หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 136

ในน้ำเสียงของเธอแสดงให้เห็นถึงความเย่อหยิ่งและความรู้สึกว่าตนเองเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด

ไม่แปลกใจเลยที่บัตรสมาชิกของอีผิ่นเซวียนจะได้มายากมาก

ที่เมืองก่วงหยาง การมีบัตรสมาชิกของอีผิ่นเซวียนเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึงฐานะทางสังคม!

เธอคงไม่รู้ว่าหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าที่อยู่ตรงหน้า ต่างก็มีทั้งบัตรพรีเมี่ยมและบัตรไดมอนด์

พนักงานพวกนี้จะขวางพวกเขาไว้ได้ยังไงล่ะ

สวี่ปั้นซย่าไม่ได้จริงจังกับมันมากนัก พูดคุยเฮฮากับผิงผิงพร้อมกับเดินเข้าไปในร้าน

ที่นั่งด้านในมีชายผิวขาวคนหนึ่งนั่งอยู่อย่างใจลอย

เมื่อเห็นสวี่ปั้นซย่า ตาเขาก็เป็นประกายขึ้นมาทันทีและรีบยืนขึ้น

“ผิงผิง คุณผู้หญิงคนสวยคนนี้คือกันเหรอ”

ชายผิวขาวถามเป็นภาษาต่างประเทศ ในน้ำเสียงนั้นมีความเย่อหยิ่ง ราวกับว่าการพูดภาษานี้สามารถสะท้อนให้เห็นความเหนือกว่าของเขาได้

“เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันน่ะ!”

ผิงผิงตอบเป็นภาษาต่างประเทศด้วยรอยยิ้ม และในขณะเดียวกันก็พูดกับสวี่ปั้นซย่า​​ว่า ​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​“ขอโทษด้วยนะ พอดีปีเตอร์เพิ่งมาประเทศจีน เลยยังไม่ชินกับการพูดภาษาจีนน่ะ”

“ปีเตอร์ คุณต้องปรับตัวนะ”

"ยังไงซะที่ประเทศจีนก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้รับการศึกษาระดับสูง!"

ปีเตอร์ทำสีหน้าเย่อหยิ่ง “น่าเสียดายจังเลย!”

“ภาษาที่พวกเราพูดเป็นภาษาที่ใช้กันทั่วโลก”

“เรียนรู้ภาษานี้ถึงจะสามารถปรับตัวให้เข้ากับกับอารยธรรมโลกได้อย่างแท้จริง!”

ความหมายก็คือ ถ้าไม่รู้ภาษาของพวกเขาก็จะปรับตัวให้เข้ากับอารยธรรมโลกไม่ได้

หลินมั่วแสดงความไม่พอใจ ปีเตอร์หยิ่งผยองเกินไปแล้ว

เขาไม่รู้หรือว่าภาษาที่คนใช้เยอะที่สุดในโลกก็คือภาษาจีน

ยิ่งไปกว่านั้น ประเทศของพวกเขาเพิ่งมีประวัติศาสตร์เพียงแค่ไม่กี่ปี ยังจะกล้าพูดเหลวไหลถึงอารยธรรมโลกอีกเหรอ

อารยธรรมจีนต่างหากที่เป็นอารยธรรมที่ยาวนานที่สุดและเผยแพร่ไปอย่างกว้างขวางที่สุด!

ส่วนผิงผิงยิ้มเล็กน้อย ประหนึ่งว่าเห็นด้วยกับคำพูดของปีเตอร์

“นายมันคนโสโครก สมองมีแต่ความคิดสกปรก”

“การกระทำที่เป็นสุภาพบุรุษของเขา ในสายตานายมันกลายเป็นพวกอันธพาลลวนลามผู้หญิงเหรอ”

“นายดูตัวนายเองเถอะนั่นแหละอันธพาล!”

หลินมั่วทำสีหน้าเย็นชา “ที่ประเทศเขามันใช่การให้เกียรติไหมฉันไม่รู้!”

“แต่ที่ประเทศฉัน การทำแบบนี้คือการไม่ให้เกียรติผู้หญิง!”

ผิงผิงโกรธมาก “ปีเตอร์ไม่ใช่คนประเทศเรา หรือว่านายไม่ควรเคารพประเพณีของคนอื่นเหรอ”

หลินมั่ว “เขามาประเทศเรา หรือว่าเขาไม่ควรเคารพประเพณีของเราเหรอ”

“นาย...”

ผิงผิงโกธรจนพูดไม่ออก ทำได้แค่ด่าด้วยความโมโหว่า “คนไร้การศึกษาอย่างนาย ไม่มีทางคุยกันรู้เรื่องหรอก!”

“ปั้นซย่า กินข้าวเถอะ เธอเอาไอ้ขยะนี่มาทำไม อยากทำให้ฉันอ้วกเหรอ“

“เธอให้เขาไสหัวกลับบ้านไปก่อนเถอะ อย่าให้มากระทบความรู้สึกเพื่อนสนิทของพวกเราเลย!”