หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1463

เด็กหนุ่มมีสีหน้าจนตรอก เขาตะคอกขึ้นมาอย่างโมโห "ฉันจะฆ่านาย!"

หมัดอีกข้างของเขาพุ่งออกไปทางหลินมั่วทันทีราวกับต้องการพลีชีพเพื่อสู้กับหลินมั่วอย่างเอาเป็นเอาตาย

แต่ความจริงแล้วเขาอยู่ห่างจากหลินมั่วเกินไป ทำให้การโจมตีในครั้งนี้ไม่มีผลอะไร

หลินมั่วใช้โอกาสนี้คว้าข้อมือของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่นก่อนจะกดข้อมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ที่หน้าอกเช่นเดียวกัน

เด็กหนุ่มโมโหเป็นอย่างมาก เขาเหมือนกับลิงบ้าที่ดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย

หลินมั่วหมดคำจะพูด เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเด็กหนุ่มต้องโมโหขนาดนี้

เพื่อป้องกันการดิ้นของเด็กหนุ่ม หลินมั่วจึงกดข้อมือของเขาเอาไว้ที่หน้าอก จากนั้นก็หาโอกาสกดร่างกายของเขาไปทางด้านหลัง

เด็กหนุ่มยังคงนั่งฉีกขาเป็นเส้นตรงอยู่ที่พื้น ในตอนนี้เขาถูกหลินมั่วกดข้อมือไว้ที่หน้าอกและผลักเขาไปด้านหลัง ทำให้เขาต้องกดร่างกายลงไปที่ขาหลังของตัวเอง

หลินมั่วอึ้งเป็นอย่างมาก ตัวของเด็กหนุ่มคนนี้อ่อนมากจริงๆ

เขาสามารถฉีกขาได้ก็ทีหนึ่งแล้ว แถมตอนนี้เขายังสามารถเอนร่างกายตัวเองให้ไปอยู่ที่ขาด้านหลังได้อีกด้วยงั้นเหรอ

เด็กหนุ่มคนนี้เหมือนจะเป็นบ้าไปแล้ว เขาต่อสู้ดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อให้หลุดพ้นจากการจับกุมของหลินมั่ว

หลินมั่วจึงทำได้แค่กดเขาเอาไว้ "พอ!"

"ยอมแพ้ซะ!"

"นายแพ้แล้วยังไม่ยอมรับอีกเหรอ นายจะกลับคำหรือไง"

เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ "นาย...ไอ้คนหน้าด้าน!"

"ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!"

"นายปล่อยฉันนะ ฉัน...ฉันขอสู้ตาย!"

หลินมั่วโมโห "ใครหน้าด้าน"

"เมื่อกี้นายพูดเองว่าจะสู้กับฉันสักยก แล้วถ้าฉันชนะนายจะปล่อยภรรยาฉัน!"

"ฉันชนะแล้ว นายยังจะสู้กับฉันอีก?"

"นาย...ตอนนี้นายคิดที่จะกลับคำงั้นเหรอ"

"คนตระกูลว่าน แพ้แล้วก็กลับคำเหรอ"

เด็กหนุ่มโมโหเป็นอย่างมาก เขาขบฟันแน่น "ได้!"

"ฉันยอมรับว่าแพ้และนายชนะ!

"ตอนนี้นายปล่อยได้หรือยัง!"

หลินมั่ว "ปล่อยภรรยาฉันมาก่อน!"

เด็กหนุ่มขบฟันแน่น "นายปล่อยฉันก่อนสิ!"

เด็กหนุ่มถูกกดอยู่บนพื้น เขาโมโหจนดวงตาแดงก่ำ

หลินมั่วไม่ได้สนใจอะไรมาก "นายแพ้แล้ว และฉันก็ไม่อยากสู้กับนายอีก!"

"ในเมื่อภรรยาของฉันไม่เป็นอะไร ส่วนฉันและตระกูลว่านก็ไม่มีความคับแค้นใจอะไรต่อกัน งั้นเรื่องนี้ก็ถือว่าจบไปแล้วกัน โอเคไหม"

เด็กหนุ่มตอบกลับด้วยความโมโห "ฝันไปเถอะ!"

"ฉันจะไม่ยอมรามือจากนายง่ายๆ แน่!"

หลินมั่วเลิกคิ้ว "จำเป็นต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เรื่องต่อสู้นายก็เป็นคนท้าเอง ฝีมือนายสู้ฉันไม่ได้ก็เลยแพ้ฉัน เรื่องนี้นายยอมรับไม่ได้งั้นเหรอ"

"ถ้านานแพ้ไม่เป็นก็อย่ามาสู้กับฉันสิ!"

เด็กหนุ่มโมโหจนเลือดขึ้นหน้า "ใครแพ้ไม่เป็น นายบอกว่าใครแพ้ไม่เป็น"

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉัน...ฉันกล้าท้าก็กล้าที่จะแพ้!"

"แต่นายใช้วิธีสกปรกๆ แบบนั้นมาโจมตีฉัน ฉัน...ฉันยอมไม่ได้!"

หลินมั่วขมวดคิ้ว "ฉันใช้วิธีสกปรกยังไง"

เด็กหนุ่มโมโหจนหน้าแดงแต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำเดียว