หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1447

ผู้จัดการมองประธานหย่งอย่างไม่เข้าใจ ในตอนนี้เขารู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย

เขาไม่รู้เลยจริงๆ ว่าประธานหย่งเป็นใครกันแน่ถึงกล้าพูดจาอวดดีแบบนี้ออกมา

แต่ถ้ามาคิดดูดีๆ แล้ว หัวหน้าของเขาก็ถือว่าเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่ง จะให้คนอื่นชี้นิ้วสั่งตามอำเภอใจแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก่อนจะขบฟันพูดขึ้น “นี่คุณกล้าดูถูกซีอีโอของพวกเราขนาดนี้เลยเหรอ”

“คุณรอเลยนะ ถ้าซีอีโอของพวกเรามา จะดูซิว่าคุณจะเคลียร์เรื่องนี้ยังไง!”

ประธานหย่งขี้เกียจจะต่อบทสนทนากับเขา ก่อนจะหันมาขอโทษหลินมั่วยกใหญ่

หลินมั่วนั่งเงียบๆ เขายกชาขึ้นมาดื่มราวกับเรื่องทั้งหมดไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา

ในตอนนั้นเอง เด็กวัยรุ่นเหล่านั้นก็กำลังลังเลใจว่าควรจะเซ็นสัญญาดีหรือไม่

คำพูดของผู้จัดการทำให้พวกเขาเริ่มสับสนขึ้นมา

แต่ผู้อำนวยการทั้งสามคนก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน พวกเขาจึงไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใครดี

ในตอนนั้นเอง ผู้อำนวยการเฉินก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป ก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างโมโห “พวกนายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง”

“รีบเซ้นสัญญาเข้าสิ!”

“ทำไมล่ะ จะรอให้นักเรียนคนอื่นๆ มาแย่งโอกาสไปงั้นเหรอ”

“พวกนายคิดว่าตัวเองจะชนะนักเรียนหัวกะทิพวกนั้น?”

เด็กวัยรุ่นต่างมองหน้ากันไปมา ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะดึงสติกลับมาได้และรีบหยิบสัญญาขึ้นมา ก่อนจะเซ็นชื่อตัวเองลงไป

เด็กคนนี้เป็นนักเรียนของผู้อำนวยการเฉิน เขาเขื่อใจผู้อำนวยการเฉินเป็นอย่างมาก

ส่วนเด็กคนอื่นๆ ต่างก็ลังเลใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็รีบเซ็นชื่อตัวเองลงไปเช่นกัน

จนกระทั่งเหลือเด็กคนสุดท้ายที่ยังไม่ได้เซ็นสัญญา เขายังคงคอยมองสถานการณ์ไปเรื่อยๆ

แต่ภาพทั้งหมดล้วนตกอยู่ในสายตาของหลินมั่ว

รอจนเวลาล่วงเลยมาเกือบห้านาที เด็กคนนั้นก็ยังไม่มีท่าทีจะเซ็นสัญญา หลินมั่วจึงสกิดให้หลี่หลินเก็บสัญญาฉบับนั้นกลับมา

หลี่หลินเดินไปหยิบสัญญาตามคำสั่ง แต่เด็กคนนั้นกลับยื้อเอาไว้ “อย่าเพิ่งสิครับ ผม...ผมขอคิดดูอีกสักพัก...”

เขาเดินตรงเข้ามาอย่างวางมาด ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “เมื่อกี้นายบอกว่าใครดูถูกฉัน”

ไม่รอให้ผู้จัดการพูดอะไรตอบกลับ ประธานหย่งก็ลุกขึ้นยืนทันที “ฉันเอง!”

เมื่อเห็นประธานหย่ง หลี่หงเซิ่งก็หน้าซีดลงทันที

ผู้จัดการยังไม่ทันจะได้สังเกตุเห็นถึงความผิดปกติ เขาก็มองไปทางประธานหย่งก่อนจะพูดขึ้น “ใช่ครับ เขานั่นแหละ”

“ท่านซีอีโอ ผู้ชายคนนี้อวดดีจริงๆ เมื่อกี้เขาด่าท่านด้วยถ้อยคำหยาบคายเป็นอย่างมาก”

“ผมทนไม่ได้จริงๆ ก็เลยโทรศัพท์หาท่าน!”

เมื่อพูดจบ เขาก็เห็นว่าหลี่หงเซิ่งไม่ได้เดินตามเขามา เขารู้สึกนึกสงสัยในใจ

เมื่อหันหลังกลับไปมอง เขาก็เห็นว่าหลี่หงเซิ่งกำลังยืนอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าขาวซีด หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เขายืนตัวแข็งทื่อไม่ขยับไปไหนราวกับกำลังเห็นอะไรที่น่ากลัวอยู่

เขารีบวิ่งมาถาม “ท่านซีอีโอครับ ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายตรงเหรอครับ”

หลี่หงเซิ่นไม่ได้สนใจผู้จัดการคนนั้น จู่ๆ เขาก็วิ่งไปหาประธานหย่งก่อนจะพูดขึ้นเสียงสั่น “พี่หย่ง พี่...พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”