หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 137

สวี่ปั้นซย่าสีหน้าอึดอัด “ผิงผิง เธอใจเย็นๆ ก่อน”

“เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน อย่าโมโหเพราะเรื่องเล็กๆ แบบนี้เลย”

“หลินมั่ว คุณก็ไม่ต้องเถียงกับผิงผิงแล้ว มา พวกเรามากินข้าวกันก่อน กินข้าวกัน!”

พูดจนปากเปียกปากแฉะ ผิงผิงถึงยอมนั่งลงพร้อมกับความโกรธ

ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ทั้งหมดล้วนเป็นสเต็กที่เป็นอาหารฝรั่ง

อุปกรณ์ในการรับประทานอาหารก็เป็นมีดกับส้อมตามมาตรฐาน

แน่นอนว่าข้างๆ ก็มีตะเกียบวางอยู่ เตรียมไว้ให้สำหรับบางคนที่ไม่ชินกับการใช้มีดกับส้อม

แน่นอนว่าหลินมั่วไม่ชินกับการใช้มีดกับส้อม จึงหยิบตะเกียบขึ้นมาใช้และเริ่มกิน

พอปีเตอร์เห็นก็ตะโกนเสียงดังลั่นเกินความจำเป็นขึ้นมาทันที “คุณ อาหารฝรั่งไม่ได้กินแบบนี้นะ”

“กินอาหารฝรั่งต้องใช้มีดกับส้อม”

“คุณกินแบบนี้จะไปต่างอะไรกับคนป่าเถื่อนล่ะ”

เสียงนี้ทำให้หลายคนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ มองมา หลายคนต่างก็หัวเราะเยาะ

“โอ้ เป็นครั้งแรกเลยที่ผมเห็นคนใช้ตะเกียบกินสเต็ก”

“มีอะไรแปลกเหรอ พวกคนที่ไม่มีการศึกษาแถวสถานที่ก่อสร้างบ้านผม ถ้าลากเข้ามาตามอำเภอใจ ก็คงจะใช้ตะเกียบกินสเต็กกันแน่ๆ!”

“คนไม่มีการศึกษาแบบนี้เข้ามาในอีผิ่นเซวียนที่เป็นสถานที่ระดับไฮเอนด์ขนาดนี้ได้ยังไงนะ”

“ไม่เห็นเหรอ ผู้ชายหล่อๆ รวยๆ ที่อยู่ตรงข้ามเป็นคนเลี้ยงไง”

“ฉันเดาว่าตลอดชีวิตนี้เขาคงเข้ามาที่ระดับไฮเอนด์ขนาดนี้เป็นครั้งแรกแน่เลย!”

ผิงผิงเองก็ทำสีหน้าดูถูกเช่นกัน “ปั้นซย่า เธอบอกว่าเธอพาเขาออกมาทำอะไรนะ”

“มีคนที่ไหนเขาใช้ตะเกียบกินอาหารฝรั่งกัน ต้องใช้มีดกับส้อมสิถึงจะเป็นวิธีกินที่มีอารยธรรม!”

“การที่เขาทำแบบนี้มันทั้งไร้มารยาททั้งไร้อารยธรรม!”

“ไม่ใช่ว่าจะทำให้เราขายหน้าหรอกเหรอ”

หลินมั่วแบะปาก “ใช้ตะเกียบกินอาหารฝรั่งมันน่าขายหน้างั้นเหรอ”

“ตั้งแต่เด็กจนโตเธอก็ใช้ตะเกียบกินของกินมาตลอด ทำไมไม่รู้สึกขายหน้าบ้างล่ะ”

“ฉันแปลกใจนะ ของที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้ตั้งหลายพันปี ทำไมถึงน่าขายหน้ากันนะ”

“ตามที่เธอพูดมาแบบนั้น แสดงว่าสิ่งที่สืบทอดมานานหลายพันปีของประเทศจีนก็ไม่ใช่อารยธรรมเลยงั้นเหรอ”

ผิงผิงรีบตอบไปอย่างทันทีว่า “ฉันไม่ได้บอกว่าการใช้ตะเกียบมันน่าขายหน้า แต่มันไม่เหมาะกับสถานการณ์!”

“นายกินอาหารฝรั่ง ทำไมถึงใช้ตะเกียบล่ะ”

“กินอาหารฝรั่งต้องใช้มีดกับส้อมสิ ถึงจะเป็นวิธีกินที่มีอารยธรรม!”

“นายกินแบบนี้มันไม่มีมารยาท!”

“นายอยากใช้ตะเกียบ ทำไมไม่ไปร้านอาหารจีนล่ะ จะมาร้านอาหารฝรั่งทำไม”

หลินมั่วถามกลับ “เธออยากกินอาหารฝรั่ง ทำไมไม่ไปต่างประเทศ มากินที่ประเทศจีนทำไมล่ะ”

ผิงผิงอึ้งไปครู่หนึ่ง “การ...การกินอาหารฝรั่งที่นี่เป็นการแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรมของทั้งสองประเทศ”

“ทำไมถึงจะกินอาหารฝรั่งที่ประเทศจีนไม่ได้ล่ะ”

หลินมั่ว “ในเมื่อเป็นการแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรมของทั้งสองประเทศ ถ้างั้นทำไมถึงใช้ตะเกียบกินอาหารฝรั่งที่ประเทศจีนไม่ได้ล่ะ”

ผิงผิงโมโหและสรุปไปทันทีว่า “นายเป็นผู้ชายรึเปล่า นอกจากเถียงข้างๆ คูๆ แล้ว มีความสามารถอย่างอื่นบ้างไหม”

“ช่างเถอะ ฉันไม่เถียงกับนายแล้ว มันจะดูเหมือนว่าฉันสันดานเสีย!”

หลินมั่วโต้ตอบด้วยวิธีพูดเดียวกัน “สันดานไม่ใช่สิ่งที่พูดออกมา แต่เป็นสิ่งที่ทำออกมา”

“ฉันจะกินอะไร กินยังไง มันก็เรื่องของฉัน!”

“เธอไม่รู้เหรอว่าสันดานแบบนี้เรียกว่าชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น!”

“นาย...” ผิงผิงโกรธจนพูดไม่ออก

สวี่ปั้นซย่ารีบไกล่เกลี่ยทันที “พอเถอะนะ พอเถอะ”

“ผิงผิง หลินมั่วไม่ชอบใช้มีดกับส้อมน่ะ ยอมๆ ให้หน่อยเถอะนะ”

“หลินมั่ว คุณก็ไม่ต้องไปเถียงกับผิงผิงแล้ว”

หลินมั่วยิ้มแล้วพยักหน้า และหยิบตะเกียบขึ้นมากินอาหารต่อ

ปีเตอร์ที่อยู่ตรงข้ามเหลือบมองหลินมั่ว และบ่นพึมพำเสียงเบาๆ “ไอ้คนป่าเถื่อน!”

หลิ่นมั่วเองก็ไม่ยอมน้อยหน้า พูดกลับไปหนึ่งคำ “ไอ้โง่เอ๊ย!”