หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1351

หลินมั่วถือแก้วไวน์ และไม่สนใจเขา

ในกลุ่มของพวกเขา หัวหน้าตระกูลต่งคนนั้นนับว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดกับหม่าเทียนเฉิง ระหว่างทั้งสองฝ่ายนั้น มีการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ซึ่งกันและกันไม่น้อย

เขารีบเดินออกไป จากนั้นก็คว้าคอของหม่าเทียนเฉิง แล้วลากเข้าไปในห้องทันที

“คุณหลินบอกให้แกไสหัวมานี่ ไม่ได้ยินหรือไง”

“คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”

หัวหน้าตระกูลต่งตวาดเสียงดัง

หัวหน้าตระกูลต่งเป็นคนฉลาด เขามักจะทำตามคำสั่งของหลินมั่วอยู่เสมอ

ถ้าหากว่าหม่าเทียนเฉิงยังคงยืนอยู่ด้านนอกโดยไม่รู้ร้อนรู้หนาวต่อไป อีกสักพัก เกรงว่าเรื่องนี้คงจะไม่ได้จบลงง่ายๆ แน่นอน

หม่าเทียนเฉิงคุกเข่าลงบนพื้น ด้วยร่างกายที่สั่นสะท้านไปทั้งตัว

เขาขยับเข้าไปใกล้กับหัวหน้าตระกูลต่ง และถามว่า “พี่ต่ง เขา...ตกลงว่าเขาคนนี้เป็นผู้ยิ่งใหญ่มาจากไหนกันเนี่ย”

“พี่บอกผมหน่อย เพราะถ้าสุดท้ายผมต้องตาย ก็ขอตายแบบไม่คาใจหน่อยเถอะ”

หัวหน้าตระกูลต่งจ้องมองเขา “ผู้ยิ่งใหญ่มาจากไหนน่ะหรือ”

“จะบอกนายให้นะ ท่านผู้นี้ก็คือคุณหลินมั่ว มาจากเมืองก่วงหยาง”

“เขาคือผู้สืบทอดของหนานป้าเทียน ทั้งมลฑลก่วงในตอนนี้ รวมทั้งพวกเราตระกูลหลักทั้งสิบ ล้วนต้องให้ความเคารพคุณหลินทั้งสิ้น!”

ลูกตาของหม่าเทียนเฉิงแทบจะถลนออกมา เขามองไปที่หลินมั่วด้วยความตกใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ใครจะคิดว่า ชายหนุ่มท่าทางบ้านๆ คนนี้ แท้จริงแล้วมีตัวตนถึงเพียงนี้

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้นำทั้งสิบตระกูลหลักต้องมาถึงที่นี่ด้วยตนเอง แถมยังปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพขนาดนี้!

นี่นับเป็นเกียรติภูมิแห่งมณฑลก่วงจริงๆ!

เขาสามารถปราบปรามสิบตระกูลหลักทั้งหมดได้ ความแข็งแกร่งต้องมีขนาดไหนกันนะ

ขณะนี้หม่าเทียนเฉิงรู้สึกเสียใจมาก

ต่อให้มีหม่าเทียนเฉิงอีกเป็นร้อยคน ก็ไม่สามารถยืนหยัดต่อสู้กับผู้ยิ่งใหญ่เช่นนี้ แม้กับเพียงนิ้วมือเดียวของเขาได้!

ตัวของเขานี่ไปยั่วยุผู้ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้าเช่นนั้นได้อย่างไรนะ

หลินมั่วมองเขาพร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “เถ้าแก่หม่า เมื่อครู่นี้คุณหลิงเอ๋อร์ เสนอเงินหนึ่งร้อยห้าสิบล้านเพื่อยุติปัญหานี้ แต่คุณไม่เห็นด้วย”

“มาตอนนี้ คุณคิดว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่ จึงจะสามารถรักษาชีวิตของพวกเราเอาไว้ได้ล่ะ”

"คุณหลิน ผู้ยิ่งใหญ่อย่างคุณมีทรัพย์สินเงินทองมากมาย คุณจะไว้ชีวิตผมสักครั้งได้ไหม"

หม่าเทียนเฉิงร้องขออย่างตัวสั่น

ไท่จื่อรู้สึกหงุดหงิด “ไอ้บ้าเอ๊ย แกอ้อนวอนใคร”

“นี่เป็นข้อเรียกร้องของข้า แกขอร้องเขาจะมีประโยชน์อะไร”

“เมินฉันหรือไง”

หม่าเทียนเฉิงมองไท่จื่อด้วยความไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เขาไม่รู้จักไท่จื่อ เขารู้สึกเพียงว่าไท่จื่อที่ยืนอยู่ข้างหลินมั่วคนนี้ เพียงอาศัยบารมีของหลินมั่วมาเบ่งใส่เขาเท่านั้น

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเห็นแก่หลินมั่วแล้วละก็ เขาคงจะตอบโต้ไปนานแล้ว

หัวหน้าตระกูลต่งรีบเดินเข้าไปใกล้หม่าเทียนเฉิง แล้วพูดเสียงเบา “ท่านนี้คือ ไท่จื่อแห่งเมืองไห่”

“แกล่วงเกินเข้าไม่ได้เด็ดขาด!”

หม่าเทียนเฉิงรู้สึกราวกับฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง ตัวของเขาแข็งทื่อทันที

ไท่จื่อเมืองไห่ คำสี่พยางนี้ น่ากลัวมาก!