หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 138

ปีเตอร์งุนงง “หมายความว่าอะไร”

ระดับความรู้ภาษาจีนของเขายังไม่มากพอที่จะเข้าใจความหมายของตัวอักษรสามตัวนี้

หลินมั่วตอบ “ไม่มีอะไรหรอก ผมชมคุณน่ะ!”

สวี่ปั้นซย่าหัวเราะคิกคัก แล้วมือยื่นไปหยิกหลังหลินมั่วเบาๆ

หลินมั่วหงายมือขึ้นและคว้ามือของสวี่ปั้นซย่ามาจับไว้ ทำให้สวี่ปั้นซย่าแก้มแดงขึ้นมาทันที

ผิงผิงสีหน้าขุ่นเคือง หลังจากกินอาหารไปครู่หนึ่ง อยู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า “หลินมั่ว งานที่โรงพยาบาลเป็นยังไงบ้าง”

“วุฒิการศึกษาของนายต่ำมาก ในตอนนั้นเพื่อที่จะทำให้นายได้เข้าไปทำงานที่โรงพยาบาล ฉันยังต้องไปขอให้ลูกพี่ลูกน้องฉันช่วยอยู่เลย”

“ฉันได้ยินลูกพี่ลูกน้องฉันบอกว่า นายไปทำความสะอาดห้องน้ำเหรอ”

“ก็ดีนะ นายเหมาะทำงานนี้ที่สุดแล้ว ยังไงซะก็ไม่จำเป็นต้องมีวุฒิการศึกษา!”

“นายต้องตั้งใจทำนะ แล้วก็ต้องทะนุถนอมงานที่ได้มาอย่างยากลำบากนี้ด้วย!”

หลินมั่วขมวดคิ้ว

ลูกพี่ลูกน้องของผิงผิงก็คือจ้าวจยาฝาน

ในตอนนั้นที่หลินมั่วเข้าไปทำงานที่โรงพยาบาล สวี่ปั้นซย่าต่างหากที่หาคนมาช่วย

ผิงผิงไม่เคยช่วยอะไรเลยสักนิด แถมยังยุยงให้จ้าวจยาฝานมุ่งเป้ามาที่หลินมั่วหลายต่อหลายครั้ง

พูดได้เลยว่าที่หลินมั่วถูกจัดให้ไปเป็นพนักงานทำความสะอาด ผิงผิงก็เป็นหนึ่งในคนที่ผลักดันอยู่เบื้องหลัง

ตอนนี้ผิงผิงตั้งใจพูดเรื่องที่หลินมั่วเป็นพนักงานทำความสะอาดขึ้นมาต่อหน้าทุดคน เห็นได้ชัดเลยว่ากำลังทำให้เขาอับอายขายหน้า

เมื่อรับรู้ถึงอารมณ์ที่ผิดปกติของหลินมั่ว สวี่ปั้นซย่าก็รีบดึงมือของเขามาจับไว้และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลินมั่ววางแผนจะลาออกจากโรงพยาบาล แล้วหลังจากนั้นจะมาทำอุตสาหกรรมยาด้วยกันกับฉันน่ะ”

“จริงเหรอ” ผิงผิงยิ้มเยาะ “หลินมั่ว ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่านายกล้าหาญเด็ดเดี่ยว สามารถออกไปหาเงินด้วยตัวเองได้”

“ไม่เจอกันหนึ่งปี ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วล่ะ”

“เกาะผู้หญิงกินจนติดเป็นนิสัยเหรอ”

“ตอนนี้พึ่งพาปั้นซย่าเต็มที่เลยเหรอ”

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้ว คู่หมั้นคุณก็อยู่ตรงนี้ ยังจะมาขอเบอร์โทรศัพท์คนอื่นอีก นี่มันผู้ชายเฮงซวยประเภทไหนกันแน่

ผิงผิงโมโหขึ้นมาทันที “หลินมั่ว นายหมายความว่ายังไง”

“ปั้นซย่ากับคู่หมั้นฉันกำลังคุยเรื่องธุรกิจกันอยู่ ไม่ใช่เรื่องของนาย”

“ทำไมกันล่ะ นายถือว่าตัวเองเป็นเจ้านายของตระกูลสวี่แล้วจริงๆ ก็เลยเริ่มสนใจทรัพย์สมบัติของตระกูลสวี่ขึ้นมาเหรอ”

“ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ว่านายจะสนใจทรัพย์สมบัติของตระกูลสวี่จริงๆ งั้นก็ต้องขยายกิจการก่อนเป็นอันดับแรก”

“ฉันยังไม่เคยได้ยินชื่อธุรกิจนั้นเลย ไม่อยากได้กิจการงั้นเหรอ!”

ผู้คนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ต่างกระซิบกระซาบกัน ล้วนแต่คิดว่าหลินมั่วคุยโวมากเกินไป

ตราบใดที่เป็นบริษัท ต่างก็ต้องพยายามแย่งชิงกิจการกันอย่างสุดความสามารถ ยังไม่เคยได้ยินว่าบริษัทไหนไม่ต้องการกิจการเลย!

พวกเขาคงไม่รู้ว่าที่หลินมั่วพูดเป็นความจริง

อุตสาหกรรมสวี่ซื่อเพิ่งได้รับใบสั่งซื้อมูลค่าสามพันล้านมา

ใบสั่งซื้อเหล่านี้คาดว่าจะต้องทำจนถึงปีหน้า จะมีเวลาไปรับใบรายการอื่นที่ไหนกัน