หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 136

ในน้ำเสียงของเธอแสดงให้เห็นถึงความเย่อหยิ่งและความรู้สึกว่าตนเองเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด

ไม่แปลกใจเลยที่บัตรสมาชิกของอีผิ่นเซวียนจะได้มายากมาก

ที่เมืองก่วงหยาง การมีบัตรสมาชิกของอีผิ่นเซวียนเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึงฐานะทางสังคม!

เธอคงไม่รู้ว่าหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าที่อยู่ตรงหน้า ต่างก็มีทั้งบัตรพรีเมี่ยมและบัตรไดมอนด์

พนักงานพวกนี้จะขวางพวกเขาไว้ได้ยังไงล่ะ

สวี่ปั้นซย่าไม่ได้จริงจังกับมันมากนัก พูดคุยเฮฮากับผิงผิงพร้อมกับเดินเข้าไปในร้าน

ที่นั่งด้านในมีชายผิวขาวคนหนึ่งนั่งอยู่อย่างใจลอย

เมื่อเห็นสวี่ปั้นซย่า ตาเขาก็เป็นประกายขึ้นมาทันทีและรีบยืนขึ้น

“ผิงผิง คุณผู้หญิงคนสวยคนนี้คือกันเหรอ”

ชายผิวขาวถามเป็นภาษาต่างประเทศ ในน้ำเสียงนั้นมีความเย่อหยิ่ง ราวกับว่าการพูดภาษานี้สามารถสะท้อนให้เห็นความเหนือกว่าของเขาได้

“เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันน่ะ!”

ผิงผิงตอบเป็นภาษาต่างประเทศด้วยรอยยิ้ม และในขณะเดียวกันก็พูดกับสวี่ปั้นซย่า​​ว่า ​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​“ขอโทษด้วยนะ พอดีปีเตอร์เพิ่งมาประเทศจีน เลยยังไม่ชินกับการพูดภาษาจีนน่ะ”

“ปีเตอร์ คุณต้องปรับตัวนะ”

"ยังไงซะที่ประเทศจีนก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้รับการศึกษาระดับสูง!"

ปีเตอร์ทำสีหน้าเย่อหยิ่ง “น่าเสียดายจังเลย!”

“ภาษาที่พวกเราพูดเป็นภาษาที่ใช้กันทั่วโลก”

“เรียนรู้ภาษานี้ถึงจะสามารถปรับตัวให้เข้ากับกับอารยธรรมโลกได้อย่างแท้จริง!”

ความหมายก็คือ ถ้าไม่รู้ภาษาของพวกเขาก็จะปรับตัวให้เข้ากับอารยธรรมโลกไม่ได้

หลินมั่วแสดงความไม่พอใจ ปีเตอร์หยิ่งผยองเกินไปแล้ว

เขาไม่รู้หรือว่าภาษาที่คนใช้เยอะที่สุดในโลกก็คือภาษาจีน

ยิ่งไปกว่านั้น ประเทศของพวกเขาเพิ่งมีประวัติศาสตร์เพียงแค่ไม่กี่ปี ยังจะกล้าพูดเหลวไหลถึงอารยธรรมโลกอีกเหรอ

อารยธรรมจีนต่างหากที่เป็นอารยธรรมที่ยาวนานที่สุดและเผยแพร่ไปอย่างกว้างขวางที่สุด!

ส่วนผิงผิงยิ้มเล็กน้อย ประหนึ่งว่าเห็นด้วยกับคำพูดของปีเตอร์

"เอาล่ะ มาแนะนำตัวกันเถอะ!"

“นี่คือคู่หมั้นของฉัน ปีเตอร์”

“คนนี้คือเพื่อนสนิทของฉัน สวี่ปั้นซย่า!”

ผิงผิงยิ้ม และไม่สนใจหลินมั่วที่อยู่ข้างๆ เลยสักนิด

“คุณผู้หญิงคนสวย เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้พบคุณ!”

ปีเตอร์ยื่นมือไปจับมือของสวี่ปั้นซย่า และในขณะเดียวกันก็ก้มลงไปจูบ

หลินมั่วขมวดคิ้ว ไปขวางอยู่หน้าสวี่ปั้นซย่าทันที และผลักมือของปีเตอร์ออก

ปีเตอร์ขมวดคิ้ว มองหลินมั่วด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

“นี่คุณ ที่ประเทศของผม การที่คุณมาขัดจังหวะการจูบมือของสุภาพบุรุษตามใจชอบ ถือเป็นเรื่องที่เสียมารยาทมากเลยนะ!”

หลินมั่วตอบอย่างเย็นชาว่า "ที่ประเทศของผม การที่ยังไม่ได้รับความยินยอมจากผู้หญิง แต่ก็ไปจับมือเธอตามใจชอบ แถมยังคิดจะจูบเธอ แบบนี้มันเรียกว่าพวกอันธพาลลวนลามผู้หญิง!"

ผิงผิงทำสีหน้าเย็นชาและพูดเสียงแข็ง “หลินมั่ว นายพูดอะไรของนาย”

“นายรู้รึเปล่าว่าที่ประเทศของปีเตอร์การจูบมือถือเป็นการให้เกียรติผู้หญิง!”

“นายมันคนโสโครก สมองมีแต่ความคิดสกปรก”

“การกระทำที่เป็นสุภาพบุรุษของเขา ในสายตานายมันกลายเป็นพวกอันธพาลลวนลามผู้หญิงเหรอ”

“นายดูตัวนายเองเถอะนั่นแหละอันธพาล!”

หลินมั่วทำสีหน้าเย็นชา “ที่ประเทศเขามันใช่การให้เกียรติไหมฉันไม่รู้!”

“แต่ที่ประเทศฉัน การทำแบบนี้คือการไม่ให้เกียรติผู้หญิง!”

ผิงผิงโกรธมาก “ปีเตอร์ไม่ใช่คนประเทศเรา หรือว่านายไม่ควรเคารพประเพณีของคนอื่นเหรอ”

หลินมั่ว “เขามาประเทศเรา หรือว่าเขาไม่ควรเคารพประเพณีของเราเหรอ”

“นาย...”

ผิงผิงโกธรจนพูดไม่ออก ทำได้แค่ด่าด้วยความโมโหว่า “คนไร้การศึกษาอย่างนาย ไม่มีทางคุยกันรู้เรื่องหรอก!”

“ปั้นซย่า กินข้าวเถอะ เธอเอาไอ้ขยะนี่มาทำไม อยากทำให้ฉันอ้วกเหรอ“

“เธอให้เขาไสหัวกลับบ้านไปก่อนเถอะ อย่าให้มากระทบความรู้สึกเพื่อนสนิทของพวกเราเลย!”