หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1392

สวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ยและลู่กั๋วซวนยืนอยู่ในล็อบบี้ของโรงแรมว่านเหอด้วยสีหน้าลำบากใจ สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยเสียงต่ำ “กั๋วซวน เรื่องนี้พวกเราผิดเองที่มาที่นี่ในวันนี้”

“ทำให้นายกับพี่สะใภ้ต้องเป็นแบบนี้...”

ลู่กั๋วซวนโบกมือทันที “เจี้ยนกง อย่าพูดแบบนั้นเลย”

“ฉันทนอยู่ในตระกูลนั้นมาหลายปีแล้ว”

“การหย่ากับเธอถือเป็นการปลดปล่อยตัวเองของฉันเหมือนกัน!”

“เอาล่ะ เลิกคิดเรื่องพวกนี้เถอะ”

“ไปกันเถอะ ไปหาที่ดื่มกันสักแก้วสองแก้ว การเฉลิมฉลองอาจทำให้เราออกจากทะเลแห่งความทุกข์ได้!”

เมื่อเห็นลู่กั๋วซวนพูดอย่างใจกว้าง สวี่เจี้ยนกงจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดด้วยรอยยิ้ม “ได้”

“วันนี้นี้พวกเราไม่เมาไม่กลับ!”

“ว่าแต่...เราควรไปดื่มกันที่ไหนดี”

ลู่กั๋วซวนเกาหัว เขานึกถึงสถานที่ดื่มดีๆ ไม่ออก

ในขณะนั้นเอง หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยจากด้านหลังรีบพุ่งเข้าไปหา “พวกคุณยังอยู่กันอีกเหรอ”

“ทำไมถึงไม่รีบออกไปสักที”

“โรงแรมว่านเป็นที่ที่พวกคุณมีสิทธิ์จะเข้ามาหรือไง”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพูดด้วยความโกรธ

เมื่อครู่เขาถูกท่านผู้เฒ่าเริ่นตำหนิและถูกเจ้านายสั่งสอนรอบที่สอง

เขาคิดว่าตัวเองต้องถูกตำหนิเพราะพวกเขาทั้งสามคน

ดังนั้นเขาจึงระบายความโกรธทั้งหมดที่มีต่อสามคนนี้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยจึ่งเริ่มรู้สึกหงุดหงิดทันที

“นี่คุณหมายความว่ายังไง”

“พูดมาให้ชัด”

“ทำไมเราจะมาที่นี่ไม่ได้”

ฟังฮุ่ยพูดด้วยความโกรธ เธอรู้สึกโกรธเป็นอย่างมากที่โดนดูถูกแบบนี้

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยชำเลืองมองเธออย่างเหยียดหยาม “ผมขอแนะนำว่าคุณอย่าถามคำถามแบบนี้ดีกว่า อย่าทำให้ตัวต้องอับอายเลย”

“ใครทำให้ตัวเองอับอาย”

“ยังหน้าด้านอยู่ได้”

“ออกไปจากที่นี่ซะก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว!”

“ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมหยาบคาย!”

หลังจากที่หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพูดจบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก็ล้อมพวกเขาไว้ทันที

ราวกับว่าถ้าพวกเขาไม่ยอมไปจะใช้กำลังในการไล่แทน

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยต่างก็โกรธ ลู่กั๋วซวนจึงรีบเข้าไปไกล่เกลี่ยทันที “เจี้ยนกง พะ...พวกเราไม่จำเป็นต้องสู้กับใครหรอกมั้ง”

“ไปเร็วเข้า ไปหาโรงแรมอื่นกันดีกว่า”

ลู่กั๋วซวนพูดขณะที่ดึงสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยออกไปทันที

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยืนอยู่ข้างหลังพร้อมกับหัวเราะเยาะ

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยตัวสั่นด้วยความโกรธ “ไอ้พวกบ้า จะหยามกันมากเกินไปแล้วนะ”

ลู่กั๋วซวนพูดด้วยความอึดอัดใจ “ช่างเถอะ ตระกูลเริ่นไม่ธรรมดาจริงๆ”

“พวกเราสู้เขาไม่ไหวหรอก”