หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1356

หลินมั่วถอยหลังไปสองก้าว จากนั้นก็หยิบยาเม็ดออกมาแล้วยัดเข้าปาก ก่อนที่จะเข้าไปในห้อง

ภายในห้อง เสวี่ยหลิงเอ๋อร์กำลังนอนสลบไสลอยู่ที่พื้น สีหน้าซีดเซียว ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร

หลินมั่วรีบวิ่งไปที่หน้าต่าง เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นเพียงเชือกเส้นหนึ่งอยู่ข้างนอก

ที่ปลายเชือกด้านล่าง มีชายชุดดำคนหนึ่ง กำลังไต่ลงไปด้านล่างด้วยเชือกเส้นนั้นจนลงไปถึงชั้นหนึ่งแล้ว

ชายในชุดดำปกปิดใบหน้าของเขา เขาและหลินมั่วมองหน้ากัน จากนั้นก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เมื่อครู่นี้ชายชุดดำคนนี้ซ่อนตัวอยู่นอกหน้าต่าง และเป่าแก๊สพิษเข้ามาในห้อง

เดิมทีเขาคิดว่าหลินมั่วจะเป็นคนที่เข้ามาในห้อง และเนื่องจากแก๊สพิษนี้ไม่มีสีไม่มีกลิ่น หากหลินมั่วบุ่มบ่ามเข้ามาจริงๆ คาดว่าเขาจะได้รับอันตรายได้

ผลก็คือ เป็นเพราะเกิดเรื่องเมื่อครู่นี้ขึ้นเสียก่อน คนที่เข้ามาในห้องก่อนจึงกลายเป็นเสวี่ยหลิงเอ๋อร์

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์นั้นไม่มีความสามารถเช่นเดียวกับหลินมั่ว เธอจึงได้รับพิษเข้าไปเต็มๆ จนสลบไป

เดิมทีหลินมั่วต้องการที่จะไล่ล่าชายคนนั้น แต่จู่ๆ เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ก็ส่งเสียงขึ้น

เขาหันกลับไปมอง ก็พบว่าเสวี่ยหลิงเอ๋อร์กำลังจับคอของตัวเองด้วยมือทั้งสองข้าง ราวกับว่ากำลังเจ็บปวดอย่างมาก

หลินมั่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะกลับเข้ามา

ขั้นแรกเขาเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศในห้องก่อน

จากนั้นก็อุ้มเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ไปที่เตียง แล้วตรวจชีพจรของเธอ ก็พบว่าพิษนั้นเข้าไปลึกแล้ว

หลินมั่วจึงจับให้เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ทานยาเม็ดหนึ่ง เพื่อช่วยชีวิตเธอเอาไว้ชั่วคราว

หลังจากนั้น หลินมั่วก็ฉีกเสื้อผ้าที่เธอเพิ่งสวมไปเรียบร้อยออกจนหมด เผยให้เห็นร่างกายทั้งร่างของเธอ

หลินมั่วหยิบเข็มเงินออกมาด้วยสายตาที่แน่วแน่ ฝังลงจุดฝังเข็มสำคัญหลายจุดบนร่างกายของเธอ

หลังจากนั้น หลินมั่วก็วางมือไว้บนศีรษะของเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ แล้วถ่ายพลังเคล็ดวิชานิรมิตเข้าสู่ร่างกาย เพื่อขับพิษออกจากร่างกายของเธอทีละน้อย

เพียงไม่นาน ทั้งตัวของเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ก็ปล่อยควันออกมา ซึ่งก็คือแก๊สพิษ

พิษชนิดนี้มีฤทธิ์รุนแรงมาก เวลาขับพิษ ร่างกายต้องไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ

หากสวมเสื้อผ้า ก็จะไม่สามารถกำจัดพิษออกมาได้

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเต็ม พิษในร่างกายของเสวี่ยหลิงเอ๋อร์ก็ถูกขับออกมาจนหมด!

แม้กระนั้น หลินมั่วก็ยังไม่ประมาท

ทันใดนั้นเธอก็กรีดร้อง "ไอ้สารเลว แกจะต้องพังพินาศไปกับฉัน!"

เธอคำรามพร้อมกับพุ่งตัวไปหาหลินมั่ว โดยไม่สนใจว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าใดๆ

จากมุมมองของเธอ เธอถูกดูถูกไปแล้ว และตอนนี้เธอแค่อยากจะตายๆ ให้พ้นๆ จะต้องสนใจอะไรอีก

หลินมั่วขมวดคิ้ว เขาหลบหลีกจากเธอ และพูดเสียงเข้ม “คุณอย่าดิ้น”

“แม้ว่าพิษในร่างกายของคุณจะถูกขับออกหมดแล้ว แต่ว่าร่างกายยังต้องการการพักผ่อน”

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์โมโห “แกพูดอะไร”

“แก...แกยังวางยาพิษฉันอีกหรือ”

“แกไอ้นักเลงเหม็นเน่า ไอ้สารเลว ไอ้ชาติชั่ว แกต้องไม่ตายดี!”

หลินมั่วก็เริ่มหงุดหงิดเช่นกัน “คุณพูดจาอะไรเนี่ย”

“ผมไปวางยาคุณตอนไหน”

“คุณน่ะถูกคนอื่นรมพิษ ถ้าไม่ใช่เพราะผมช่วยเอาไว้ คุณตายไปนานแล้ว!”