หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 142

ปีเตอร์หัวเราะเบาๆ "คุณสวี่ คุณเข้าใจผิดแล้ว "

"ที่พวกเราไม่ต้อนรับ ก็คือพวกคนที่มุทะลุป่าเถื่อนเท่านั้น ... "

"คุณเป็นคุณผู้หญิงที่งดงามขนาดนี้ พวกเราต้อนรับก็ยังจะอาจไม่ทันกาลเลยด้วยซ้ำ! "

"จริงด้วย อาทิตย์นี้ผมเตรียมที่จะจัดปาร์ตี้ที่บ้าน "

"เมื่อถึงตอนนั้น ผมว่าจะเชิญพวกเพื่อนจากประเทศของผมบางส่วน ล้วนต่างก็เป็นสุภาพบุรุษที่มีอารยธรรมทั้งนั้น รวมทั้งผู้มีอิทธิพลที่มีความสำคัญมากๆ อีกด้วย"

"คุณสวี่ไปเข้าร่วมงานปาร์ตี้ของพวกเราได้นะครับ เมื่อถึงตอนนั้น ผมจะแนะนำผู้มีอิทธิพลสำคัญให้คุณรู้จักเยอะๆเลย มันจะต้องมีส่วนช่วยในธุรกิจของคุณได้แน่!"

ผิงผิงพยักหน้ารับทันที "ใช่ ปั้นซย่า เมื่อถึงตอนนั้นเธอจะต้องมาให้ได้นะ! "

"ตอนที่ปีเตอร์อยู่ที่ประเทศของเขา เหมือนจะรู้จักพวกคุณชายรวยๆ เยอะแยะเลย "

"แล้วในนั้นก็มีลูกหลานของกลุ่มอำนาจทางการเงินระดับโลกมากมายอีกด้วย ล้วนแต่ก็เป็นพวกคนหล่อยรวยทั้งนั้น"

"เธอจะต้องเป็นแบบที่พวกเขาชอบอย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น ฉันจะต้องหาคนที่หล่อที่สุดให้เธอได้แน่!"

หลินมั่วที่ฟังและพลางขมวดคิ้วอยู่ด้านข้างนั้น ฉันยังอยู่ตรงนี้ทั้งคน พวกคุณทำอย่างนี้หมายความว่าไง

สวี่ปั้นซย่าส่ายหัว "ไม่ล่ะ!"

“ตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว ไม่ต้องการที่จะรู้จักหนุ่มหล่ออะไรทั้งนั้น ”

“งานปาร์ตี้แบบนี้ ฉันก็คงไม่เหมาะจะไปเข้าร่วมเหมือนกัน!”

ผิงผิงเริ่มร้อนรน เธออยากที่จะแนะนำสวี่ปั้นซย่าให้กับผู้มีอิทธิพลสักสองสามคนจริงๆ

ด้วยวิธีนี้ เธอก็จะสามารถยกระดับสถานะของตัวเองไปอยู่ท่ามกลางผู้คนเหล่านั้นได้ ไม่แน่บางทีอาจจะได้รับประโยชน์อื่นๆ มากมายอีกด้วย

ในสายตาของผิงผิง สวี่ปั้นซย่าก็เป็นเพียงแค่เบี้ยที่สำคัญตัวหนึ่งที่เธอจะใช้ปีนขึ้นไปก็เท่านั้น

ผิงผิงแสร้งทำเป็นโกรธเคืองแล้วพูดว่า "ปั้นซย่า คู่หมั้นของฉันมาเชิญเธอด้วยตัวเองขนาดนี้ เธอไม่คิดที่จะไว้หน้ากันเลยอย่างนั้นใช่ไหม "

"อีกอย่างหนึ่ง ได้รู้จักคนพวกนี้มากขึ้นสักหน่อย อาจจะมีส่วนช่วยในธุรกิจของเธออีกด้วย "

"ใครบอกว่าแต่งงานแล้วจะเข้าร่วมปาร์ตี้ไม่ได้กัน"

"หลินมั่ว นายพูดมาซิ ว่านายยอมให้ปั้นซย่าไปร่วมปาร์ตี้นี้หรือเปล่า "

