หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1390

ทุกคนหันไปมองโดยพร้อมเพรียงกัน ชายชราผมขาวเดินอยู่ท่ามกลางผู้คน

ชายชราผมขาวคนนี้เป็นท่านผู้เฒ่าของตระกูลเริ่นนั่นเอง

ผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาจึงเป็นสมาชิกหลักของตระกูลเริ่นด้วย

เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนรีบเข้าไปพยุงท่านผู้เฒ่าด้วยความดีใจ “พ่อคะ มาได้เวลาพอดีเลย”

“ไอ้บ้าสองคนนี้ไม่ยอมกลับ”

“แถมยังรวมหัวกับลู่กั๋วซวนรังแกหลานของคุณพ่อด้วยค่ะ”

“คุณพ่อต้องให้ความเป็นธรรมกับเรื่องนี้นะคะ”

ท่านผู้เฒ่าเริ่นยิ้มและตบแขนของเริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนเบาๆ “เอาล่ะ พ่อรู้แล้ว”

ทันใดนั้นท่านผู้เฒ่ามองไปยังเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกครั้งพร้อมกับพูดอย่างเย็นชา “อ้อ พวกนายนี่ทำงานกันยังไง”

“วันนี้เป็นงานวันเกิดของฉัน ทำไมถึงปล่อยให้พวกหมากับแมวเข้ามาเดินเพ่นพ่านแบบนี้ซะได้”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยที่ได้ยินจึงรู้สึกโกรธทันที หมากับแมวที่เขากำลังพูดถึงหมายถึงพวกเขาแน่นอน

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพูดอย่างงุ่มง่าม “ท่านผู้เฒ่าเริ่น ผมขอโทษจริงๆ ครับ”

“คือว่า...ลูกเขยของท่านเป็นคนพาเขามา ผมก็เลยไม่กล้าห้ามไว้น่ะครับ”

ท่านผู้เฒ่าเริ่นเย้ยหยัน “คนใช้นามสกุลอื่นจะพาใครเข้ามาตามใจชอบได้เหรอ”

“วันนี้เป็นงานวันเกิดของฉันหรือคนสกุลลู่กันแน่”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพูดไม่ออก

ผู้คนรอบข้างเริ่มกระซิบกระซาบกัน พวกเขารู้อยู่แล้วว่าท่านผู้เฒ่าเริ่นดูถูกลู่กั๋วซวนมาโดยตลอด

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าท่านผู้เฒ่าเริ่นจะชัดเจนถึงขนาดกล่าวเช่นนี้ในที่สาธารณะ

ลู่กั๋วซวนที่ยืนอยู่ด้านข้างกำมือแน่นด้วยใบหน้าซีดเซียว ร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปหมด

วันนี้เขาเสียหน้าเป็นอย่างมาก

แม้ว่าเขาจะเคยถูกทำให้อับอายในตระกูลเริ่นอยู่บ่อยๆ

แต่วันนี้ถูกทำให้อับอายต่อหน้าเพื่อนสนิท ทำให้ความรู้สึกต่างออกไปยิ่งกว่าเดิม