หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1447

ผู้จัดการมองประธานหย่งอย่างไม่เข้าใจ ในตอนนี้เขารู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย

เขาไม่รู้เลยจริงๆ ว่าประธานหย่งเป็นใครกันแน่ถึงกล้าพูดจาอวดดีแบบนี้ออกมา

แต่ถ้ามาคิดดูดีๆ แล้ว หัวหน้าของเขาก็ถือว่าเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่ง จะให้คนอื่นชี้นิ้วสั่งตามอำเภอใจแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก่อนจะขบฟันพูดขึ้น “นี่คุณกล้าดูถูกซีอีโอของพวกเราขนาดนี้เลยเหรอ”

“คุณรอเลยนะ ถ้าซีอีโอของพวกเรามา จะดูซิว่าคุณจะเคลียร์เรื่องนี้ยังไง!”

ประธานหย่งขี้เกียจจะต่อบทสนทนากับเขา ก่อนจะหันมาขอโทษหลินมั่วยกใหญ่

หลินมั่วนั่งเงียบๆ เขายกชาขึ้นมาดื่มราวกับเรื่องทั้งหมดไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา

ในตอนนั้นเอง เด็กวัยรุ่นเหล่านั้นก็กำลังลังเลใจว่าควรจะเซ็นสัญญาดีหรือไม่

คำพูดของผู้จัดการทำให้พวกเขาเริ่มสับสนขึ้นมา

แต่ผู้อำนวยการทั้งสามคนก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน พวกเขาจึงไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใครดี

ในตอนนั้นเอง ผู้อำนวยการเฉินก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป ก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างโมโห “พวกนายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง”

“รีบเซ้นสัญญาเข้าสิ!”

“ทำไมล่ะ จะรอให้นักเรียนคนอื่นๆ มาแย่งโอกาสไปงั้นเหรอ”

“พวกนายคิดว่าตัวเองจะชนะนักเรียนหัวกะทิพวกนั้น?”

เด็กวัยรุ่นต่างมองหน้ากันไปมา ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะดึงสติกลับมาได้และรีบหยิบสัญญาขึ้นมา ก่อนจะเซ็นชื่อตัวเองลงไป

เด็กคนนี้เป็นนักเรียนของผู้อำนวยการเฉิน เขาเขื่อใจผู้อำนวยการเฉินเป็นอย่างมาก

ส่วนเด็กคนอื่นๆ ต่างก็ลังเลใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็รีบเซ็นชื่อตัวเองลงไปเช่นกัน

จนกระทั่งเหลือเด็กคนสุดท้ายที่ยังไม่ได้เซ็นสัญญา เขายังคงคอยมองสถานการณ์ไปเรื่อยๆ

แต่ภาพทั้งหมดล้วนตกอยู่ในสายตาของหลินมั่ว

รอจนเวลาล่วงเลยมาเกือบห้านาที เด็กคนนั้นก็ยังไม่มีท่าทีจะเซ็นสัญญา หลินมั่วจึงสกิดให้หลี่หลินเก็บสัญญาฉบับนั้นกลับมา

หลี่หลินเดินไปหยิบสัญญาตามคำสั่ง แต่เด็กคนนั้นกลับยื้อเอาไว้ “อย่าเพิ่งสิครับ ผม...ผมขอคิดดูอีกสักพัก...”