หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 133

สุดท้ายเติ้งจวินก็จัดให้เหล่าหู่ไปเป็นผู้ช่วยของเขาที่บริษัทตามคำแนะนำของหลินมั่ว

หลินมั่วเขียนใบสั่งยาให้เติ้งจวินสองใบ ใบหนึ่งให้นีหนิ่ อีกใบหนึ่งให้เติ้งจวิน

ใบที่ให้เติ้งจวินสำหรับรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเติ้งจวิน หลังจากนั้นเติ้งจวินก็หายกลับไปเป็นปกติ

ตอนบ่าย หลินมั่วไปเจอสวี่ปั้นซย่า และคุยกับเธอเรื่องเติ้งจวิน

สวี่ปั้นซย่าเห็นด้วยทันที

ตอนนี้เธอเชื่อใจหลินมั่วมาก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ฟังหลินมั่วไปเสียหมด ราวกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เชื่อฟังสิ่งที่คนรักพูดเป็นอย่างดี

สวี่ปั้นซย่าแต่งตั้งการดำรงตำแหน่งด้วยตัวเอง เรื่องนี้ตัดสินใจไปเรียบร้อยแล้ว

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นหวงเหลียงก็ได้ข่าวอย่างรวดเร็ว

เขารีบวิ่งไปหาสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ย และเล่าเรื่องราวแบบใส่สีตีไข่ให้ฟังอีกรอบ

สวี่เจี้ยนกงโมโหมาก เขาตบโต๊ะและยืนขึ้น “หลินมั่ว ไอ้สารเลวนี่ มันชักจะเกินไปแล้วนะ!”

“รับปากแล้วว่าตัวเองจะไม่เป็นเถ้าแก่ แต่แปบเดียวก็หาเพื่อนตัวเองไปเป็นเถ้าแก่แทนแล้ว แบบนี้มันจะไปต่างอะไรกับเขาเป็นเอง!”

“เขาจะทำให้เราเป็นคนโง่จริงๆ งั้นเหรอ”

“ไม่ได้แล้ว ฉันต้องไปหาปั้นซย่า!”

หวงเหลียงรีบพูดขึ้นว่า “พ่อ พ่อไปหาพี่ปั้นซย่าตอนนี้มันจะไปมีประโยชน์อะไรล่ะครับ!”

“พ่อคิดดูสิครับ ตอนนี้พี่ปั้นซย่าโดนหลินมั่วหลอกไปแล้ว จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ พวกเขาทั้งหมดก็อยู่ข้างหลินมั่วไง”

“พ่อไปหาเธอคงได้ทะเลาะกันยกใหญ่แน่นอน ไม่มีประโยชน์หรอกครับ”

“ยิ่งพ่อไปทะเลาะกับเธอเรื่องก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น อย่างงั้นเธอก็จะยิ่งรู้สึกว่าหลินมั่วดีกว่าน่ะสิครับ”

สวี่เจี้ยนกงขมวดคิ้ว “งั้นก็ทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ!”

“หรือว่าจะให้ฉันนั่งอยู่ในบ้าน มองดูหลินมั่วกลืนกินทรัพย์สมบัติของตระกูลสวี่ไปเฉยๆ รึไง”

หวงเหลียงยิ้ม “พ่อ พ่อวางใจได้เลยครับ เรื่องนี้ผมจัดการเอง”

“ผมมีพรรคพวกอยู่บริษัทฝั่งนั้นหลายคน”

“ผมจะไปทักทายพวกเขาสักหน่อย วันนี้ผมจะไปทำให้เถ้าแก่ที่มาใหม่ทำงานต่อไปไม่ได้”

“หลังจากที่พี่ปั้นซย่ามารับผิดชอบแล้ว พ่อค่อยออกมาขวางไว้ แค่ไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ นั่นก็โอเคแล้วครับ”

สวี่เจี้ยนกงตาเป็นประกาย “จริงเหรอ”

“งั้นก็ดีเลย!”

“เสี่ยวหวง นายทำงานพึ่งพาได้เสมอเลยนะ”

“ไอ้หลินมั่วเทียบกับนายแล้ว ราวฟ้ากับเหวจริงๆ!”

หวงเหลียงแอบดีใจ

เมื่อก่อนตอนที่เขาเป็นผู้จัดการที่บริษัทเครื่องยาสมุนไพร เขาจัดให้เพื่อนชั่วๆ หลายคนของตัวเองอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญของบริษัทเครื่องยาสมุนไพร

แม้ว่าต่อมาเขาจะถูกไล่ออก แต่เพื่อนชั่วๆ พวกนั้นก็ยังอยู่ที่นั่น เขาจึงสามารถควบคุมกิจการของบริษัทเครื่องยาสมุนไพรจากระยะไกลได้

ตอนนี้เถ้าแก่ที่มาใหม่ถูกจัดการไปแล้ว บริษัทเครื่องยาสมุนไพรจึงกลับมาสู่เงื้อมมือเขา

เขามองว่าบริษัทเครื่องยาสมุนไพรเป็นทรัพย์สินของตนเอง จะให้คนอื่นมาได้ผลประโยชน์ด้วยได้อย่างไร

หลินมั่วพาเติ้งจวินและเหลาหู่ไปที่บริษัทเครื่องยาสมุนไพร ในตอนที่กำลังเล่าเรื่องกิจการของบริษัทให้เติ้งจวินฟังนั้น ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

“แกคือเถ้าแก่ที่มาใหม่เหรอ”

ถามขึ้นโดยผู้ชายผมยาวนิสัยอันธพาลและมีสายตาดูถูกเหยียดหยาม

หลินมั่ว “ถูกต้อง คนนี้คือเถ้าเก่าคนใหม่ของพวกนาย เติ้งจวิน!”

ไอ้ขนยาวโมโห “ฉันถามแกรึไง”

“แกก็แค่แต่งเข้าบ้านผู้หญิง อย่าสำคัญตัวเองไปหน่อยเลย แกคิดจริงๆ เหรอว่าทรัพย์สินของตระกูลสวี่เป็นของแก”

“ยังไงล่ะ คิดจริงๆ เหรอว่าง้อนางบ้าสวี่ปั้นซย่าจนสบายอกสบายใจแล้วจะมาวางอำนาจที่นี่ได้”

“จะบอกให้นะว่ากูไม่เห็นมึงอยู่ในสายตาหรอก!”

“มึงไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรที่นี่ ไสหัวออกไปซะ!”

หลินมั่วขมวดคิ้ว ชัดเจนเลยว่าคนกลุ่มนี้มาเพื่อหาเรื่อง

ในขณะที่เขากำลังคิดจะพูด เหลาหู่ก็เดินเข้ามา