หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 139

ปีเตอร์เหลือบมองหลินมั่วแล้วหัวเราะเยาะ พูดกับสวี่ปั้นซย่าต่อว่า “ประธานสวี่ ขอแค่คำเดียวจากคุณ”

“ผมเป็นคนตัดสินใจเองได้นะ ใบสั่งซื้อสามสิบห้าล้านก็แค่เรื่องจิ๊บจ๊อย!”

ผิงผิงพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก “ใช่แล้วล่ะ ในเซิ่งหยวนกรุ๊ปปีเตอร์มีอำนาจมากเลยนะ”

“ปั้นซย่า เราคนกันเอง ปีเตอร์ช่วยเธอได้นะ”

“ถ้าเป็นคนทั่วไปปีเตอร์ไม่ช่วยหรอก”

“ปั้นซย่า ทำไมเธอยังไม่รีบขอบคุณปีเตอร์อีก!”

ปีเตอร์มองสวี่ปั้นซย่าด้วยรอยยิ้มและสายตายังคงร้อนแรง

หลินมั่วสีหน้าเย็นชา “ไม่เข้าใจที่พูดเหรอ”

“ช่วงนี้อุตสาหกรรมสวี่ซื่อยุ่งมาก ไม่สามารถขยายกิจการใหม่ได้ชั่วคราว”

ผิงผิงชักสีหน้าขึ้นมาทันที “หลินมั่ว นายหมายความว่ายังไง”

“เอาแต่ขัดขวางที่พวกเราจะให้กิจการกับสวี่ปั้นซย่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า นายคิดจะทำอะไรกันแน่”

“จริงสิ นายเกาะผู้หญิงกินอยู่บ้านสบายๆ”

“แต่นายไม่รู้ใช่ไหมว่าที่ปั้นซย่าวิ่งหากิจการอยู่ข้างนอกมันยากแค่ไหน”

“นายช่วยอะไรปั้นซย่าไม่ได้ อย่างน้อยก็อย่าฉุดปั้นซย่าไว้สิ!”

“ปั้นซย่าเธอโชคร้ายอะไรขนาดนี้กัน ไม่คิดเลยว่าคนไร้ประโยชน์แบบนี้จะมาแต่งงานกับเธอ!”

หลินมั่วโมโหขึ้นมาทันที สวี่ปั้นซย่าจึงรีบพูดว่า “ผิงผิง เธออย่าพูดแบบนี้”

“จริงๆ แล้ว ที่หลินมั่วพูดก็ไม่ผิดหรอก”

“ช่วงนี้บริษัทพวกเราค่อนข้างยุ่ง ไม่เหมาะขยายกิจการใหม่จริงๆ”

“ผิงผิง ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะ”

ปีเตอร์ขมวดคิ้ว และผิงผิงก็พูดขึ้นมาอย่างโกรธเคือง “ปั้นซย่าเอ๊ยปั้นซย่า เธอใจดีเกินไปแล้ว!”

“ไม่คิดเลยว่าจะทิ้งกิจการที่อยู่ในมือ เพื่อรักษาหน้าของไอ้คนไร้ประโยชน์นี่”

“เธอคงไม่รู้ว่าข้างนอกมีคนตั้งกี่คนที่ร้องไห้อ้อนวอนอยากได้กิจการพวกนี้”

“เธออวดเก่งแบบนี้ เพื่อรักษาหน้าไอ้คนไร้ประโยชน์นี่น่ะเหรอ ทำไมจะต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย”

สวี่ปั้นซย่าสีหน้าอึดอัด “ฉัน...”

ปีเตอร์เอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา “คุณสวี่ ในเมื่อคุณดูถูกกิจการของเซิ่งหยวนกรุ๊ป งั้นก็ช่างมันเถอะ!”

“ผมตัดสินใจแล้วว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เซิ่งหยวนกรุ๊ปจะไม่ทำกิจการใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมสวี่ซื่ออีก”

“เพราะว่าผมไม่เห็นความจริงใจของอุตสาหกรรมสวี่ซื่อเลยสักนิด!”

สวี่ปั้นซย่าอดงุนงงไม่ได้ เธอไม่คิดว่าเรื่องจะวุ่นวายถึงขั้นนี้

แต่ในตอนนั้นหลินมั่วกลับหัวเราะเยาะขึ้นมา “ปีเตอร์ คุณเป็นเจ้าของเซิ่งหยวนกรุ๊ปได้รึยัง”

ผิงผิงทำสีหน้าหยิ่งผยอง “พูดจาไร้สาระ!”

“คู่หมั้นของฉันเป็นประธานกรรมการบริหารของเซิ่งหยวนกรุ๊ป นายรู้ไหมว่าอะไรคือประธานกรรมการบริหาร”

“ประธานกรรมการบริหารคือคนที่มีอำนาจอย่างเต็มที่ในการจัดการงานทั้งหมดของกรุ๊ป”

“เขาพูดแค่หนึ่งคำก็สามารถตัดขาดกิจการทั้งหมดของอุตสาหกรรมสวี่ซื่อได้”

“หลินมั่ว เรื่องทั้งหมดนี่ก็เกิดขึ้นเพราะนายนั่นแหละ นายรับผิดชอบเรื่องนี้ได้ไหม”

ผู้คนรอบๆ ต่างก็พากันกระซิบกระซาบ

“เพื่อรักษาหน้ากระจอกๆ เลยทำให้สูญเสียธุรกิจไปหลายสิบล้าน คนแบบนี้นี่หยิ่งในศักดิ์ศรีเหลือเกิน!”

“เหอะๆ เกลียดผู้ชายประเภทนี้ที่สุดเลย ตัวเองไม่มีความสามารถแล้วยังจะฉุดคนอื่นไว้อีก!”

“นั่นสินะ ถ้านายมีความสามารถคงไม่ทำให้ผู้หญิงของนายต้องออกมาปรากฎตัวอยู่ในสังคมข้างนอกหรอก”

“การแบกรับหน้าที่เป็นสิ่งที่อย่างน้อยผู้ชายต้องมี แล้วคนประเภทนี้นับว่าเป็นผู้ชายแบบไหนกันนะ”

การวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน ทำให้สวี่ปั้นซย่าเองก็สุดจะทน

“ผิงผิง ที่ฉันพูดไปเป็นเรื่องจริง ช่วงนี้บริษัทพวกเรายุ่งอยู่กับกิจการจริงๆ!”

สวี่ปั้นซย่าขึ้นเสียง หลักๆ ก็พูดเพราะต้องการให้คนอื่นได้ยิน เพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีของหลินมั่ว

ผิงผิงแสดงสีหน้าผิดหวัง “ก็ได้ ฉันเข้าใจแล้ว!”

“ปั้นซย่า เธอมันชอบอวดเก่งแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว!”

“แต่ทำไปเพื่อไอ้คนไม่ได้เรื่องแบบนี้มันคุ้มเหรอ”

“โธ่ เธอนี่มันโง่จริงๆ! ”