หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1352

แม้ว่าตัวตนของหลินมั่วจะน่ากลัวเพียงใด แต่เขายังไม่เคยได้ยินวีรกรรมใดๆ ของหลินมั่ว อีกทั้งไม่เคยได้รับประสบการณ์ตรงมาก่อน

ในใจของเขารู้สึกถึงความโชคดีลึกๆ ว่าหลินมั่วอาจจะไว้ชีวิตเขา

แต่กับไท่จื่อแห่งเมืองไห่นั้นไม่เหมือนกันเลย

บุคคลนี้คือปีศาจร้าย เรียกได้ว่าชื่อของเขาในหกมณฑลทางใต้นั้นฉาวโฉ่มาก

ทายาทกลุ่มผู้มีอิทธิพลของตระกูลใหญ่ๆ ในแต่ละมณฑล และแม้แต่คนใหญ่คนโต หากมีเรื่องกับไท่จื่อแล้วละก็ ไม่มีใครพบจุดจบที่ดีสักคน

แม้ว่าไท่จื่อจะไม่เคยไปมณฑลก่วง แต่หม่าเทียนเฉิงก็ได้ยินวีรกรรมของเขามาไม่น้อยเลย

หากไปล่วงเกินไท่จื่อเข้า จุดจบที่ได้รับคือไม่ตายก็พิการ!

แม้แต่ทายาทของสิบตระกูลหลักในแต่ละมณฑล ก็ยังได้รับจุดจบเช่นเดียวกัน นับประสาอะไรกับเขาล่ะ

หม่าเทียนเฉิงคุกเข่าลงบนพื้น ขณะนี้เขาเพียงต้องการก้มศีรษะโขกลงกับพื้นเพื่อขอร้อง ไม่มีความคิดที่จะดิ้นรนอีกต่อไป

ไท่จื่อรู้สึกรำคาญ เขาคว้าขวดที่วางอยู่ข้างๆ แล้วฟาดลงไปที่ศีรษะของหม่าเทียนเฉิงทันที

“หุบปาก!”

“เสียงดังน่ารำคาญ!”

เลือดไหลลงมาที่หน้าผากของหม่าเทียนเฉิง แม้แต่จะเช็ดเลือดออกจากหน้าผากเขายังไม่กล้า

ผู้ยิ่งใหญ่แห่งมณฑลก่วง ตอนนี้ได้กลายเป็นมดตัวน้อยผู้น่าสงสารไปแล้ว

ส่วนหัวหน้าตระกูลหลักอีกเก้าตระกูล ก็ได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ โดยไม่มีใครช่วยเขาพูดเลยสักคน

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ไม่มีกล้ายั่วยุหลินมั่วและไท่จื่อ เพียงเพื่อช่วยหม่าเทียนเฉิง

ไท่จื่อกำลังจะจัดการกับหม่าเทียนเฉิงอย่างรุนแรง ท้ายที่สุด ถ้าหากไม่ใช่เพราะหลินมั่วห้ามเขาเอาไว้ น่ากลัวว่าไท่จื่อคงจะตัดมือของหม่าเทียนเฉิงทิ้งไปแล้วจริงๆ

หลินมั่วให้หม่าเทียนเฉิงจ่ายเงินเป็นจำนวนสองพันห้าร้อยล้านเพื่อจบปัญหานี้ หม่าเทียนเฉิงรู้สึกเจ็บปวดใจมาก แต่เขาก็ยังคงตอบตกลงอย่างเชื่อฟัง

สุดท้าย หม่าเทียนเฉิงก็พาลูกน้องของตนเองเดินออกไปด้วยความหมดอาลัยตายอยาก

ผู้จัดการตุ้งติ้งที่หน้าประตู ก็ต้องการที่จะเผ่นออกไปด้วยเช่นกัน แต่กลับถูกคนขวางเอาไว้

ขณะนี้ทั้งสองรู้สึกเสียใจเป็นที่สุด แต่พวกเธอยังคงอยู่ที่นี่ เพียงเพื่อหวังว่าไท่จื่อจะกลับมาสนใจพวกเธอใหม่อีกครั้ง

สำหรับพวกเธอแล้ว การได้คบกับคนอย่างหม่าเทียนเฉิงนั้น ถือเป็นบุญหนักศักดิ์ใหญ่แล้ว

แต่ถ้าหากได้คบกับไท่จื่อ นับได้ว่าเป็นแสงสว่างไปตลอดชีวิตของพวกเธอเลยทีเดียว!

ทั้งสองยืนอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เคาะประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ขอโทษขอโพยไท่จื่อพร้อมกับร้องห่มร้องไห้ ด้วยหวังว่าไท่จื่อจะให้โอกาสพวกเธออีกครั้ง

ไท่จื่อยิ้มให้พวกเธอทั้งสอง พร้อมด้วยท่าทางที่มีเมตตาอย่างมาก แล้วก็พาทั้งสองคนออกไปเที่ยวเล่น

หญิงสาวทั้งสองคนยินดีเป็นอย่างยิ่ง ต่างก็เข้าไปควงแขนซ้ายขวาของไท่จื่อ แล้วพากันออกไปด้วยความสนิทสนม

หลินมั่วหมดคำจะพูด เขารู้ดีว่าหลังจากคืนนี้ น่ากลัวว่าทั้งสองสาวอาจจะถูกไท่จื่อทำร้ายจนพิการก็เป็นได้

อย่างไรก็ตาม นี่คือสิ่งที่ทั้งสองคนร้องขอ และหลินมั่วเองก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้!

หลังจากที่เจ้าชายจากไป ในห้องจึงมีเพียงเสวี่ยหลิงเอ๋อร์และหลินมั่วเท่านั้น

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์มองไปที่หลินมั่ว แก้มของเธอแดงเล็กน้อย และเมื่อเธอกำลังจะพูด หลินมั่วก็หันกลับมาที่เธอ "คุณยังจะอยู่ทำไมอีกล่ะ"