หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1393

สวี่เจี้ยนกงถอนหายใจ เพราะเขาไม่มีอำนาจเท่าคนอื่นๆ จึงทำได้เพียงกล้ำกลืนความคับข้องใจต่อไป

“ช่างเถอะ ไปกินข้าวที่อื่นกัน!”

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยเสียงต่ำ

ลู่กั๋วซวนพยักหน้าและกำลังจะเดินออกไป แต่จู่ๆ ฟังฮุ่ยก็หยุดพวกเขาอย่างกะทันหัน

“ทำไมพวกเราต้องไปด้วยล่ะ”

“ทำไมเราต้องกลายเป็นคนเลวตามที่พวกเขาบอกด้วย”

“ต่อให้ตระกูลเริ่นจะมีอำนาจแค่ไหน แต่ก็ไม่ควรมารังแกคนอื่นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”

“ถึงเราจะเอาชนะตระกูลเริ่นไม่ได้ แต่เราไม่จำเป็นต้องกลัวยามพวกนั้นหรอก”

“ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ต่อไปคนจะไม่หัวเราะเยาะเราเหรอ”

ลู่กั๋วซวนและสวี่เจี้ยนกงมองหน้ากัน ก่อนที่สวี่เจี้ยนกงจะพูดเสียงเบา “แต่เราไม่มีบัตรสมาชิก เราจะทำอะไรได้ล่ะ”

“ไม่มีบัตรสมาชิกแล้วยังไง” ฟังฮุ่ย

“เราไม่มี ไม่ได้แปลว่าคนอื่นไม่มีนี่นา”

“ไปชั้นกัน ไปหาหลินมั่ว”

“พวกเขามากินข้าวที่นี่แปลกว่าต้องมีบัตรสมาชิกของที่นี่แน่”

“ฉันไม่เชื่อหรอก ถ้าฉันไม่ยอมออกไปซะอย่าง ใครจะทำอะไรพวกเราได้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของสวี่เจี้ยนกงก็เป็นประกาย “จริงสิ”

“เพื่อนของหลินมั่วเป็นคนนัดมาที่นี่ แปลว่าเขาต้องมีบัตรสมาชิกแน่ๆ”

“พวกรามีบัตรสมาชิก จะกินข้าวหรือทำอะไรก็ไม่มีใครมายุ่งได้”

“ไป เหล่าลู่ ขึ้นไปกินข้าวชั้นบนกันเถอะ”

ลู่กั๋วซวนลังเล “เจี้ยนกง เราอย่าทำแบบนี้กันเลยนะ”

“ตระกูลเริ่น... ถ้าตระกูลเริ่นไม่พอใจขึ้นมา พวกเราจะซวยเอานะ”

“ถึงเวลานั้นอาจจะทำให้เพื่อนของปั้นซย่าเดือดร้อนไปด้วย…”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ในที่สุดฟังฮุ่ยก็กัดฟันพูดว่า “เราไม่ได้จะสู้กับตระกูลเริ่นสักหน่อย”