หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 147

เมื่อผิงผิงได้ยินว่าสมาชิกระดับแพลตตินั่ม ก็ดีใจที่จะมีความหวังขึ้นมาทันที

“คุณชายโจว นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นสมาชิกระดับแพลตตินั่มของอีผิ่นเซวียน!”

“สมาชิกแพลตตินั่มนี้ ทั้งเมืองก่วงหยางก็มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นเอง”

"ปั้นซย่า ได้ยินมาว่าคุณปู่ของเธอก็ไม่ได้เป็นสมาชิกระดับแพลตตินั่ม ใช่ไหม"

คุณชายโจวมีสีหน้าภูมิใจ เพราะสมาชิกระดับแพลตตินั่มของอีผิ่นเซวียน เป็นชั้นที่สูงเป็นอย่างมาก

ขั้นสูงกว่านี้ก็เป็นสมาชิกระดับไดมอนด์

แต่สมาชิกระดับไดมอนด์นั้น ก็มีเพียงเจ้าตระกูลของสิบตระกูลใหญ่ และคนในตระกูลก็จะต้องมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมถึงจะได้รับอีกด้วย

สำหรับสมาชิกระดับแพลตตินั่มนี้ ถึงแม้ว่าจะด้อยกว่าสมาชิกระดับไดมอนด์อยู่บางก็ตาม

แต่ทว่า ก็ไม่ใช่ที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถถือครองได้

คุณชายโจวในอายุขนาดนี้ สามารถเป็นสมาชิกระดับแพลตตินั่มนี้ได้ ยิ่งเป็นไปได้น้อยมาก

คาดว่าเป็นทายาทของสิบตระกูลใหญ่เท่านั้นถึงจะได้รับมา

ดังนั้น คุณชายโจวก็สามารถที่จะใช้สถานะของระดับสมาชิกในการข่มขู่หลินมั่วได้แน่นอนอยู่แล้ว

สีหน้าผิงผิงดูตื่นเต้น ราวกับว่าสมาชิกระดับแพลตตินั่มนี้เป็นของตัวเองอย่างไงอย่างนั้น

"หลินมั่ว นายยังจะกล้าเอากฏของอีผิ่นเซวียนมาพูดต่อหน้าคุณชายโจวได้อีกเหรอ"

"นายรู้ไหมว่าตัวเองเข้ามาที่อีผิ่นเซวียนได้อย่างไร"

"ถ้าไม่ใช่ฉันไปคนไปรับนายเข้ามา นายก็ไม่มีทางที่จะเข้ามาในที่สูงส่งเช่นนี้ด้วยตัวเองได้หรอก!"

"ไม่คิดเลยว่าจะยังมีหน้ามาร้องเอะอะกับสมาชิกระดับแพลตตินั่มได้อยู่อีก"

"คุณชายโจว เอาเขาออกไปเถอะ คนแบบนี้ เดิมทีแล้วก็ไม่ควรที่จะอยู่ในสถานที่สูงส่งเช่นนี้หรอก!"

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างกังวล “ผิงผิง…”

ผิงผิงยังคงพูดต่อไปอีกว่า “ปั้นซย่า เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อเธอนะ!”

“คนอย่างหลินมั่ว เดิมทีแล้วก็ไม่คู่ควรที่จะอยู่ด้วยกันกับเธอด้วยซ้ำ!”

"หลินมั่ว ถ้ารู้จักเอาตัวรอดก็รีบออกไปด้วยตัวเองเถอะ จะได้ไม่ต้องให้คนมาลากนายออกไป ให้ต้องอับอายขายหน้า!"

สวี่ปั้นซย่ายังคิดที่อยากจะพูดอีก แต่หลินมั่วกลับพูดขึ้นมาก่อนว่า "คุณชายโจว คุณแน่ใจนะว่าจะก่อเรื่องในอีผิ่นเซวียนจริงๆ "

คุณชายโจวพูดอย่างอวดดีว่า "นี่ไม่ได้เรียกว่าก่อเรื่อง นี่เรียกว่าการเก็บกวาด"

"ดูจากท่าทางนายแบบนี้แล้ว คงจะช็อคมากเลยสินะ"

"ตกลง ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้แกได้รู้ซึ้ง ว่าความต่างชั้นของฉันกับแก ท้ายที่สุดแล้วมันมีมากขนาดไหน!"

