หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1424

ผู้จัดการส่ายหัวอย่างรุนแรงและทำท่าเหมือนจะร้องไห้

เขารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปมาก

ประธานหยางเป็นลูกค้าประจำ และเขาก็รู้ว่าประธานหยางเป็นเศรษฐีในมณฑลก่วง

ดังนั้นตอนที่ประธานหยางบอกว่าอยากได้รถคันนั้น เขาจึงไม่คิดอะไรและอยากจะขายรถคันนั้นให้ประธานหยางเท่านั้น

ตอนนั้นรู้สึกเพียงแค่ว่าสวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ยและสวี่ปั้นซย่าคงเป็นแค่คนต่างถิ่นเท่านั้น

พวกเขาอาจจะมีทรัพย์สมบัติอยู่บ้าง แต่คงเทียบกับประธานหยางไม่ได้

เพื่อประธานหยางแล้ว เอาเปรียบสามคนนี้ไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย

แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าสามคนนี้จะมีเบื้องหลังเช่นนี้

ถึงขั้นที่ไท่จื่อแห่งเมืองไห่ก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน เขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าอีกฝ่ายจะมีอำนาจขนาดไหน

แม้แต่หม่าเทียนเฉิงยังต้องเคารพเขา ทั้งมณฑลก่วง หรือแม้แต่ผู้นำตระกูลแห่งตระกูลหลักทั้งสิบยังไม่สามารถทำให้หม่าเทียนเฉิงเคารพได้แบบนี้เลย

ผู้จัดการคนนี้แทบจะสติแตกอยู่รอมร่อ เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าตัวเองไปทำให้ใครไม่พอใจกันแน่

แต่สิ่งที่เขารู้คือ ครั้งนี้เขาคงจะต้องตายแล้วแน่ๆ

ไม่ต้องพูดถึงหลินมั่วกับคนอื่นๆ แล้ว แค่ไท่จื่อก็คงไม่ปล่อยเขาไปแน่

แต่ความอยากมีชีวิตต่อทำให้เขาคุกเข่าลงกับพื้น และก้มคำนับไท่จื่ออย่างต่อเนื่องเพื่อขอให้เขายกโทษให้ “ท่านไท่จื่อ ท่านไท่จื่อครับ ผมมีตาหามีแววไม่”

“ผม...ผมกล้าไปสงสัยสถานะของท่าน ผม...ผมสมควรตายจริงๆ...”

“ท่านไท่จื่อ ขอร้องล่ะครับ ให้โอกาสผมสักครั้งเถอะครับ ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะนะครับ”

“ท่านปล่อยผมไปเถอะครับ ขอร้องล่ะ...”

ผู้จัดการร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหลและขอร้องอ้อนวอน ไม่มีท่าทีเย่อหยิ่งเหมือนเมื่อสักครู่นี้แล้ว

ไท่จื่อหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ทำไม กลัวตายหรือ”

ผู้จัดการพยักหน้าอย่างแรง เขากลัวตายจริงๆ

ไท่จื่อยิ้มเย้ย “สบายใจเถอะ ตอนนี้ฉันยังไม่คิดจะฆ่านาย!”

ผู้จัดการถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและพูดเสียงสั่น “ขอบคุณท่านไท่จื่อที่ไว้ชีวิตผมครับ ขแบคุณท่านไท่จื่อ!”

ไท่จื่อ “แต่นายกล้ามาดูถูกฉัน เรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ หรอกนะ”

สีหน้าของผู้จัดการเปลี่ยนไปทันที เขาพูดเสียงสั่น “ท่านไท่จื่อ ท่าน...ท่านอยากให้ผมทำอะไรครับ ท่านบอกผมมาได้เลย”

ผู้จัดการถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขารับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ไหวจริงๆ

จากนั้นไท่จื่อก็พูดต่อ “ฉันจะให้นายยกให้พวกเขา”

ผู้จัดการเบิกตากว้างทันที พร้อมกับพูดเสียงสั่น “ท่านไท่จื่อครับ ท่าน...ท่านล้อเล่นหรือครับ”

“นี่...นี่...ยกให้?”

ไท่จื่อพยักหน้า “ใช่ ยกให้พวกเขา”

“ยกให้ฟรีๆ นี่ไม่เรียกขายนี่ ใช่ไหม”

เมื่อได้ยินแบบนั้น สวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยก็หัวเราะออกมาทันที

ไท่จื่อคนนี้ทำอะไรตามใจจริงๆ แต่ฟังดูแล้วก็ทำให้รู้สึกดีอยู่เหมือนกัน

เมื่อคิดถึงตอนที่ผู้จัดการคนนี้มาทำตัวยโสต่อหน้าพวกเขา ตอนนี้ทั้งสองคนก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว

ผู้จัดการคนนั้นร้องไห้ออกมา “ท่านไท่จื่อครับ อย่าทำแบบนี้เลยครับ”

“รถราคาแพงขนาดนี้ ผม...ผมรับผิดชอบไม่ไหวจริงๆ”