หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 141

หญิงสาวที่ถูกต่อว่ามีสีหน้าไม่พอใจเท่าไรนัก “นาย…นายรู้จักหยวนเต๋อได้ยังไง”

“นายเคยเจอหยวนเต๋อไหม”

“นายรู้ได้ยังไงว่านั่นมันเป็นของปลอมหรือเปล่า”

ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยความโมโห “ฉันต้องเคยเจอเขาแน่นอนอยู่แล้ว!”

“เมื่อไม่กี่ปีก่อนตอนที่ฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับยา ก็โชคดีได้เจอเขาครั้งหนึ่ง”

“นอกจากนี้แล้ว ทุกคนต่างก็ขึ้นรับประทานอาหารกับเขาอยู่ข้างบนแล้ว อย่างน้อยก็ต้องมีบัตรระดับแพลตตินั่มถึงจะสามารถขึ้นไปด้านบนได้”

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าคนอื่นว่าเป็นตัวปลอม?”

“คนที่อยู่รอบข้างเขาหลายคน ต่างก็เป็นผู้มีอิทธิพลในอุตสาหกรรมทางการแพทย์ของเมืองก่วงหยางด้วยกันทั้งนั้น”

“ถ้าจะนับว่าหยวนเต๋อเป็นตัวปลอม แล้วคนที่อยู่รอบตัวเขาเหล่านั้นจะเป็นตัวปลอมไปด้วยได้อย่างนั้นเหรอ”

ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างพากันพยักหน้ารับ คนส่วนใหญ่นั้นต่างก็ไม่รู้จักหยวนเต๋อ

แต่อย่างไรก็ตาม ผู้มีอิทธิพลประจำท้องถิ่นของเมืองก่วงหยางหลายเหล่านั้น พวกเขาต่างก็รู้จักดี

บุคคลที่มีอิทธิพลเหล่านี้ต่างก็ปฏิบัติต่อหยวนเต๋อด้วยความเคราพกันขนาดนั้น ตัวตนของเขายังจะสามารถเป็นของปลอมได้อีกอย่างนั้นเหรอ

เมื่อผิงผิงได้ยินบทสนทนาของทุกคน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดูแย่มากขึ้นไปอีก

เมื่อครู่เธอยังคิดว่าสวี่ปั้นซย่าก็แค่ขี้โม้โอ้อวดเท่านั้น ไม่คาดคิดเลยว่า เรื่องที่สวี่ปั้นซย่าพูดมาทั้งหมดจะเป็นความจริง

"ปั้นซย่า บริษัทของเธอมีธุรกิจมากมายขนาดนี้เลยเหรอ"

"ไม่น่าละ ถึงได้ไม่ต้องการธุรกิจของเซิ่งหยวนกรุ๊ป"

ผิงผิงกล่าวด้วยความคับแค้นใจ

สวี่ปั้นซย่ากล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม "ไม่ว่ายังไง ก็ยังต้องขอบคุณเธอด้วยนะ!"

สีหน้าของผิงผิงผ่อนคลายลงเล็กน้อย เมื่อเหลือบมองไปที่หลินมั่วแล้วก็กล่าวว่า "สกุลหลิน ฉันก็ว่าทำไมเธอถึงโตมาแล้วเป็นคนอารมณ์ร้อนอย่างนี้ ที่แท้ก็แค่มีความมั่นใจเท่านั้นเอง!"

“แต่ว่า ฉันจะบอกกับนายอีกครั้งก็แล้วกัน”

"นายเป็นเพียงแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านเท่านั้น การที่ตระกูลสวี่กลับมามีเงินอีกครั้ง มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนายเลย!"

"จะกินข้าวสักมื้อมันก็ได้อยู่หรอก แต่ว่าเป็นคนก็ต้องรู้จักประมาณตนเอง เข้าใจไหม"

แต่ว่าเงินของเธอนั้น ส่วนใหญ่แล้วจะอยู่ในบริษัท ที่จริงแล้วเงินตัวเองไม่ได้มากเท่าไรนัก

คิดอยากที่จะซื้อบ้านที่ใหญ่โตขนาดนั้น โดยพื้นฐานมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

เมื่อเห็นการแสดงออกของสวี่ปั้นซย่า ความภาคภูมิใจของผิงผิงในที่สุดก็ได้รับความการได้รับเติมเต็มจนถึงจุดสูงสุดแล้ว

แล้วเธอก็ชำเลืองมองไปที่หลินมั่วอีกครั้ง ก่อนจะพูดอย่างเยาะเย้ยว่า "ใช่สิ"

"ถ้าหากว่าเธออยากจะไปที่บ้านฉันล่ะก็ ก็อย่าพาเจ้าคนไร้ประโยชน์ที่ทำได้แค่กินข้าวไปด้วยละ!"

"คนที่อยู่ในคฤหาสน์หรูเซิงซื่อ ล้วนแต่ก็เป็นผู้มีอิทธิพลระดับสูงในสังคมของเมืองก่วงหยางด้วยกันทั้งนั้น"

"ให้เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่เข้าไป มันจะเป็นการดูหมิ่นสถานที่ระดับไฮโซนั้นอย่างมาก เข้าใจไหม"

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย การที่ผิงผิงดูถูกหลินมั่วเช่นนี้ ทำให้เธอค่อนข้างเป็นกังวล

“ขอบคุณนะ”

“แต่ว่า สถานที่ระดับไฮโซขนาดนั้น ก็ไม่ใช่สถานที่ที่สามัญชนอย่างเราสมควรจะไปหรอก”

“พวกเราไม่ไปรบกวนหรอก!”