หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 132

เฉิงเซิ่งหยวนผิดหวัง แต่ก็พยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ!”

ต่อมา หลินมั่วก็ตรงไปที่เซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์

เหลาหู่พึ่งพาได้จริงๆ เขาขนย้ายทรัพย์สินในบ้านของเติ้งจวินมาหมดแล้ว

และยังพาผู้หญิงอายุประมาณห้าสิบปีมาด้วย

เธอคือเพื่อนบ้านของเติ้งจวิน เติ้งจวินเรียกเธอว่าป้าเฉิน

เธอเป็นคนดีมาก ตอนที่เติ้งจวินไม่อยู่บ้าน ล้วนเป็นเธอที่คอยช่วยดูแลนีหนิ่

ปกติแล้วป้าเฉินทำงานฝีมืออยู่ในบ้าน หนึ่งเดือนมีรายได้ประมาณหนึ่งพันหยวนเพื่อนำมาใช้จ่ายในครอบครัว

เหลาหู่เดิมคิดจะยกแม่บ้านของตนเองให้เติ้งจวิน แต่เติ้งจวินคิดว่า จ้างป้าเฉินน่าจะดีเสียกว่า

อย่างแรกคือป้าเฉินชอบนีหนิ่จริงๆ อย่างที่สองเธอเป็นคนรู้จักคุ้นเคยกัน ให้เธอมาดูแลนีหนิ่ เติ้งจวินจะวางใจได้มากกว่า

เหลาหู่เองก็จัดการอย่างไม่ลังเล เขาหยิบเงินสามหมื่นหยวนให้ป้าเฉินทันที และบอกว่าเป็นเงินเดือนสำหรับครึ่งปี

หรือคิดเป็นห้าพันหยวนต่อเดือน

ตอนนั้นป้าเฉินตกใจมาก สามีของเธอไปช่วยคนส่งสินค้าอยู่ข้างนอก หนึ่งเดือนยังได้ไม่ถึงห้าพันหยวนเลย!

ตอนนั้นเธอไม่กล้ารับไว้ แต่เหลาหู่ก็ยัดใส่มือเธออย่างไม่ทันตั้งตัว

เติ้งจวินก็ช่วยพูดโน้มน้าวอยู่ข้างๆ เธอถึงยอมรับมา

มีเงินเดือนก้อนนี้ หลังจากนี้เธอก็ไม่ต้องทำงานฝีมืออีกต่อไปแล้ว

งานของเธอก็คือการอยู่ในวิลล่าหลังนี้ด้วยความสบายใจและดูแลหนีหนี่

เพื่อให้สะดวกยิ่งขึ้น เหลาหู่จึงยกห้องชุดที่มีหนึ่งห้องนั่งเล่นและสามห้องนอนที่อยู่ใกล้ๆ กับตนให้ครอบครัวป้าเฉินได้ย้ายเข้ามาอยู่โดยไม่เก็บค่าเช่า

แบบนี้ป้าเฉินก็จะสามารถกลับบ้านได้เป็นครั้งคราว และเจอคนในครอบครัวสะดวกขึ้นด้วย

เมื่อหลินมั่วเห็นว่าเหลาหู่ทำเรื่องเหล่านี้ก็ค่อนข้างพอใจ

สิ่งที่เหลาหู่ทำนั้นฉลาดเฉียบแหลมจริงๆ

มีเพียงเติ้งจวินที่รู้สึกเกรงใจ

เหลาหู่ยกวิลล่าหลังนี้ให้เขา เขารู้สึกเกรงใจเหลือเกินที่รับมันไว้

ตอนนี้เงินค่าจ้างแม่บ้านก็จ่ายโดยเหลาหู่เช่นกัน

แม้แต่ที่พักของแม่บ้าน เหลาหู่ก็เป็นคนจัดการให้

ความลำบากที่เคยมีก่อนหน้านี้ ตอนนี้หายไปหมดแล้ว

“ลูกพี่หู่ เรื่องพวกนี้...เรื่องพวกนี้ต้องรบกวนพี่ด้วยจริงๆ... ”

“ถ้าไม่อย่างงั้น ถือว่าเงินนี้ผมยืมพี่นะครับ”

“หลังจากที่ผมหาเงินได้แล้ว ผมจะเอามาคืนให้พี่!”

เหลาหู่รีบโบกมือปฏิเสธ “ลูกพี่จวิน พี่อย่าพูดแบบนี้กับผมเลย ”

“เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ผมควรทำ พวกเราคนกันเอง พี่พูดแบบนี้ก็เท่ากับว่าดูถูกผม!”

“เรื่องเงินน่ะช่างมันเถอะ ถ้าพี่พูดเรื่องนี้กับผมอีก ผมจะโกธรพี่แล้วนะ!”

หลินมั่วยิ้มแล้วตบไหล่เติ้งจวิน “ไม่เป็นไรหรอก หลังจากที่นายไปทำงานที่บริษัทแล้วค่อยหาตำแหน่งให้เหลาหู่ก็ได้! ”

“ให้เงินเดือนเยอะหน่อยก็ได้แล้ว!”

เติ้งจวินอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง แล้วพูดเบาๆ ว่า “หลินจื่อ อย่าพูดจาไร้สาระ! ”

“ลูกพี่หู่ทำธุรกิจขนาดใหญ่ มีรายได้หลายร้อยล้านต่อเดือน ”

“ฉัน...ฉันจะหาตำแหน่งอะไรให้เขาได้...”

แต่เหลาหู่กลับตาเป็นประกาย เขารู้ว่าที่หลินมั่วสั่งให้เติ้งจวินหาตำแหน่งให้เขา ก็เพราะจะให้เขาย้ายไปทำงานให้กับหลินมั่ว

ตำแหน่งอะไรไม่สำคัญ ที่สำคัญคือหลังจากนี้เขาได้ทำงานให้กับหลินมั่วแล้ว สถานะนั่นจะเป็นกุญแจสำคัญที่สุด!

ส่วนเรื่องหาเงิน เหอะๆ ด้วยสถานะของหลินมั่ว หลังจากนี้อยากหาเงินจะไปยากอะไรกัน

“ลูกพี่จวิน ถ้าอย่างงั้นหลังจากนี้ผมจะขอติดตามพี่นะครับ!”

เหลาหู่พูดขึ้นทันทีว่า “ตำแหน่งอะไรก็ได้ ผมคนนี้ไม่กลัวความยากลำบาก จะอะไรก็ทำได้หมดเลยครับ!”