หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1431

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยใบหน้าร้อนผะผ่าว ที่นี่คือเมืองเอกเลยนะ

การที่จะมีห้องอยู่ที่นี่สักห้องได้ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลย

ตอนนี้ ไม่คิดว่าประธานหยางจะยกให้อาคารแก่พวกเขา

นี่เป็นเรื่องที่พวกเขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันเลยจริงๆ

สำหรับหลี่หลิน เธอถึงกับอ้าปากค้าง ไม่สามารถเรียกสติกลับมาสักพัก

สำหรับเธอ ตอนนี้การซื้ออพาร์ทเมนต์ขนาดเล็กขนาด 30-40 ตร.ม. นั้นเป็นเรื่องฟุ่มเฟือย

อย่างไรก็ตาม สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยถูกด่าว่าเพียงไม่กี่ประโยค อีกฝ่ายก็ต้องยกอาคารให้พวกเขาป็นการชดเชย

นี่คือความต่างระหว่างบุคคล ที่ทำให้เธอยากที่จะจินตนาการ

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยมองไปที่หลินมั่วทันที อยากจะให้หลินมั่วรีบรับปาก

ถ้ามีเรื่องดีขนาดนี้ นับประสาอะไรกับการโดนด่าไม่กี่ประโยค ต่อให้ถูกทุบตีพวกเขาก็ยินยอม

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของหลินมั่วไม่เปลี่ยนไปเลย เขาไม่แม้แต่จะมองไปที่หม่าเทียนเฉิง

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยรีบร้อนใจ แต่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้

ตอนนี้พวกเขาสองคนไม่กล้าออกหน้าออกตาตัดสินใจแทนหลินมั่วแล้ว

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วเงียบไป หม่าเทียนเฉิงจึงรีบพูดขึ้นมาว่า "คุณหลิน อาคารหลังนี้ตั้งอยู่ที่เมืองหนานหลินในเขตทางตอนใต้ของเมืองเอก"

"ที่นี่ถือว่าเป็นเขตชุมชนในเมืองเอกที่ค่อนข้างดี ราคาต่อตารางเมตรโดยปกติแล้วอยู่ที่ประมาณ 250,000 บาทขึ้นไป"

“ตึกที่เขาซื้อคือตึกสไตล์ตะวันตกเตี้ยๆ ซึ่งมีมูลค่าสูงกว่า”

"ตึกหลังหนึ่ง ราคาขายรวมๆ น่าจะประมาณ 2500 ล้านบาท"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น มือของพวกเขาก็กำลังสั่น

และหลี่หลินก็ตกตะลึงมากยิ่งขึ้น พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเพิ่งมาถึงเมืองเอก หากไม่รู้จักสถานการณ์ของที่นี่ก็ไม่เท่าไหร่

ในทางกลับกัน หลี่หลินรู้สถานการณ์ในเมืองเอกดีที่สุด

เมืองหนานหลินถือเป็นย่านที่อยู่อาศัยระดับไฮเอนด์ในเมืองเอก

หลังจากแจ้งราคาได้ไม่นาน ห้องก็ถูกแย่งซื้อจนหมด เป็นของประเภทที่แม้แต่คนรวยก็ซื้อไม่ได้

ตอนนี้อีกฝ่ายเอาอาคารทั้งหลังออกไป ทำให้ไม่สามารถจินตนาการได้เลยจริงๆ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินมั่วถึงเงยหน้าขึ้นช้าๆ

เขามองไปที่หม่าเทียนเฉิงและพูดช้าๆ "เถ้าแก่หม่า ในเมื่อนายพูดเช่นนี้แล้ว ฉันจะรับอาคารหลังนี้ไว้แล้วกัน"

"แต่ฉันหวังว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง"

“ฟังให้ดีนะ คราวหน้าใครมาดูถูกครอบครัวของฉัน นายอย่าให้ฉันเห็นเขามีชีวิตรอดมายืนอยู่ต่อหน้าฉัน เข้าใจไหม”

หม่าเทียนเฉิงกลัวจนเหงื่อออกและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ได้่! ได้!"

“คุณหลิน ผมเข้าใจแล้ว!”

"ขอบคุณคุณหลิน ขอบคุณคุณหลินมากๆ!"

หลินมั่วโบกมือ "โอเค ไม่มีอะไรแล้วก็ให้เขาไสหัวออกไป"

“อย่าอยู่ที่นี่ มันจะส่งผลต่อความอยากอาหารของภรรยาฉันและพ่อแม่!”

การพูดแบบนี้ก็เหมือนกับการไล่แมลงวัน

ประธานหยางไม่กล้าพูดอะไรสักคำ และคำนับหลินมั่วสองสามครั้งก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปด้วยสภาพทุลักทุเล