"นายไม่อยากที่จะให้ธุรกิจของปั้นซย่าสามารถพัฒนาไปได้อีกก้าวอย่างนั้นเหรอ"

"ยังไงซะ นายก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง น่าจะรู้นี่ว่าต้องทำตัวยังไง "

“นายช่วยเหลือปั้นซย่าไม่ได้ อย่างน้อยให้เธอดิ้นรนเพิ่มด้วยตัวเองก็ยังไม่ยอมอีกหรือไง

"หรือว่านายไม่คิดอยากที่จะให้ปั้นซย่าประสบความสำเร็จ ไม่คิดที่จะให้ปั้นซย่ามีความสุขอย่างนั้นเหรอ"

หลินมั่วหมดคำที่จะพูด ผิงผิงคนนี้ช่างเป็นคนที่ไร้ยางอายเสียจริง

เธออยากที่จะแนะนำภรรยาของฉันให้กับผู้ชายคนอื่น แล้วยังจะมาถามฉันว่ายอมหรือไม่อีกอย่างงั้นเหรอ

ดูจากเจตนาของเธอ ถ้าหากว่าฉันไม่ยินยอมแล้วล่ะก็ คงจะถือว่าอยากจะขัดขวางความเจริญก้าวหน้าทางธุรกิจของปั้นซย่า แล้วฉันก็จะกลายเป็นคนบาปที่ถูกสาปแช่งไปชั่วลูกชั่วหลานเลยสินะ

นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน

เมื่อตอนที่หลินมั่วเตรียมที่จะโต้กลับไป ที่ทางเข้าประตู้กลับมีสองสามคนเดินเข้ามาอย่างกระทันหัน

คนที่เดินนำมานั้นก็คือเหลาหู่นั่นเอง

เขากำลังที่จะเดินขึ้นไปด้านบน แต่ทันใดนั้นก็เห็นว่าหลินมั่วก็อยู่ที่นี่ด้วย ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที

“คุณหลิน คุณก็อยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ! ”

“ท่านนี้คือคุณนายหลินใช่ไหม คุณนายหลิน สวัสดีครับ!”

เหลาหู่วิ่งเข้ามาหาอย่างรีบร้อน แล้วมาคำนับทักทายอยู่ข้างตัวของหลินมั่ว

ผิงผิงเหลือบมองเหลาหู่อย่างดูถูกเหยียดหยาม จากความคิดเห็นของเธอแล้ว คนที่จะรู้จักกับหลินมั่วได้นั้น จะเป็นผู้มีอิทธิพลไปได้อย่างไร

แล้วยิ่งไปกว่านั้น เขาให้ความเคารพนบนอบกับหลินมั่วเหลือเกิน เหลาหู่คนนี้ก็ คงจะเป็นเพียงแค่สามัญชนธรรมดาที่ไม่ได้สำคัญอะไรอย่างแน่นอน!

สวี่ปั้นซย่าถามขึ้นมาอย่างประหลาดใจเล็กน้อย "คุณคือ...?"

เหลาหู่ยิ้มแล้วกล่าวว่า "โอ้ ผมชื่อเหลาหู่ เป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อบริษัทเครื่องยาสมุนไพรในเครือครับ!"

ผิงผิงยิ้มเยาะขึ้นมาทันที ที่แท้ก็เป็นแค่ผู้จัดการตัวเล็กๆ คนหนึ่งของบริษัทในเครือของอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อเท่านั้นเอง

ก็ไม่แปลกที่จะก้มหัวคำนับให้กับหลินมั่ว

สงสัยคงยังมองสถานการณ์ของตระกูลสวี่ไม่ออก คงคิดว่าการที่จะมาประจบประแจงหลินมั่วจะสามารถทำให้เลื่อนตำแหน่งได้ล่ะมั้ง

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ผิงผิงก็มองไปที่เหลาหู่ด้วยสายตาที่อย่างเหยียดหยามมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

สามัญชนอย่างนี้ ไม่เคยอยู่ในสายตาของผิงผิงอยู่แล้ว!