หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1467

หลินมั่วขมวดคิ้วแน่น ก่อนหน้านี้เขาก็กำลังครุ่นคิดอยู่เหมือนกันว่าตกลงตระกูลว่านนั้นมีอำนาจมากแค่ไหนกัน

แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินสิ่งที่หลี่เถียจุ่ยพูด เขาก็เข้าใจได้ทันทีว่าอำนาจของตระกูลว่านมีมากเกินกว่าที่เขาจะสามารถจินตนาการได้!

ในตอนนั้นเอง ไท่จื่อก็ได้พูดขึ้น "ลุงของฉันเคยบอกเอาไว้หลายครั้งต่อหลายครั้ง"

"ในหกมณฑลทางใต้ ฉันสามารถมีเรื่องกับใครก็ได้รวมทั้งญาติพี่น้องของเซวียอู่เยี่ย"

"แต่ไม่ว่ายังไงก็อย่ามีเรื่องกับคนตระกูลว่านโดยเด็ดขาด!"

"เพราะเซวียอู่เยี่ยไม่มีทางตั้งตัวเป็นศัตรูกับตระกูลว่านเพื่อฉันหรอก"

หลินมั่วสูดหายใจลึกๆ แม้แต่เซวียอู่เยี่ยก็ไม่ยอมที่จะเป็นศัตรูกับตระกูลว่าน ก็เป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่าอำนาจของตระกูลว่านนั้นแข็งแกร่งมากขนาดไหน!

แต่ว่าหลินมั่วกลับไม่ได้รู้สึกสลดใจอะไร เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "ดูแล้ว ผมน่าจะไม่รู้เรื่องของตระกูลว่านดีเท่าไหร่นัก"

"แต่ต่อให้เป็นแบบนั้น ผมก็ไม่นึกเสียใจกับเรื่องที่ทำลงไป!"

"พวกเขาจับภรรยาของผมไป ถ้าผมกลัวอำนาจของพวกเขาแล้วไม่ไปช่วยภรรยา งั้นชีวิตของผมจะมีความหมายอะไร"

ไท่จื่อถอนหายใจ เขาเข้าใจความรู้สึกของหลินมั่ว

หลี่เถียจุ่ย "แต่ว่าก็ยังถือว่าโชคดีมาก ที่ครั้งนี้ไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่โตอะไร"

"ระหว่างนายกับคุณชายคนนั้นเป็นแค่ความแค้นส่วนตัว ตระกูลว่านคงจะไม่ออกโรงแก้แค้นหรอก"

"ไม่อย่างนั้น แค่อำนาจที่นายมีในตอนนี้ก็ไม่สามารถต่อกรกับตระกูลว่านได้หรอก!"

หลินมั่วพูดอย่างจนปัญญา "ผมและเขาไม่นับว่ามีความแค้นส่วนตัวอะไรกันหรอก"

"เขาเป็นคนท้าต่อสู้กับผมเอง แต่สุดท้ายเขาก็แพ้ผม จะโทษผมได้เหรอ"

หลี่เถียจุ่ยยิ้มยิงฟันอย่างลำบากใจ "เรื่องนี้ นายเองก็ไม่ต้องรู้สึกแย่กับมันนักหรอก"

"นายจะสู้กับเขาก็สู้ไป แต่อย่าทำให้คนอื่นต้องอับอายสิ!"

หลินมั่วรีบพูด "ผมไปทำให้เขาอับอายตรงไหน"

"ความจริงเขาแพ้แล้ว แต่เขาก็ยังคงไม่ยอม แถมยังสู้ต่ออย่างเอาเป็นเอาตายอีก"

"ถ้าผมไม่ล็อคตัวเขาไว้ งั้นก็ต้องสู้กับเขาไปเรื่อยๆ งั้นเหรอ"

หลี่เถียจุ่ยกรอกตามองบน ก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง "นายก็ไม่ควรไปจับหน้าอกเขาสิ!"

หลินมั่วได้ยินไม่ชัดก่อนจะถามขึ้นอย่างสงสัย "คุณว่าอะไรนะ"

หลี่เถียจุ่ยโบกมือไปมา "ไม่มีอะไร ฉันบอกว่านายสู้ได้ดีมาก"