หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1385

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ประโยคนั้นหมายความว่ายังไง

ทำไมเหรอ พวกเราไม่ควรมาสินะ

ลู่กั๋วซวนรีบหัวเราะและพูดว่า “อาเยวี่ยน อย่าเพิ่งโกรธสิ”

“ผมรู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร อันที่จริงเจี้ยนกงมาที่นี่เพื่อร่วมงานวันเกิดของท่านผู้เฒ่าของเราด้วย!”

สวี่เจี้ยนกงมอบหยกแกะสลักในมือและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่สะใภ้ ผมขอโทษด้วยที่ไม่มีเวลาเตรียมมากนัก”

“นี่คือน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ผมขอให้ท่านผู้เฒ่ามีโชคลาภวาสนาดั่งมหาสมุทร อายุยืนดุจขุนเขา!”

เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนชำเลืองมองไปที่หยกแกะสลัก ร่องรอยของความดูถูกเหยียดหยามปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธออีกครั้ง

แม้ว่าหยกแกะสลักจะมีค่า แต่สำหรับครอบครัวใหญ่อย่างตระกูลเริ่น ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ไม่ถือว่ามีมูลค่าอะไร

คนที่มาร่วมงานวันเกิดก่อนหน้านี้มีขวัญชิ้นไหนบ้างที่ราคาไม่ถึงล้าน

ในมุมมองของเริ่นเยวี่ยนเยวี่ยน สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเพียงแค่ต้องการใช้ประโยชน์นี้สละเงินออมในชีวิตเพื่อซื้อของขวัญดังกล่าว ใช้ตระกูลเริ่นเป็นบันไดปีนป่ายไปสู่ความร่ำรวย

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนเห็นคนแบบนี้มามาก

ไม่ต้องพูดถึงว่าหยกแกะสลักนี้มีมูลค่าน้อยกว่า 300,000 หยวน แม้ว่าจะมีมูลค่าถึงหนึ่งล้านหยวน เธอก็ไม่แม้แต่จะมองมัน

ในความเห็นของเธอ สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยไม่มีคุณสมบัติที่จะเสวนากับเธอเลยด้วยซ้ำ

แต่เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนไม่ได้ขับไล่สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยออกไป ก่อนจะยื่นมือออกไปจับด้วยสีหน้าไร้รอยยิ้ม

“ได้สิ ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็อยู่ทานอาหารด้วยกันก่อน”

“กั๋วซวนพาพวกเขาออกไปหาที่นั่งสิ”

น้ำเสียงท่าทางแบบนั้นดูเหมือนจะไล่ขอทานสองคนออกไป

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยขมวดคิ้ว

หากพวกเขาเคยถูกปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน คงไม่กล้าพูดอะไร

แต่ตอนนี้ตระกูลสวี่เป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองก่วงหยาง ทำให้รู้สึกสูญเสียความมั่นใจเมื่อถูกปฏิบัติเช่นนี้

พวกเขาอุตส่าห์มาถึงที่นี่ มอบของขวัญราคาแพงให้ แต่ไม่สามารถเข้าไปในห้องโถงด้านในได้ นี่ไม่ถือเป็นการดูถูกกันเกินไปเหรอ

ลู่กั๋วซวนเห็นความไม่พอใจของทั้งสองจึงรีบพูดว่า “อาเยวี่ยน ไหนๆ เจี้ยนกงก็มาที่นี่ด้วยความจริงใจ อย่างน้อย...ผมคงจะพวกเขาไปพบท่านผู้เฒ่าได้ใช่ไหม”

ในตอนนั้นเอง ชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างก็โผล่เข้าไป “ลู่กั๋วซวน ถ้านายจะทำตัวเลอะเลือนในเวลาปกติก็แล้วไป”

“แต่วันนี้เป็นวันเกิดของท่านผู้เฒ่า นายมาเสนอหน้าอะไรแถวนี้”

ชายคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของเริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนและเป็นสมาชิกของตระกูลเริ่น

เห็นได้ว่าสมาชิกของตระกูลเริ่นเอาแต่ดูถูกลู่กั๋วซวน

แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องยังสามารถพูดคุยกับลู่กั๋วเซวียแบบนี้ได้

ลู่กั๋วซวนรู้สึกอายมากจนทำได้เพียงยิ้มแห้งๆ ก่อนจะพาสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยไปที่ห้องโถงด้านนอก

“เจี้ยนกง ฟังฮุ่ย ขอโทษด้วยนะ”

“ฉันผิดเองที่ไม่ได้บอกให้พวกเขารู้ล่วงหน้า”

“พวกนายนั่งตรงนี้ก่อน... ฉันจะไปคุยกับพี่ใหญ่ให้”

“ไม่ว่ายังไงตระกูลสวี่ของนายก็เป็นตระกูลใหญ่แล้ว จะปล่อยให้นั่งในห้องโถงด้านนอกแบบนี้ได้ยังไง”

ลู่กั๋วซวนพูดอย่างลำบากใจ