสมบูรณ์แบบเลย”

เติ้งจวินมองไปทางหลินมั่ว หลินมั่วพยักหน้าอย่างอมยิ้ม “เอาล่ะ คนอื่นเขาช่วยเพราะหวังดี นายก็ให้โอกาสพวกเขาหน่อยเถอะ”

“วันหลังอยู่ใกล้ๆ กัน จะได้เป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว”

เติ้งจวินพยักหน้า แต่ในใจยังคงสับสน

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเขาแค่มาเดินวนที่นี่หนึ่งรอบ จู่ๆ ก็ได้บ้านกลับไปหลังหนึ่ง

เดิมทีเขาเตรียมใจที่จะเสียแขนไปข้างหนึ่งแล้ว ใครจะคิดกัน ว่าสุดท้ายจะได้จุดจบแบบนี้

เหลาหู่ลากเติ้งจวินออกไปแล้ว อู๋เชี่ยนยังคงยืนอึ้งอยู่ในห้องทำงาน

ในใจของเธอรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

เมื่อตอนที่เธออยู่กับเหลาหู่ เธอได้เพียงแค่เดือนละสองหมื่นหยวน

ไม่มีฐานะ ไม่มีตัวตน ไม่มีตำแหน่ง เป็นเพียงแค่ของเล่นของเหลาหู่

วิลล่านี้ของเหลาหู่ เธอเองก็เคยเข้าไปดูมาก่อน ความหรูหราด้านใน ยิ่งกว่าที่เธอวาดฝันไว้สะอีก

ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ คือเธอหวังว่าวันหนึ่ง จะสามารถย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสถ์หรูหราแบบนั้นได้

ใครจะคิด คฤหาสถ์แบบนั้น กลับไปตกอยู่ในมือของอดีตสามีที่เธอเหยียดหยามเป็นที่สุด

ถ้าหากเธอยังอยู่กับเติ้งจวินต่อ งั้นแสดงว่าเธอก็จะได้เป็นเจ้าของคฤหาสถ์หลังนั้นแล้วน่ะสิ?