หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1466

เมื่อครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดชายตัวเล็กก็ขบฟันแน่นและพยักหน้าลงช้าๆ "ได้ คืนนี้ผมจะจัดการเธอเอง!"

ลายลายสักพยักหน้าอย่างพอใจ "ทำให้ดีหน่อยล่ะ อย่าให้เหลือหลักฐานอะไร!"

"วางใจได้ รอให้พวกเราจัดการไอ้คนแซ่หลินและได้รับเงินก้อนนี้ก่อนเถอะ พวกเราจะได้ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศในบั้นปลายชีวิตอย่างสุขสบาย"

"ต่อให้ตอนนั้นจะสาวมาถึงตัวของพวกเราได้ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถตามหาพวกเราเจอ!"

ชายตัวเล็กดีใจจนออกนอกหน้า "พี่เป้า สบายใจได้เลยนะ"

"เรื่องนี้ยกให้เป็นหน้าที่ของผมเอง มันจะไม่มีปัญหาแน่นอน!"

……

ในขณะนั้นเอง หลินมั่วและคนอื่นๆ กำลังมุ่งหน้าไปยังเขตเมือง

สวี่ปั้นซย่าที่นั่งอยู่ในรถข้างๆ หลินมั่วก็พูดขึ้นด้วยความสำนึกผิด "หลินมั่ว ฉันขอโทษ"

"ครั้งนี้ ฉันเป็นคนสร้างปัญหาให้คุณจริงๆ "

หลินมั่วยิ้มก่อนจะจับมือของเธอเอาไว้ "ปัญหาอะไรกันล่ะ"

"คุณไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีเจตนาอะไรไม่ใช่เหรอ ผมชื่นชมคุณด้วยซ้ำที่คุณยื่นมือเข้าไปช่วยเธอ"

"ถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีก คุณอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ!"

"คุณสบายใจได้ ไม่ว่าเรื่องอะไรผมก็พร้อมจะสนับสนุนคุณ!"

สวี่ปั้นซย่าขอบตาร้อนผ่าว เธอซบลงบนไหล่ของหลินมั่วและรู้สึกอบอุ่นที่หัวใจเป็นอย่างมาก

การที่เธอได้เจอกับสามีแบบนี้ ทำให้เธอคิดว่านี่เป็นวาสนาที่เธอได้สะสมมาไม่รู้กี่ภพกี่ชาติเป็นแน่!

หลินมั่วนำตัวสวี่ปั้นซย่ากลับไปยังโรงแรม ในตอนนั้นเอง สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเองก็ได้รอที่นั่นด้วยความร้อนใจอยู่ก่อนแล้ว

เมื่อพวกเขาเห็นว่าหลินมั่วมีท่าทีร้อนรนและวิ่งออกไป และสวี่ปั้นซย่าก็ไม่ได้กลับมาที่นี่เป็นเวลานานมาก พวกเขาทั้งสองจึงมีลางสังหรณ์บางอย่างเกิดขึ้น

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าสวี่ปั้นซย่ากลับมาแล้ว พวกเขาจึงถอนหายใจยาวๆ ด้วยความโล่งอก

หลินมั่วให้สวี่ปั้นซย่ารออยู่ในโรงแรมและกำชับให้เธอห้ามออกไปไหนตามอำเภอใจ

ในเวลาเดียวกัน ไท่จื่อก็ส่งกำลังคนมาเฝ้ารักษาความปลอดภัยที่นี่มากมายเพื่อป้องกันไม่ให้ใครสามารถทำอันตรายสวี่ปั้นซย่าและครอบครัวได้

เมื่อทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว หลินมั่วจึงเดินลงมาจากตึก ส่วนไท่จื่อและหลี่เถียจุ่ยก็รอเข้าอยู่บนรถก่อนแล้ว

หลินมั่วเมื่อเข้าไปนั่งบนรถก็รีบยิงคำถามขึ้นมาทันที "ตระกูลว่านเป็นใครกันแน่"