หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1432

หลังรับประทานอาหารเช้าในวันรุ่งขึ้น สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยแนะนำอย่างตื่นเต้นว่าต้องไปดูอาคารที่ประธานหยางมอบให้

ในขณะเดียวกันฟังฮุ่ยก็เรียกให้หลี่หลินไปด้วย

เมื่อวานหลังจากรับประทานอาหารเย็นและพูดคุยกันสักพัก ฟังฮุ่ยพบว่าแม่ของหลี่หลินและเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันตอนเรียนมัธยมต้น สมัยเรียนทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

ดังนั้นฟังฮุ่ยจึงชอบหลี่หลินมากยิ่งขึ้น ราวกับว่านับหลี่หลินเป็นลูกหลานของตัวเองไปแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทุกคนก็มาถึงเมืองหนานหลิน

ในฐานะที่เป็นย่านที่อยู่อาศัยระดับไฮเอนด์ของเมืองเอก เมืองหนานหลินถือว่ายังคงค่อนข้างหรูหรา

แม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับสวนวั่งเจียงและเซิ่งซื่อเรสซิเด้นท์ในเมืองก่วงหยาง แต่ก็ถือได้ว่าเป็นย่านที่อยู่อาศัยระดับไฮเอนด์แล้ว

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยพยักหน้าซ้ำๆ ค่อนข้างพอใจกับทำเลนี้

สำหรับหลี่หลิน เธอก็ยิ่งอิจฉาเข้าไปใหญ่

ห้องแบบนี้สำหรับเธอมันคือคฤหาสน์

ทุกคนขับรถไปที่หน้าประตูเขตชุมชน พอเข้าไปก็ถูกรปภ. กักกันไว้

ที่นี่เป็นเขตชุมชนที่มีรั้วรอบขอบชิด ห้ามรถที่ไม่ใช่ของเจ้าของเข้าไป

แต่ทว่า เมื่อหลินมั่วหยิบหนังสือกรรมสิทธิ์ที่พักอาศัยที่ประธานหยางมอบให้เขาออกมา รปภ. จึงเชิญพวกเขาเข้าสู่เขตชุมชนทันที

หลังจากจอดรถไว้ที่ลานจอดชั้นใต้ดินแล้ว ทุกคนก็เดินเข้าไปในเขตชุมชน เตรียมที่จะดูสภาพแวดล้อมของเขตชุมชนก่อน

เขตชุมชนมีพื้นที่ขนาดใหญ่มาก และพื้นที่สีเขียวก็มีขนาดใหญ่เช่นกัน ทำให้สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยพึงพอใจมากยิ่งขึ้น

การได้อยู่ในเขตชุมชนเช่นนี้เป็นความรู้สึกที่ทำให้คนสดชื่นอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขตชุมชนนั้นใหญ่เกินไป พวกเขาทั้งห้าเดินไปรอบๆ สักพักใหญ่แล้วก็ยังไม่พบตึกที่ว่านั่น

ในขณะที่ทุกคนกำลังตามหา จู่ๆ ก็มีหญิงสาวที่สวมชุดแบรนด์ดังทั้งตัวเดินเข้ามาหา

หญิงสาวค่อนข้างสวย แต่งหน้าจัดหนักและแสดงสีหน้าหยิ่งผยอง

เมื่อเห็นหญิงสาวคนนี้หลี่หลินก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

เพราะเธอรู้จักผู้หญิงคนนี้ เธอคือฟู่ม่านเป็นรูมเมทของเธอสมัยเรียนมหาวิทยาลัย

สมัยเรียน ฟู่ม่านเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย

เธอสวยและรู้วิธีแต่งตัว ดังนั้นเธอจึงเป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชายในมหาวิทยาลัย

สมัยหลี่หลินเพิ่งเข้าเรียน เธอแอบปิ๊งชายที่สุดยอดมากในชั้นเรียน

หลังจากฟู่ม่านรู้เรื่องนี้ วันต่อมาเธอจึงวิ่งไปสารภาพกับชายคนนั้น

ฟู่ม่านตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีรอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏขึ้นที่มุมปาก "โอ้ หลี่หลินไม่เจอกันนานเลยนะ!"

"ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ"

ขณะที่เธอพูด เธอตรงเข้ามาคว้าแขนของหลี่หลินไว้ป้องกันไม่ให้เธอหนีไป

ในใจของหลี่หลินไม่รู้สึกดีกับฟู่ม่านเลยสักนิด แต่เพราะเธอก็เป็นเพื่อนร่วมชั้น จึงต้องเผชิญหน้าสักหน่อยเพื่อรักษาหน้า

“อื้ม ไม่...ไม่ได้เจอกันนานเลย”

"ฉัน... ฉันมีเรื่องต้องทำที่นี่นิดหน่อย"

"ไว้ค่อยคุยกัน ฉัน... ฉันไปก่อนนะ!"

หลี่หลินหันกลับเพราะอยากหนีไป แต่ถูกฟู่ม่านคว้าไว้อย่างแรง

"เธอมีธุระที่นี่งั้นเหรอ"

“หลินหลิน เธอล้อฉันเล่นหรือเปล่า”

"นี่คือเมืองหนานหลินนะ เธอจะมีธุระอะไรที่นี่งั้นเหรอ"

ฟู่ม่านถามด้วยรอยยิ้มแสยะ