หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1399

สวี่ปั้นซย่าโกรธจัด "แก...แกพูดอะไรของแก"

"รีบปล่อยพ่อฉันนะ!"

สวี่ปั้นซย่าผลักลู่ชิงหยุนและคิดที่จะเข้าไปช่วยสวี่เจี้ยนกง

แต่ว่าคนตระกูลเริ่นกลับวิ่งเข้ามาล้อมตัวเธอเอาไว้ และพวกเขาก็ยังคงต่อว่าเธอด้วยคำพูดหยาบคายมากมาย

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนหน้าแดงก่ำ เธอไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

แต่ที่พ่อของเธอถูกกดหัวอยู่ที่พื้น นี่สิที่เป็นเรื่องจริง

สวี่ปั้นซย่าโมโหเป็นอย่างมาก เธอถอยหลังออกมาก่อนจะตะโกนเสียงดัง "หลินมั่ว หลินมั่ว รีบแจ้งความเร็วเข้า!"

"มีคนรังแกพ่อของฉัน!"

ในตอนนั้นเอง คนในห้องก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากด้านนอก

พวกเขายังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

แต่เมื่อได้ยินเสียงของสวี่ปั้นซย่า หลินมั่วก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันที

ฟังฮุ่ยเองก็รีบวิ่งออกมา เมื่อเธอเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็กรีดร้องออกมาทันที "กรี้ด นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น"

"พวกแกทำอะไร"

"พวกแก...ทำร้ายเขาทำไม"

ลู่ชิงหยุนพูดอย่างลำพองใจ "ใครทำร้ายอะไรใคร"

"มันทำตัวกร่างมาทำร้ายพวกเราก่อน พวกเราก็แค่ตอบโต้กลับเท่านั้น!"

ฟังฮุ่ยรีบพูดขึ้น "พวกแก...พวกแกเป็นวัยรุ่นแถมยังมากันมากขนาดนี้ แต่กลับมาทำร้ายคนแก่ๆ สองคนและยังกล้าจะพูดว่าพวกเขาทำร้ายพวกแกง้้นเหรอ"

"พวกแกไม่มีเหตุผลกันบ้างเลย"

ลู่ชิงหยุนแสยะยิ้ม "ตระกูลเริ่นของพวกเราเวลาจะทำอะไรมักจะมีเหตุผลอยู่แล้ว!"

"ถ้าไม่ใช่เพราะสามีของป้าลงมือก่อน ป้าคิดว่าพวกเราจะทำแบบนี้เหรอ"

"ป้าคิดว่าพวกเราไม่ได้รับการสั่งสอนที่ดีเหมือนครอบครัวของป้างั้นเหรอ"

ฟังฮุ่ยโกรธจนตัวสั่น เธอพูดอะไรไม่ออกจริงๆ

ในตอนนั้นเองก็มีน้ำเสียงเย็นๆ ของใครบางคนดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

"ฉันจะนับถึงสาม รีบปล่อยเขาซะ!"

เมื่อคนอื่นๆ เงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นว่าเป็นหลินมั่วที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ลู่ชิงหยุนเหลือบมองหลินมั่ว "ไอ้หนู นายกล้าดีนี่!"

"นายให้ฉันปล่อย ฉันก็ต้องปล่อยงั้นเหรอ นายมีสิทธิ์อะไร"

"เรื่องสกปรกๆ ที่เมียนายทำ พวกเรารู้หมดแล้ว"

"เขาที่งอกอยู่บนหัวนายมันเด่นซะขนาดนี้ นายไม่รู้สึกขายหน้าบ้างเลยเหรอ"

หลินมั่วไม่พอใจ ส่วนสวี่ปั้นซย่าเองก็โมโหไม่แพ้กัน "นาย...นายพูดอะไรน่ะ"

"ทำไมนายต้องใส่ร้ายคนอื่นด้วย"

ลู่ชิงหยุนแสยะยิ้ม "ทำไมล่ะ ตัวเองกล้าทำแต่ไม่กล้าให้คนอื่นพูดถึงงั้นเหรอ"

"สวี่ปั้นซย่า ตอนที่ฉันเห็นหน้าเธอครั้งแรกก็รู้สึกได้เลยว่าเธอไม่ใช่คนดี!"

"แต่ฉันไม่คิดว่าครอบครัวของพวกเธอจะน่ารังเกียจเหมือนกับเธอ"

"เหอะ นี่มันตรงกับคำพูดที่ว่าคนที่เหมือนกันมักจะอยู่ด้วยกันจริงๆ "

คนตระกูลเริ่นต่างหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ หลินมั่วก็เดินมาอยู่ตรงหน้าลู่ชิงหยุนและใช้สายตาแข็งกร้าวจ้องเขาเขม็ง

ลู่ชิงหยุนมองหลินมั่วอย่างเย้ยหยัน "ทำไมล่ะ ยังไม่ยอมอีกเหรอ"

หลินมั่วไม่พูดอะไรให้มากความก่อนจะใช้ฝ่ามือตบลงไปบนหน้าของลู่ชิงหยุน จนหน้าของเขาแดงเถือก

คนอื่นๆ เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้เข้าก็รู้สึกโมโหและพุ่งเข้ามาหาหลินมั่วทันที