หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1433

เมื่อได้ยินคำพูดของฟู่ม่าน หลี่หลินก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าเคอะเขิน

เห็นได้ชัดว่าฟู่ม่านกำลังเยาะเย้ยเธอ โดยคิดว่าเธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาในเมืองหนานหลิน

"ทำ... ทำไมฉันจะมีธุระที่นี่ไม่ได้"

หลี่หลินทนไม่ไหวจนต้องโต้กลับ

ฟู่ม่านเงยหน้าหัวเราะ "เมืองหนานหลินเป็นที่แบบไหน"

"นี่คือย่านที่อยู่อาศัยระดับไฮเอนด์ของเมืองเอก ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ทั้งหมดล้วนเป็นคนระดับไฮเอนด์ของเมืองเอก"

“เธอบอกว่าเธอมีธุระที่นี่ เหอะ ฉันขอถามหน่อย เธออาศัยอยู่ที่นี่หรือรู้จักคนที่อยู่ที่นี่งั้นเหรอ”

หลี่หลินอ้ำอึ้งทันที "ฉัน...ฉัน..."

ฟู่ม่านเป็นคนที่ค่อนข้างอวดดีและชอบขี้อวดมาโดยตลอด

เมื่อเห็นหลี่หลินสภาพเช่นนี้ เธออดไม่ได้ที่จะได้ใจมากขึ้น

แต่ว่าเธอยังคงแสร้งทำเป็นกังวลอย่างมาก และพูดอย่างจริงจัง "หลินหลิน พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันแท้ๆ ทำไมเธอถึงต้องทําหน้าใหญ่ใจโตต่อหน้าฉันด้วยล่ะ"

“เธอมาจากเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง สถานการณ์ของครอบครัวเธอ ฉันรู้เป็นอย่างดี”

“อันที่จริง การเป็นคนน่ะไม่สำคัญว่าจะมีเงินหรือไม่”

“สิ่งสำคัญคือต้องอยู่กับความเป็นจริงและรู้หัวนอนปลายเท้าของตัวเอง เข้าใจไหม”

คำพูดของฟู่ม่านดูเหมือนกำลังอบรมหลี่หลิน แต่จริงๆ แล้วเป็นการเยาะเย้ยโดยสิ้นเชิง

หลี่หลินโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว เธออ้าปากค้างและพูดไม่ออก

ในเวลานี้เอง ฟังฮุ่ยที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็เต็มไปด้วยความโกรธเช่นกัน

เธอนับหลี่หลินเป็นลูกหลานของเธอแล้ว ตอนนี้เห็นว่าหลี่หลินถูกรังแก เธอจะทนได้อย่างไร

เธออยากไปช่วยหลี่หลินพูด แต่ก็ยังมองไปที่หลินมั่วอย่างลังเล

หลินมั่วดูออกว่าฟังฮุ่ยกำลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดเบาๆ "แม่ ตึกหลังนี้ให้เป็นค่าชดเชยสำหรับพ่อและแม่"

“พวกคุณจะทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องถามความเห็นผม!”

ฟังฮุ่ยดีใจอย่างมาก เธอเดินไปที่ด้านข้างของหลี่หลินทันที

“ใครทําหน้าใหญ่ใจโตกัน”

“หลินหลินของพวกเราพักอยู่ที่นี่แหละ แล้วทำไมจะมาที่เมืองหนานหลินไม่ได้”

ฟังฮุ่ยกล่าวเสียงดัง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่หลินก็อดไม่ได้ที่จะมึนงง ตัวเองมาอาศัยอยู่ในเมืองหนานหลินตั้งแต่เมื่อไหร่