คุณชายโจวยกแขนออกคำสั่ง "ไป ไปเรียกพนักงานของอีผิ่นเซวียนมานี่"

“บอกพวกเขา ว่าฉันต้องการที่จะเก็บกวาดสักหน่อย!”

ลูกน้องสองสามคนของเขารีบวิ่งไปทันที ไม่นานนัก ก็พาพนักงานคนหนึ่งเดินกลับมา

“เห็นแล้วหรือยัง”

"ผู้ชายคนนั้น จับเขาโยนออกไปซะ!"

"คุณชายโจวของเราต้องการที่จะเคลียร์พื้นที่ อย่าให้ส่งผลกระทบต่อการมารับประทานอาหารของคุณชายโจวของเรา!"

ลูกน้องคนหนึ่งตะโกนดังลั่น

ผิงผิงก็ชี้ไปที่หลินมั่ว แล้วหัวเราะเสียงดังก่อนพูดว่า "ใช่แล้ว เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่!"

"กินอาหารก็ยังต้องใช้ตะเกียบอยู่เลย อยู่ที่นี่ก็มีแต่อับอายขายหน้าเปล่าๆ "

"รีบจับโยนออกไปเร็วเข้า อย่าให้เขามาเป็นมลพิษในร้านอาหารระดับไฮโซแบบนี้!"

สีหน้าของพนักงานคนนั้นดูอึดอัดเล็กน้อย พูดด้วยเสียงเผ่วเบาว่า "คุณชายโจว ทุกคนต่างก็กำลังรับประทานอาหารกันอยู่ ทำไมถึงก่อเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ครับ"

คุณชายโจวกล่าวอย่างกราดเกรี้ยว "แกหมายความว่ายังไง"

"ฉันเป็นสมาชิกระดับแพลตตินั่มของอีผิ่นเซวียน ฉันอยากที่จะให้เอาคนที่ไม่มีบัตรสมาชิกออกไป ก็ไม่ได้อย่างนั้นเหรอไง"

"อีผิ่นเซวียนของพวกแก ไม่ได้ใช้ระบบสมาชิกอย่างนั้นเหรอ"

"ฉันเป็นสมาชิกระดับสูงขนาดนี้ อยากที่จะไล่สมาชิกระดับด่ำกว่าออกไปก็ไม่ได้อย่างนั้นเหรอไง"

สีหน้าของพนักงานอึกอัดมากขึ้นไปอีก "คุณชายโจว สมาชิกระดับสูง ต้องมีสิทธินี้แน่นอนอยู่แล้วครับ"

“แต่ว่า นี่…นี่คือ…”

คุณชายโจวกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว "อย่ามาพูดอย่างนั้นอย่างนี้ รีบเอาเขาโยนออกไปเดี๋ยวนี้!"

"ไม่อย่างนั้น ฉันจะไปหาผู้จัดการของพวกแกด้วยตัวเอง และให้เขามาจัดการเรื่องนี้!"

พนักงานบริการคนนั้นมีสีหน้าลำบากใจ "คุณชายโจว ถะ...ถ้าหากคุณยังยืนยันที่จะต้องการให้ทำแบบนี้ อย่างนั้นก็ต้องขอประทานโทษด้วยจริงๆ ครับ ผะ...ผมทำได้แค่เพียงเชิญคุณออกไปจากที่เท่านั้น!"

คุณชายโจวอดไม่ได้ที่จะงงงวย "กะ...แกหมายความว่ายังไง"

ดวงตาก็ผิงผิงก็เบิกกว้าง อุทานคำด่าออกมาว่า "ไอบ้านี่ปัญญาอ่อนไปแล้วงั้นเหรอ"

“คุณชายโจวคือสมาชิกระดับแพลตตินั่มของพวกแก แต่แกจะให้คุณชายโจวออกไปอย่างนั้นเหรอ”

“แกนี่โง่หรือบ้ากันแน่”

ลูกน้องของคุณชายโจวก็เดือดดาลเช่นกัน "ไอเวรเอ้ย ฉันให้โอกาศแกอีกครั้ง ไปจัดการกับคำพูดของแกใหม่ซะ!"

“รีบมาขอโทษคุณชายโจวของพวกฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น พวกฉันจะทำลายอีผิ่นเซวียนนี่ซะ!”