หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1407

คำพูดของหวังซิ่งอวิ๋น ทำให้ทุกคนในตระกูลเริ่นเริ่มกระสับกระส่าย

พวกเขากลัวความตายจริงๆ

พวกเขาต่างมองหน้ากัน และในที่สุดก็มีใครบางคนทนแรงกดดันไม่ไหว และค่อยๆ ก้มลงคุกเข่าบนพื้น

ท่านผู้เฒ่าเริ่นโกรธจนลนลาน "แกลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!"

“ใครสั่งให้คุกเข่า”

“แก...แกกล้าคุกเข่า แกก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นสมาชิกของตระกูลเริ่นของฉัน!”

ชายคนนี้ก้มหน้าก้มตา แล้วพูดด้วยเสียงสั่น “ลุงใหญ่ ผม...ผมยังไม่อยากตาย...”

“ความจริงเรื่องนี้ ก็เป็นพวกเราที่ทำไม่ถูก”

“ขอขมาคุณหลิน ก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้วไม่ใช่หรือ”

“ผมรู้ว่า เป็นเพราะการตายของพี่ใหญ่ ทำให้ลุงไม่พอใจมาก”

“แต่ว่าลุงให้เราต่อต้านคุณหลินด้วยความบ้าบิ่นแบบนี้ มันจะมีประโยชน์อะไรกับตระกูลเริ่นล่ะ”

“ถ้าพวกเราทุกคนต้องมาตายกันหมดอยู่ตรงนี้ ตระกูลเริ่นก็จะดับสูญ”

“ลุงทนเห็นตระกูลเริ่นต้องจบสิ้นลงแบบนี้ได้หรือ”

คำพูดเหล่านี้ของเขา ทำให้คนอื่นๆ อีกหลายคนคล้อยตามทันที

พวกเขาเริ่มคุกเข่าลงบนพื้นทีละคน

อันที่จริง คนเหล่านี้มีความกลัวอยู่ในใจ และพร้อมที่จะคุกเข่าอยู่แล้ว

เหตุที่ยังไม่คุกเข่า ก็เพราะรอดูว่าคนอื่นจะทำอย่างไร

และตอนนี้ก็มีคนเริ่มคุกเข่าลงแล้ว พวกเขาจึงทำตามโดยไม่ต้องลังเล

ดังนั้น จึงมีคนคุกเข่าลงมากขึ้นเรื่อยๆ

ในท้ายที่สุด สมาชิกตระกูลเริ่น นอกจากคนสองสามคนที่ยังคงยืนอยู่ คนอื่นๆ ก็คุกเข่าลงเรียบร้อยแล้ว

แม้แต่เริ่นเยวี่ยนเยวี่ยนก็ดึงลู่ชิงหยุนคุกเข่าลง

ท่านผู้เฒ่าเริ่นตัวสั่นด้วยความโกรธ และพูดเสียงสั่นว่า “พวกแก...พวกแกไอ้ลูกหลานอกตัญญู!"

“เพื่อความอยู่รอด แม้แต่ศักดิ์ศรีก็ไม่สน!”

“ต่อให้พวกแกมีชีวิตอยู่ต่อไป ก็ไม่มีหน้าไปเจอใครได้อีก!”

"ฉัน...ตระกูลเริ่นของฉัน ไม่มีพวกขี้ขลาดตาขาว รักตัวกลัวตายอย่างพวกแก!"

ทุกคนในตระกูลเริ่นก้มหน้าก้มตา และไม่มีใครสนใจท่านผู้เฒ่าเริ่นเลย