หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1408

ในเวลานี้ ท่านผู้เฒ่าเริ่นรู้สึกเสียใจ

เขารู้สึกเสียใจที่ไม่นำพวกเขาเหล่านี้คุกเข่าลงตั้งแต่แรก

หากตอนนั้นคุกเข่าลง อย่างน้อยก็ยังคงรักษาชีวิตของพวกเขาเอาไว้ได้

เพียงเพราะห่วงในศักดิ์ศรีของตัวเอง เพียงเพราะความคับแค้นใจของตน ในที่สุด จึงต้องทนดูคนเหล่านี้ตายไปต่อหน้าต่อตาของเขาเอง สิ่งนี้ทำให้ท่านผู้เฒ่าเริ่นกล่าวโทษตัวเองอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวังและหมดหนทาง

เขาเคยคิดว่าตระกูลเริ่นของเขาได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว มีความเป็นไปได้มากที่จะเติบโตไปอีกขั้น และก้าวเข้าสู่อันดับในตระกูลหลักทั้งสิบ

แต่ใครจะคิดว่า ต่อหน้าหลินมั่ว ความแข็งแกร่งที่ตระกูลเริ่นภาคภูมิใจเสมอมา จะอ่อนแอเพียงนี้

เพียงคำพูดสบายๆ จากหลินมั่ว ก็สามารถบดขยี้ทั้งตระกูลเริ่นได้อย่างง่ายดาย และแม้กระทั่งกวาดล้างตระกูลเริ่นไปจนหมดสิ้นเลยด้วยซ้ำ

นี่คือความแตกต่างอย่างแท้จริง!

เมื่อเทียบกับผู้ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง ตระกูลเริ่นก็เป็นแค่มดตัวหนึ่ง ที่จะถูกบี้ให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้ตามต้องการ

เมื่อเห็นสมาชิกตระกูลเริ่นหลายคนถูกโยนออกไปนอกหน้าต่าง หลินมั่วก็ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขามองไปที่ท่านผู้เฒ่าเริ่น แล้วยิ้มน้อยๆ “ท่านผู้เฒ่าเริ่น ผมนับถือความเย่อหยิ่งทระนงของคุณจริงๆ!”

“แต่ว่า นับถือก็ส่วนนับถือ แต่พวกคุณตระกูลเริ่นไม่ให้เกียรติพ่อแม่ของผม จำเป็นต้องชดใช้ถูกต้องไหม”

ท่านผู้เฒ่าเริ่นกัดฟัน และพูดด้วยเสียงต่ำ "พวกเราทุกคนคุกเข่าลงแล้ว และนอกจากนี้ พวกเราตระกูลเริ่นก็ตายไปหลายคน นั่นยังไม่นับว่าชดใช้อีกหรือ"

"คุณ... คุณต้องการอะไรอีก"

หลินมั่ว "ง่ายมาก นับจากวันนี้เป็นต้นไป คุณจะมอบทรัพย์สินของตระกูลทั้งหมดให้กับลู่กั๋วซวนลูกเขยของคุณ"

"จากนี้ไป ลู่กั๋วซวนจะเป็นผู้นำตระกูลเริ่น!"

ดวงตาของท่านผู้เฒ่าเริ่นเบิกกว้าง เขามองไปหลินมั่วด้วยความเหลือเชื่อ "คุณ... คุณพูดอะไรนะ"

"นั่นมันเป็นทรัพย์สินของตระกูลเริ่น คุณ...ถือสิทธิ์อะไรมาบอกให้ผมมอบทรัพย์สินเหล่านี้ให้กับลู่กั๋วซวน"

หลินมั่ว "คุณเลือกที่จะไม่ให้เขาก็ได้"

"แต่ว่า ผมก็ยังสามารถฆ่าสมาชิกตระกูลเริ่นทั้งหมดของคุณได้ เหลือไว้เพียงลู่กั๋วซวนคนเดียว แล้วให้เขาสืบทอดทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเริ่นไปโดยปริยาย!"

หลินมั่วหัวเราะ "ท่านผู้เฒ่าเริ่น ผู้ที่เข้าใจสถานการณ์ นั่นคือผู้เฉลียวฉลาด!"

“การเสียเงินเพื่อสะเดาะเคราะห์ ก็ถือเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ”

“คนเราถ้ายังมีชีวิต ยังมีโอกาสตั้งตัวกลับมาได้ใหม่เสมอ!”

“แต่ถ้าตายไปแล้ว ก็ไม่เหลืออะไรสักอย่าง!”

ท่านผู้เฒ่าเริ่นก้มหน้า เขาพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ ในใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจและเจ็บปวด

เขาไม่เคยคิดฝันมาก่อน ว่าวันครบรอบวันเกิดปีที่แปดสิบของเขานั้น จะเป็นวันที่ตระกูลเริ่นตกต่ำเพียงนี้

ถ้าหากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาก็คงจะเชิญสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ย ไปยังที่นั่งคนสำคัญที่สุดของโถงไปแล้ว

ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างลู่กั๋วซวนและสวี่เจี้ยนกง ตระกูลเริ่นก็จะสามารถสร้างความสัมพันธ์กับหลินมั่ว ได้อย่างแน่นอน และนั่นจะเป็นการเติบโตอย่างแท้จริง

สิ่งที่น่าตลกที่สุดก็คือ เขาเข้าใจว่าสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยต้องการเข้าหาผู้มีอิทธิพล เพื่อสร้างโอกาสร่ำรวยให้แก่ตน

หารู้ไม่ว่า กลับเป็นตระกูลเริ่นเอง ที่พลาดโอกาสอันยอดเยี่ยมในการไต่เต้าไปสู่ความมั่งคั่งเสียแล้ว!