หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1441

ทุกคนรอบข้างต่างเห็นดีด้วย พวกเขาอยากจะดูเรื่องสนุกๆ เต็มแก่

หัวหน้านั่งบนเก้าอี้พลางจิบชาสบายๆ คอยเหล่มองหลินมั่วเป็นระยะ

เขาคิดว่าหลินมั่วจะรับสมัครผู้ที่มีวุฒิปริญญาโทและปริญญาเอกสิบคนเป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน

ประการแรก คนที่จบปริญญาโทและปริญญาเอกด้านการแพทย์ส่วนใหญ่ไม่จำเป็นต้องออกมาหางาน

พวกเขาจัดเป็นหัวกะทิ ยังไม่ทันสำเร็จการศึกษา ก็ถูกโรงพยาบาลและบริษัทยารายใหญ่ หรือสถาบันวิจัยว่าจ้างแล้ว

ยังมีบางคนเรียนต่อหรือสอนหนังสือ

ยากที่จะพูดว่าช่วงเช้าจะมีผู้ที่มีวุฒิปริญญาโทและปริญญาเอกด้านการแพทย์มาที่นี่ได้ถึงสิบคน

นอกจากนี้ยังมีบริษัทยาหลายแห่งในงานนี้ ต่างเป็นบริษัทยาที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในมณฑลก่วง

ต่อให้พวกปริญญาโทปริญญาเอกต้องการหางาน ก็จะเลือกบริษัทยาเหล่านี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะเลือกร้านขายยาเล็กๆ ที่ไม่รู้จัก

ร้านขายยาเล็กๆ แบบนั้นจะมีความก้าวหน้าได้อย่างไร

เมื่อพิจารณาจากประสบการณ์ในงานรับสมัครงานครั้งก่อนๆ แม้แต่นักศึกษาระดับปริญญาตรีที่เรียนด้านการแพทย์ก็ไม่ยอมทำงานในร้านขายยา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้ที่มีวุฒิปริญญาโทและปริญญาเอก

ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้ หัวหน้าคนนี้จึงรู้สึกว่าเขาชนะเดิมพันครั้งนี้แน่นอน เขาแค่ต้องการทำให้หลินมั่วอับอายขายหน้าในที่สาธารณะ

ผ่านไปประมาณสิบนาที ตลาดนัดแรงงานก็เริ่มขึ้น

ฝูงชนก็หลั่งไหลกันเข้ามาในงาน ทุกคนต่างเป็นบัณฑิตที่กำลังหางานทำ

พวกเขาเดินสำรวจในงาน มองหาบริษัทที่ตรงกับสาขาที่ตนเรียนจบมา เปรียบเทียบเงินเดือนและโอกาสความก้าวหน้า เพื่อยืนยันการตัดสินใจของตนเอง

บริษัทยาสองแห่งที่อยู่ข้างๆ ก็เริ่มสาละวนกับการชักชวนคนเข้ามา

พวกเขาต้องการรับสมัครคนที่เรียนจบวิชาเอกการแพทย์ด้วย ถือเป็นคู่แข่งกับหลินมั่ว

เห็นได้ชัดว่าบริษัทยาทั้งสองนี้น่าสนใจมากกว่าร้านขายยาของหลินมั่วหลายเท่าตัว

หลังจากนั้นไม่นาน หัวหน้าคนนั้นก็รับนักศึกษาระดับปริญญาตรีได้สามคน

บริษัทยาอีกแห่งหนึ่งก็รับนักศึกษาระดับปริญญาตรีสองคน

ด้านหลินมั่ว ไม่มีใครเข้ามาดูเลยแม้แต่คนเดียว

ข้อแรก การตกแต่งบูธของหลินมั่วซอมซ่อเกินไป ข้อสอง ไม่มีใครอยากไปทำงานร้านขายยาที่ไม่มีชื่อเสียง

“ฉันกลัวอะไร นายเป็นแบบนี้แล้ว ฉันยังจะแพ้อีกเหรอ”

“น้องชาย ฉันหวังดีกับนายนะ ไม่เข้าใจเหรอ”

“เอาล่ะ ในเมื่อนายดึงดันถึงขนาดนี้ ฉันจะไม่เกลี้ยกล่อมนายอีก”

“รอดูนายจะเสียใจแค่ไหน!”

“บอกแล้วไงว่าพวกเรามีคนจับตาดูเยอะแยะ นายไม่มีทางบิดพลิ้ว!”

หลินมั่ว "ฉันหวังว่านายไม่เสียใจถึงจะถูก!"

หัวหน้ายิ้มเยาะ "ฉันเสียใจ?"

“ฮ่าๆ เพ้อเจ้อ!”

หลินมั่วไม่สนใจเขา มองไปทางไกลๆ

เพราะหลี่หลินเดินกลับมาพร้อมกับเด็กเนิร์ดสวมแว่นหลายคน