หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 134

เหลาหู่เพิ่งเข้ามา ก็คว้าผมของไอ้ขนยาว แล้วต่อยเข้าที่ท้องน้อยไปหนึ่งหมัด

ไอ้ขนยาวเจ็บจนแทบทนไม่ได้ และด่าออกไปด้วยความโมโห “มึงกล้าดียังไงมาต่อยกู!”

“ให้ตายเถอะ ต่อยมันซะ!”

ข้างหลังมีหลายคนกำลังเตรียมจะพุ่งเข้ามา

เหลาหู่ก็ใช้เท้าข้างหนึ่งถีบเก้าอี้ แล้วตวาดด้วยความโมโห “"กูคือเจ้าพ่อหู่แห่งถนนทางเหนือ ไอ้พวกสารเลว คิดดีแล้วเหรอว่าจะสู้กับฉัน”

เสียงตวาดทำให้คนเหล่านี้หวั่นกลัว

“ท่าน...ท่านคือเจ้าพ่อหู่งั้นเหรอ” ชายคนหนึ่งถามขึ้นด้วยเสียงสั่นเทา

“ดูเหมือนว่าจะใช่นะ ฉัน...ฉันเคยเจอเจ้าพ่อหู่ครั้งหนึ่ง ดูเหมือนว่านี่จะเป็นเจ้าพ่อหู่จริงๆ...” ชายอีกคนหนึ่งกล่าว

ตอนนี้ทุกคนต่างหวาดกลัวกันหมด

ตอนเหลาหู่อยู่ต่อหน้าเฉิงเซิ่งหยวนไม่มีความหมายอะไร แต่ตอนอยู่ต่อหน้าคนธรรมดาพวกนี้ เขาเป็นหัวหน้าแก๊งได้อย่างแน่นอน

“เจ้าพ่อหู่ ทำไม...ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่” ไอ้ขนยาวถามด้วยเสียงสั่นเทา

เหลาหู่ “ฉันคือผู้ช่วยของลูกพี่จวิน หลังจากนี้จะมาทำงานที่นี่ แล้วทำไมฉันถึงจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ”

“หา?” ทุกคนสับสนมึนงง

ไม่คิดเลยว่าผู้มีอิทธิพลอย่างเหลาหู่จะมาเป็นผู้ช่วยของเติ้งจวิน

เติ้งจวินมีภูมิหลังอย่างไรกันแน่

“เจ้าพ่อหู่ พวก...พวกเราไม่รู้ว่าเถ้าแก่คนใหม่เป็นเพื่อนของท่าน”

“ทั้งหมดที่ล่วงเกินไปเมื่อครู่ ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย ช่วย...ช่วยทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นด้วยนะครับ...”

“เอาแบบนี้แล้วกัน พวกคุณยุ่งอยู่ พวกเรา...พวกเราไปก่อนนะ...”

ไอ้ขนยาวพากันยิ้ม อยากจะรีบเดินออกไป

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะเว้ย!”

เหลาหู่ตะโกนด้วยความโมโห ทุกคนต่างหยุดอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าเดินไปต่อ

“คุณหลิน ลูกพี่จวิน พวกคุณจะให้จัดการยังไงกับไอ้สารเลวพวกนี้”

“ขอแค่พวกคุณพูดมาสักคำ ผมจะรีบทำให้พวกมันจมถึงแม่น้ำก่วงหยางเลย!”

พวกไอ้ขนยาวกลัวจนแทบฉี่ราด เหลาหู่ไม่ใช่คนแล้ว

“ฉันถามพวกนายหน่อย ใครเป็นคนสั่งให้พวกนายมาก่อเรื่อง”

หลิวมั่วถาม

ไอ้ขนยาวตอบเสียงเบาว่า “คือ...คือหวงเหลียง...”

หลินมั่วขมวดคิ้ว เขาเดาถูกซะด้วย

เหลาหู่ “หวงเหลียงคือใครเหรอ”

“คุณหลิน ถ้าไม่อย่างงั้นผมให้พวกพี่น้องหลายๆ คนไปจับไอ้หวงเหลียงมา”

“สับมือมันสองข้าง ทำให้หลังจากนี้มันซื่อสัตย์หน่อยดีไหมครับ”

หลินมั่วโบกมือปฏิเสธ “ให้พวกมันไสหัวไปเถอะ!”

พวกไอ้ขนยาวได้รับการยกโทษ จึงรีบวิ่งหนีไป

เหลาหู่งุนงง “คุณหลิน จะปล่อยพวกมันไปแบบนี้เหรอครับ”

“ถ้าไม่อย่างงั้นไปหาตัวการที่อยู่เบื้องหลังดีไหมครับ”

หลินมั่ว “ช่างมันเถอะ เรื่องนี้เดี๋ยวผมจัดการเอง!”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่โกรธ แต่ปัญหาหลักคือ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับตระกูลของตนเอง มันเลยค่อนข้างยุ่งยาก

จัดการหวงเหลียงนั้นง่ายมาก แต่หลังจากนั้นจะต้องไปทะเลาะกับสวี่ตงเสวี่ย แบบนั้นจะยิ่งยุ่งยากกว่าเดิม

เพราะเกี่ยวข้องกับตระกูลพ่อแม่ของสวี่ปั้นซย่า หลินมั่วจึงต้องคิดไตร่ตรองให้ดีก่อนลงมือ

ไม่อย่างนั้นคงทะเลาะกันใหญ่โต ทำได้แค่บีบให้สวี่ตงเสวี่ยตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคาย ไม่ออก

เมื่อจัดการธุระของบริษัทเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลินมั่วก็กลับไปก่อน

มีเหลาหู่อยู่ที่นี่ เติ้งจวินก็ทำงานสะดวกมากยิ่งขึ้น

ไอ้พวกชอบหาเรื่องจับผิดพวกนั้นก็ไปหมดแล้ว บริษัทนี้ยังจะมีใครกล้าไม่ยอมรับเติ้งจวินอยู่อีก

ไอ้พวกขนยาววิ่งออกไปจากบริษัท และเจอหวงเหลียงเดินมาจากทางด้านหน้าพอดี

หวงเหลียงใบหน้าอิ่มเอิบไปด้วยความสุข “เป็นยังไงบ้าง”

“เถ้าแก่คนใหม่ถูกไล่ออกไปรึยัง”

“ฮ่าๆ พวกนายทำได้ดีมาก เถ้าแก่คนใหม่มาอีกกี่คนก็ไล่ออกไปให้หมดเลยนะ”

“ถึงตอนนั้นนังบ้าสวี่ปั้นซย่าจะต้องมาอ้อนวอนขอร้องให้ฉันกลับไปดูแลบริษัท”

ไอ้ขนยาวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ วิ่งเข้าไปตบหน้าหวงเหลียง

“ให้ตายเถอะ ไอ้สารเลว”

“แกอยากตายนักก็ไปตายเองสิ!”

“อย่ามาลากพวกเราไปด้วย!”

“ไสหัวไปซะ กูไม่รู้จักมึง!”