หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 145

ผิงผิงทนไม่ไหวแล้วพูดว่า "นายขี้โม้ละสิ!"

"นายมีเจ็ดแปดห้องในคฤหาสน์หรูเซิงซื่ออย่างนั้นเหรอ"

"ทำไมนายถึงไม่พูดด้วยละว่าตัวเองมีวิลล่าอยู่ที่คฤหาสน์เสิงซื่ออยู่อีกกี่ห้อง"

"แล้วก็ ยังบอกว่านายเป็นน้องชายของเฉินเซิ่งหยวนอีก ฉันว่าที่จริงแล้วนายมันก็เป็นแค่คนโกหกเท่านั้นแหละ!"

ในขณะนั้น ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆ นั้นก็ลุกยืนขึ้น "นางคนสำส่อน แกใจกล้ามากเลยนะ กล้าพูดแบบนี้กับเจ้าพ่อเสือได้ยังไงกัน"

"อยู่ถนนสายใต้นี้ มีใครบ้างที่ไม่รู้จักเจ้าพ่อเสือ"

"แกกล้าพูดว่าเจ้าพ่อเสือเป็นคนโกหก เชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าแกให้ตายแน่!"

เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นมาจากผู้คนโดยรอบในทันที

“เขาคือเจ้าพ่อเสือ”

“เจ้าพ่อเสือคนไหน?”

“เจ้าพ่อเสื้อถนนใต้ไง จะเป็นใครไปได้อีก”

"โอ้พระเจ้า ก็คือผู้มีอิทธิพลของถนนใต้ พูดได้ว่าอยู่ถนนใต้มีหนึ่งไม่มีสอง เหยียบเข้ามาในถนนใต้ก้าวหนึ่งก็เหมือนเข้าใกล้เจ้าพ่อเสือคนนั้นไปถึงสามขั้นแล้ว"

“นอกจากเขา ยังจะเป็นใครได้อีก”

"ถ้านี่คือเจ้าพ่อเสือจริงๆ อย่างนั้นก็ไม่ต้องพูดถึงมีคฤหาสน์หรูเซิงซื่ออยู่หลายห้องเลย ถ้าบอกว่าคฤหาสน์หรูเซิงซื่อทั้งหมดต่างก็เป็นของเขา ฉันก็เชื่อ!"

ผู้คนต่างก็กำลังพูดถึงเรื่องนี้ ต่างมองไปที่เจ้าพ่อเสือด้วยสายตาที่หวาดกลัว

ช่วยไม่ได้ที่เจ้าพ่อเสือมีชื่อเสียงเลื่องลือ

อีกทั้งยังมีเฉินเซิ่งหยวนค่อยหนุนหลังอีก แม้แต่ทั้งสิบตระกูลต่างก็ไม่อยากที่จะแข่งขันกับเขาเลย ซึ่งก็แสดงถึงความแข็งแกร่งของเขาได้

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่า ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อคนหนึ่งของบริษัทเครื่องยาสมุนไพร มีตัวตนที่คาดไม่ถึงขนาดนี้

ผิงผิงกลับใกล้ที่จะร้องไห้ออกมาให้ได้ แน่นอนว่าเธอต้องเคยได้ยินชื่อเสียงของเจ้าพ่อเสืออยู่แล้ว

แต่ว่า ใครจะไปคิดกันละ ว่าเหลาหู่ที่ให้ความเคารพนับถือต่อหลินมั่วคนนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเจ้าพ่อเสือจริงๆ!

ถ้ารู้เรื่องนี้แต่แรก เธอจะไปกล้าขาดความเคารพต่อเจ้าพ่อเสือได้อย่างไรกัน

“ทะ…ท่านคือเจ้าพ่อเสือจริงๆ อย่างนั้นเหรอ” ผิงผิงที่กำลังสั่นสะท้านถามขึ้น

“เธอคิดว่ายังไงละ?” เหล่าหู่ถามกลับ

ผิงผิงที่สั่นเทาจนแทบจะยืนไม่อยู่พูดว่า "เจ้าพ่อเสือ ฉะ...ฉันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ทะ...ท่านเป็นคนกว้างขวาง ยะ...ยกโทษให้ฉันสักครั้งเถอะนะคะ..."

