หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1462

สีหน้าของหลินมั่วยังคงนิ่งดังเดิม เขาพูดขึ้นเสียงเรียบ "สมญานามผู้สูงศักดิ์ของมณฑลก่วงเป็นแค่ชื่อเสียงจอมปลอมที่คนอื่นตั้งขึ้นมา ไม่ควรจะต้องพูดถึง"

เด็กหนุ่มมีสีหน้าแข็งกร้าว "ในเมื่อรู้ว่าเป็นชื่อเสียงจอมปลอม นายก็ควรจะถ่อมตัวหน่อยสิ"

"มาตามหาคนก็ควรจะมีท่าทีที่ดีกว่านี้"

"แต่นี่อะไร พอมาถึงก็ลงมือทำร้ายคนอื่น การกระทำแบบนี้ของนายต้องการตามหาคนหรือข่มขู่พวกเรากันแน่"

หลินมั่วเลิกคิ้วขึ้น "ฉันทำร้ายพวกเขาเพราะพวกเขาไม่ให้เกียรติภรรยาของฉัน"

"คุณชาย ถ้าคนของนายไม่พูดจาสกปรกๆ แบบนี้ ฉันจะลงมือตามอำเภอใจได้ยังไง"

เด็กหนุ่มพูด "นายกำลังจะบอกว่าคนของตระกูลว่านไม่ได้รับการสั่งสอนงั้นเหรอ"

หลินมั่วสบถในลำคอ "ฉันไม่ได้บอกว่าคนตระกูลว่านไม่ได้รับการสั่งสอน ฉันแค่บอกว่าคนที่ฉันจัดการไปเมื่อครู่เป็นพวกไม่ได้รับการสั่งสอน!"

เด็กหนุ่มมีสีหน้าแข็งกร้าว "นายนี่เถียงข้างๆ คูๆ เก่งจริงๆ "

"เหอะ อยากให้ฉันปล่อยเธองั้นเหรอ ได้สิ!"

"ในเมื่อนายมีฝีมือในการต่อสู้ขนาดนี้ งั้นก็มาสู้กับฉันสักยก"

"ถ้านายชนะ ฉันจะปล่อยภรรยานายไป เอาไหมล่ะ!"

หลินมั่วเลิกคิ้ว "นายแน่ใจนะว่าจะสู้กับฉัน"

เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของหลินมั่วทำให้เด็กหนุ่มโมโหไม่น้อย "หมายความว่าไง"

"ทำไม นายคิดว่าตัวเองจะชนะฉันงั้นเหรอ"

"เหอะ พวกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง วันนี้ฉันจะทำให้นายรู้จักฝีมือการต่อสู้ของคนตระกูลว่าน!"

เมื่อพูดจบ เด็กหนุ่มก็ยกเท้าขึ้นถีบไปยังคางของหลินมั่วทันที

หลินมั่วไม่คิดมาก่อนว่าเด็กหนุ่มจะลงมือในทันทีแบบนี้ อีกอย่างการเคลื่อนไหวของเขานั้นรวดเร็วมาก

เขารีบยกมือขวาขึ้นมาเพื่อป้องกันใต้คางของตัวเองเอาไว้

เท้าของเด็กหนุ่มจึงเตะเข้าที่ฝ่ามือของหลินมั่วแทน แรงเตะที่หนักหน่วงของเด็กหนุ่มทำให้ฝ่ามือของเกิดอาการชาขึ้นมาทันที

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แววตาที่ใช้มองเด็กหนุ่มก็ดุดันมากขึ้น

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าฝีมือของเด็กหนุ่มคงจะธรรมดาๆ แต่ตอนนี้ดูแล้วฝีมือของเด็กหนุ่มแข็งแกร่งใช่ย่อย

หลินมั่วดึงสติกลับมาก่อนจะโฟกัสไปที่การต่อสู้กับเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มรีบพลิกตัวกลับเพื่อที่จะหลุดพ้นจากพันธนาการของหลินมั่ว

หลินมั่วที่เตรียมรับมือเอาไว้ก่อนแล้ว เขาจึงจับมือของเด็กหนุ่มแน่น และใช้แรงกดไปที่หน้าอกของอีกฝ่ายเพื่อให้เด็กหนุ่มไม่สามารถดิ้นหลุดออกไปได้

เด็กหนุ่มหน้าแดงอย่างโมโห แววตาของเขาสะท้อนความอาฆาตออกมาก่อนจะยกขาขึ้นเพื่อเตะผ่าหมากหลินมั่ว

การเคลื่อนไหวของเด็กหนุ่มเก่งกาจเป็นอย่างมาก

ถ้าเตะถูกกลางเป้าของหลินมั่วจริงๆ หากไม่ตายก็คงจะพิการเป็นแน่!

หลินมั่วคิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มจะใจเหี้ยมได้ขนาดนี้เขาเองก็รู้สึกโมโหขึ้นมาเช่นกันก่อนจะยกเท้าขึ้นป้องกันการโจมตีของอีกฝ่าย

จากนั้นหลินมั่วก็จับข้อเท้าของเด็กหนุ่มเอาไว้และดึงมันให้ถอยหลังไปสองก้าวอย่างแรง

ขาข้างหนึ่งของเด็กหนุ่มยืนอยู่ที่พื้น ส่วนอีกข้างก็ถูกหลินมั่วจับเอาไว้ทำให้เขาถูกหลินมั่วลากไปข้างหน้าอย่างขัดขืนไม่ได้

เมื่อขาทั้งสองแยกออกจากกันทำให้ขาของเด็กหนุ่มฉีกออกจนมีรูปร่างเป็นเส้นตรงอยู่ที่พื้น

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ ทำไมเด็กหนุ่มคนนี้ตัวอ่อนได้ขนาดนี้ล่ะ

โดยปกติแล้วอีกฝ่ายจะต้องถูกเขาลากไปกับพื้นแล้วไม่ใช่เหรอ!