หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1353

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ตกตะลึง

สาวสวยอย่างเธอ อีกทั้งยังเป็นดารายอดนิยม

ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็เป็นที่สนอกสนใจของผู้คนทั่วไป

ตอนนี้เธออยู่กันสองต่อสองกับหลินมั่วในห้อง ถ้าพูดตามเหตุผลแล้ว นี่คือโอกาสของหลินมั่วเลยนะ

แต่คำพูดนี้ของหลินมั่วมันหมายความว่าอย่างไร

เขาพูดราวกับว่า เธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่อย่างนั้นแหละ

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์เองก็มีนิสัยที่ค่อนข้างดื้อรั้น เดิมทีเธอตั้งใจจะกล่าวขอบคุณเขาก่อนที่จะจากไป

แต่เมื่อได้ยินหลินมั่วพูดเช่นนี้ เธอรู้สึกหงุดหงิดทันที “ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ”

จริงๆ แล้วหลินมั่วเพียงแค่พูดออกไปอย่างนั้นเอง ไม่คิดว่าจะทำให้เสวี่ยหลิงเอ๋อร์โกรธ

เขาเกาศีรษะ “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผม...ผมแค่จะบอกว่า นี่เป็นห้องส่วนตัวของผม...”

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์หงุดหงิดยิ่งขึ้น “ห้องของคุณแล้วจะทำไม”

“ฉันไม่แย่งคุณดื่มไวน์ ไม่ได้กินอาหารของคุณสักหน่อย แค่นั่งอยู่ที่นี่หน่อยไม่ได้หรือไง”

หลินมั่วรู้สึกงุนงง เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆ หญิงสาวคนนี้จึงโกรธเขา

ดังนั้น เขาจึงหยุดพูด เพื่อจะได้ไม่ต้องทะเลาะกับเสวี่ยหลิงเอ๋อร์

เดิมที เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ก็ตั้งใจจะออกไปอยู่แล้ว แต่ในเมื่อตอนนี้ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโกรธ เธอจึงนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ยอมออกไป

ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากัน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไร

จนกระทั่งหม่าเทียนเฉิงเข้ามา ความเงียบภายในห้องจึงถูกทำลายลง

หม่าเทียนเฉิงถือการ์ดใบหนึ่ง แล้วมองหลินมั่วพร้อมกับยืนตัวสั่น “คุณหลินครับ นี่...นี่คือเงินสองพันห้าร้อยล้านครับ...”

หลินมั่วรับการ์ดมา เมื่อมองไปที่สีหน้าอันเจ็บปวดของหม่าเทียนเฉิง มุมปากของเขาก็เผยอยิ้มเล็กน้อย

จากนั้นเขามองไปที่เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ ความจริงแล้วเขาต้องการให้เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ออกไปก่อน เพื่อที่จะพูดคุยกับหม่าเทียนเฉิงเป็นการส่วนตัว

แต่เมื่อนึกไปถึงท่าทีโกรธเกรี้ยวของเสวี่ยหลิงเอ๋อร์เมื่อครู่นี้ เขาจึงล้มเลิกความคิดนั้นทันที

“เถ้าแก่หม่า เราสองคนไปคุยกันห้องอื่นดีกว่า”

หลินมั่วยิ้ม

หม่าเทียนเฉิงไหนเลยจะกล้าปฏิเสธ เขาจึงรีบพยักหน้าตอบรับ

เขามองหม่าเทียนเฉิงด้วยรอยยิ้ม “เถ้าแก่หม่า จ่ายเงินจำนวนมากขนาดนี้ คงจะทุกข์ใจไม่น้อยเลยสินะ”

ความจริงจำนวนเงินก้อนนี้ เท่ากับเงินเก็บหลายปีของเขาเลยทีเดียว

จิตใจของหม่าเทียนเฉิงเจ็บปวดเจียนตาย แต่ปากก็ยังคงตอบออกมาว่า “ไม่ทุกข์ครับไม่ทุกข์”

“คุณหลิน นี่มันเป็นบทลงโทษที่ผมสมควรจ่ายอยู่แล้ว”

หลินมั่วโยนบัตรธนาคารลงบนโต๊ะอย่างไม่ตั้งใจ และเอ่ยเบาๆ "ผมจะคืนเงินทั้งหมดนี้ให้คุณ"

“แต่ว่า เถ้าแก่หม่า ผมหวังว่าคุณจะช่วยผมทำอะไรบางอย่าง!”

หม่าเทียนเฉิงตกตะลึง เขามองหลินมั่วด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “คุณหลิน ได้ทำงานให้คุณ ถือเป็นเกียรติอย่างมาก!”

“ขอเพียงคุณเอ่ยปาก ต่อให้บุกน้ำลุยไฟ ก็จะสู้สุดใจแม้ต้องตายเป็นหมื่นๆ ครั้ง!”

หลินมั่วส่ายศีรษะ “เถ้าแก่หม่า คุณไม่เข้าใจสิ่งที่ผมจะสื่อ”

“เรื่องที่ผมให้คุณทำ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น!”

“ผมต้องการให้คุณจับตาดูตระกูลหลักทั้งสิบ แล้วถ้าจำเป็น ก็จะต้องช่วยผมขุดรากถอนโคนตระกูลหลักทั้งสิบด้วย!”