เหลาหู่ไม่พูดอะไร แต่มองไปที่หลินมั่ว แล้วรอการติดสินใจของหลินมั่ว

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ เมื่อได้เห็นท่าทางหวาดกลัวของผิงผิง ความไม่พอใจเมื่อครู่นี้ ก็เหมือนได้ทิ้งออกไปจนหมดแล้ว

“พอแล้วละ คุณไปต้อนรับแขกก่อนเถอะ”

“ท่านนี้คือเพื่อนสนิทของประธานสวี่ ไว้หน้าให้กันสักหน่อยแล้วกัน!”

หลินมั่วพูดพลางหัวเราะ

"ตกลงครับ!" เหล่าหู่หยักหน้าอย่างนอบน้อมทันที "คุณหลิน คุณนายหลิน ถ้าอย่างนั้นผมขึ้นไปต้อนรับแขกข้างบนก่อนนะครับ"

สวี่ปั้นซย่ารีบร้อนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "เจ้าพ่อเสือค่อยๆ เดินนะคะ "

เหลาหู่ตัวสั่นเทาด้วยความตกใจ รีบร้อนพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "อุ๊ย คุณนายหลิน ได้โปรดคุณอย่าเรียกผมแบบนี้เลยครับ ไม่คู่ควรกับผมหรอก!"

"หลังจากนี้คุณเรียกว่าเหลาหู่ก็พอแล้ว ได้โปรดอย่าเรียกอย่างนั้นครับ ผมรับไม่ไหวจริงๆ"

สีหน้าสวี่ปั้นซย่าสับสน แต่นี่คือเจ้าพ่อเสือเลยนะ

อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อทั้งหมด ต่างก็ไม่เคยเห็นใครในสายตา ทำไหมถึงให้ความนอบน้อมกับเธอถึงขนาดนี้นะ

หลังจากเหลาหู่จากไปอย่างอ่อนน้อม สวี่ปั้นซย่าก็มองไปยังหลินมั่ว

“ที่จริงแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันแน่”

หลินมั่วหัวเราะเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ผมเคยช่วยชีวิตของเขาเอาไว้!”

“คุณ?” สวี่ปั้นซย่ามึนงง “คุณไปช่วยเขาได้ยังไง”

หลินมั่วพูด “คุณลืมแล้วเหรอ ผมทำงานที่โรงพยาบาลนะ เขามาให้ผมรักษา ผมก็ช่วยรักษาให้เขาจนหายแค่นั้นเอง!”

สวี่ปั้นซย่ายื่งงงเข้าไปอีก หลินมั่วทำงานในโรงพยาบาลไม่ผิดแน่ แต่ว่าเขาเป็นแค่คนทำความสะอาดเท่านั้นเองนะ

หลินมั่วไม่เคยเรียนหมอมาก่อน แล้วจะไปช่วยคนอื่นได้ยังไง?

ถ้าบวกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหนานป้าเทียนก่อนหน้านี้ สวี่ปั้นซย่ามองไปที่หลินมั่วอย่างสงสัย มีความรู้สึกว่าหลินมั่วมีเรื่องอะไรที่ปิดบังตัวเองอยู่เสมอ

หลินมั่วแสดงท่าทีไม่แยแสอะไร แล้วก็ไม่ได้อธิบายกับสวี่ปั้นซย่าอีกด้วย

หนี้ความแค้นบัญชีเลือดของตัวเอง เรื่องที่ตระกูลถูกทำลายยังไม่ได้ทำการตรวจสอบให้ชัดเจน หลินมั่วยังไม่คิดที่จะเปิดเผยสถานะของตัวเองในตอนนี้

เมื่อนับเป็นสวี่ปั้นซย่า หลินมั่วก็ไม่คิดที่จะบอกเธอ

เรื่องแบบนี้ ถ้าเกิดสวี่ปั้นซย่าได้รู้เข้าละก็ อาจจะทำให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยก็ได้