หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 141

หญิงสาวที่ถูกต่อว่ามีสีหน้าไม่พอใจเท่าไรนัก “นาย…นายรู้จักหยวนเต๋อได้ยังไง”

“นายเคยเจอหยวนเต๋อไหม”

“นายรู้ได้ยังไงว่านั่นมันเป็นของปลอมหรือเปล่า”

ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยความโมโห “ฉันต้องเคยเจอเขาแน่นอนอยู่แล้ว!”

“เมื่อไม่กี่ปีก่อนตอนที่ฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับยา ก็โชคดีได้เจอเขาครั้งหนึ่ง”

“นอกจากนี้แล้ว ทุกคนต่างก็ขึ้นรับประทานอาหารกับเขาอยู่ข้างบนแล้ว อย่างน้อยก็ต้องมีบัตรระดับแพลตตินั่มถึงจะสามารถขึ้นไปด้านบนได้”

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าคนอื่นว่าเป็นตัวปลอม?”

“คนที่อยู่รอบข้างเขาหลายคน ต่างก็เป็นผู้มีอิทธิพลในอุตสาหกรรมทางการแพทย์ของเมืองก่วงหยางด้วยกันทั้งนั้น”

“ถ้าจะนับว่าหยวนเต๋อเป็นตัวปลอม แล้วคนที่อยู่รอบตัวเขาเหล่านั้นจะเป็นตัวปลอมไปด้วยได้อย่างนั้นเหรอ”

ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างพากันพยักหน้ารับ คนส่วนใหญ่นั้นต่างก็ไม่รู้จักหยวนเต๋อ

แต่อย่างไรก็ตาม ผู้มีอิทธิพลประจำท้องถิ่นของเมืองก่วงหยางหลายเหล่านั้น พวกเขาต่างก็รู้จักดี

บุคคลที่มีอิทธิพลเหล่านี้ต่างก็ปฏิบัติต่อหยวนเต๋อด้วยความเคราพกันขนาดนั้น ตัวตนของเขายังจะสามารถเป็นของปลอมได้อีกอย่างนั้นเหรอ

เมื่อผิงผิงได้ยินบทสนทนาของทุกคน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดูแย่มากขึ้นไปอีก

เมื่อครู่เธอยังคิดว่าสวี่ปั้นซย่าก็แค่ขี้โม้โอ้อวดเท่านั้น ไม่คาดคิดเลยว่า เรื่องที่สวี่ปั้นซย่าพูดมาทั้งหมดจะเป็นความจริง

"ปั้นซย่า บริษัทของเธอมีธุรกิจมากมายขนาดนี้เลยเหรอ"

"ไม่น่าละ ถึงได้ไม่ต้องการธุรกิจของเซิ่งหยวนกรุ๊ป"

ผิงผิงกล่าวด้วยความคับแค้นใจ

สวี่ปั้นซย่ากล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม "ไม่ว่ายังไง ก็ยังต้องขอบคุณเธอด้วยนะ!"

สีหน้าของผิงผิงผ่อนคลายลงเล็กน้อย เมื่อเหลือบมองไปที่หลินมั่วแล้วก็กล่าวว่า "สกุลหลิน ฉันก็ว่าทำไมเธอถึงโตมาแล้วเป็นคนอารมณ์ร้อนอย่างนี้ ที่แท้ก็แค่มีความมั่นใจเท่านั้นเอง!"

“แต่ว่า ฉันจะบอกกับนายอีกครั้งก็แล้วกัน”

"นายเป็นเพียงแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านเท่านั้น การที่ตระกูลสวี่กลับมามีเงินอีกครั้ง มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนายเลย!"

