หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1366

เวลาหนึ่งทุ่ม ณ โรงแรมว่านเหอ

หลินมั่ว ไท่จื่อ และหลี่เถียจุ่ยรีบมาที่นี่

ไท่จื่อเอารถไปจอดที่ชั้นล่าง ส่วนหลินมั่วและหลี่เถียจุ่ยยืนรอที่ประตู

หลี่เถียจุ่ยเปลี่ยนชุด เขาไม่รู้ว่าชุดจีนนี่เก่าแก่แค่ไหน คอเสื้อถึงถูกซักจนกลายเป็นสีขาว

เห็นได้ชัดว่าขากางเกงสั้นเกินไปจนเผยให้เห็นส่วนของถุงเท้าสีขาวมน

พอสวมชุดนี้แล้วยืนอยู่ที่ทางเข้าของโรงแรมว่านเหอทำให้ดูตัดกันมาก มันดึงดูดสายตาของผู้คนนับไม่ถ้วน

แต่หลี่เถียจุ่ยกลับก็ไม่ได้สนใจ เขาใช้หวีเล็กๆแบ่งผมอย่างประณีต พร้อมกับมองสาวๆ ที่เดินผ่านไปมารอบๆ

แล้วก็คุยกับหลินมั่วไม่หยุด "เฮ้ ดูผู้หญิงคนนั้นสิ ก้นเธอใหญ่มาก! นายดูสิบิดทีนี่มันสุดยอดไปเลย!"

"เฮ้ ดูนั่นสิ กลมเหมือนซาลาเปาเลย ฉันว่าเธอน่าจะมีแฟนมาหลายคนแล้วนะ!"

“อุ๊ยบ๊ะ คนนี้ขาวมาก ขาก็ทั้งยาวทั้งขาว!”

"จุ๊จุ๊ ผู้หญิงคนนั้นไม่เลวเลยจริงๆ..."

หลินมั่วหมดคำจะพูด เขาอยากจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักไอ้เฒ่าโรคจิตคนนี้ซะจริงๆ

จะมองก็มองไป นี่วิจารณ์ขึ้นมาอีก ทำไม กลัวคนอื่นไม่รู้เหรอว่าตัวเองเป็นไอ่บ้ากาม

และในขณะที่กำลังคุยกันอยู่นั้น รถคันหรูก็ขับมาตรงประตูแล้วก็มีผู้หญิงสวมแว่นกันแดดสองคนลงมาจากรถ

แม้ว่าแว่นกันแดดจะบังใบหน้าเกือบทั้งหมด แต่รูปลักษณ์ของสองสาวก็ยังดึงดูดสายตาของสาวๆ ที่อยู่รอบๆ

ผู้หญิงสองคนนี้คือเสวี่ยหลิงเอ๋อร์และหลี่อวิ๋น

ทั้งสองมาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ในฐานะประธานบริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ เพื่อที่สะสางเรื่องของสวี่หลิงเอ๋อร์

หลี่เถียจุ่ยอ้าปากค้าง เขาจ้องไปที่ทั้งสองสาวจนลืมหวีผม

หลินมั่วเหลือบมองทีหนึ่ง เขาแค่รู้สึกคุ้นๆแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

แต่เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ที่เห็นหลินมั่วกลับสตั๊นไปทั้งร่าง

วันนี้เธอคิดมาทั้งวันว่าเมื่อคืนหลินมั่วแต๊ะอั๋งเธอหรือเปล่า

เธอสับสนมาก แง่หนึ่งเธอก็รู้สึกเชื่อใจหลินมั่วอย่างบอกไม่ถูก

แต่ในทางกลับกัน เธอก็รู้สึกว่าหลี่อวิ๋นพูดถูก ยุคนี้แล้วมีที่ไหนเขาให้ถอดเสื้อผ้าล้างพิษกัน

พูดตามตรง ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเรื่องนี้อย่างไร ดังนั้นเธอจึงได้แต่ภาวนาว่าชาตินี้ขอให้เธออย่าได้เจอกับหลินมั่วอีก

แต่ใครจะไปคิดว่าโลกมันจะกลม เธอเพิ่งมาถึงที่นี่ คนแรกที่เธอเห็นคือหลินมั่ว

นี่มันไอ้โรคจิตบ้ากามชัดๆ

คนที่อยู่กับคนหื่นกามไม่มีทางใช่คนดี

ผู้หญิงปากร้ายคนนี้มาจากที่ไหนกัน

“พวกแกมันก็พวกเดียวกัน พวกคนไม่ดี!”

หลี่เถียจุ่ยดูน้อยใจ แต่เขาก็ไม่กล้าพูด

หลี่อวิ๋นชี้มาที่หลินมั่ว "นายคือชื่อหลินใช่ไหม"

“ไอ่โรคจิตบ้ากาม แกกล้าดียังไงมารังแกหลิงเอ๋อร์ของฉัน”

"ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่!"

และตอนนี้หลินมั่วก็เพิ่งเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังคือเสวี่ยหลิงเอ๋อร์

เขาขมวดคิ้ว "คุณผู้หญิง ผมว่าคุณจำคนผิดแล้วมั้ง"

“ผมไปรังแกคุณตอนไหน”

หลี่อวิ๋นรู้สึกหงุดหงิดและกำลังจะโมโห แต่เสวี่ยหลิงเอ๋อร์ก็คว้าตัวเธอไว้

"อวิ๋นเอ๋อร์ เลิกสร้างปัญหาได้แล้ว"

“มีคนเต็มไปหมด ธะ...เธออยากให้ฉันเสียหน้าเหรอ”

เสวี่ยหลิงเอ๋อร์พูดเสียงสะอื้น