"จะกินข้าวสักมื้อมันก็ได้อยู่หรอก แต่ว่าเป็นคนก็ต้องรู้จักประมาณตนเอง เข้าใจไหม"

หลินมั่วเบ้ปาก ถ้าหากไม่กังวลว่าจะทำให้สวี่ปั้นซย่าที่เป็นคนกลางต้องลำบากใจแล้วล่ะก็ เขาก็คงจะเอาเหล้าที่อยู่ในแก้วสาดใส่หน้าผู้หญิงคนนี้ไปตั้งนานแล้ว

เพียงแค่หาแฟนเป็นชาวต่างชาติได้ แล้วคิดว่าตัวเองยอดเยี่ยมมากขนาดนั้นเลยอย่างนั้นเหรอ

ที่กำลังอวดดีอยู่ที่นี่ คิดว่าตัวเองจะสามารถให้คำแนะนำประเทศได้จริงๆ เหรอ

หลังจากที่สนทนากันไปได้สักพัก ผิงผิงก็ได้ฉวยโอกาสขึ้นมาในทันที เธอก็ได้เปลี่ยนหัวข้อการสนทนาไปพูดคุยเรื่องที่อยู่อาศัยของตัวเอง

“อ้อ ใช่แล้ว”

"เซิ่งหยวนกรุ๊ป ได้จัดเตรียมห้องชุดขนาดใหญ่ห้องหนึ่งไว้ให้ปีเตอร์ด้วย มีพื้นที่กว่าสองร้อยตารางเมตร อยู่ที่คฤหาสน์หรูเซิงซื่อ"

"ปั้นซย่า เมื่อก่อนเธอชอบบ้านที่อยู่ในคฤหาสน์หรูเซิงซื่อมากที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ"

"วันหลังถ้ามีเวลา ฉันจะพาเธอเข้าไปเดินเล่นนะ"

"สภาพแวดล้อมภายในนั้นสวยงามมาก เป็นห้องที่สวยที่สุดในชีวิตที่ฉันเคยเห็นมาเลย เธอจะต้องชอบมันแน่นอน!"

รอยยิ้มของสวี่ปั้นซย่าไม่เต็มใจเท่าไรนัก

ก่อนหน้านี้เธอเคยได้ดูแผ่นพับของคฤหาสน์หรูเซิงซื่อ แล้วก็ชอบบ้านในนั้นเป็นอย่างมาก และก็ใฝ่ฝันว่าจะได้เข้าไปอยู่สักครั้ง

ทว่า ตอนนี้แม้เธอจะถือว่าเป็นประธานกรรมการของอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ มีทรัพย์สินหลายร้อยล้าน

แต่ว่าเงินของเธอนั้น ส่วนใหญ่แล้วจะอยู่ในบริษัท ที่จริงแล้วเงินตัวเองไม่ได้มากเท่าไรนัก

คิดอยากที่จะซื้อบ้านที่ใหญ่โตขนาดนั้น โดยพื้นฐานมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

เมื่อเห็นการแสดงออกของสวี่ปั้นซย่า ความภาคภูมิใจของผิงผิงในที่สุดก็ได้รับความการได้รับเติมเต็มจนถึงจุดสูงสุดแล้ว

แล้วเธอก็ชำเลืองมองไปที่หลินมั่วอีกครั้ง ก่อนจะพูดอย่างเยาะเย้ยว่า "ใช่สิ"

"ถ้าหากว่าเธออยากจะไปที่บ้านฉันล่ะก็ ก็อย่าพาเจ้าคนไร้ประโยชน์ที่ทำได้แค่กินข้าวไปด้วยละ!"

"คนที่อยู่ในคฤหาสน์หรูเซิงซื่อ ล้วนแต่ก็เป็นผู้มีอิทธิพลระดับสูงในสังคมของเมืองก่วงหยางด้วยกันทั้งนั้น"

"ให้เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่เข้าไป มันจะเป็นการดูหมิ่นสถานที่ระดับไฮโซนั้นอย่างมาก เข้าใจไหม"

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย การที่ผิงผิงดูถูกหลินมั่วเช่นนี้ ทำให้เธอค่อนข้างเป็นกังวล

“ขอบคุณนะ”

“แต่ว่า สถานที่ระดับไฮโซขนาดนั้น ก็ไม่ใช่สถานที่ที่สามัญชนอย่างเราสมควรจะไปหรอก”

“พวกเราไม่ไปรบกวนหรอก!”