หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 147

เมื่อผิงผิงได้ยินว่าสมาชิกระดับแพลตตินั่ม ก็ดีใจที่จะมีความหวังขึ้นมาทันที

“คุณชายโจว นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นสมาชิกระดับแพลตตินั่มของอีผิ่นเซวียน!”

“สมาชิกแพลตตินั่มนี้ ทั้งเมืองก่วงหยางก็มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นเอง”

"ปั้นซย่า ได้ยินมาว่าคุณปู่ของเธอก็ไม่ได้เป็นสมาชิกระดับแพลตตินั่ม ใช่ไหม"

คุณชายโจวมีสีหน้าภูมิใจ เพราะสมาชิกระดับแพลตตินั่มของอีผิ่นเซวียน เป็นชั้นที่สูงเป็นอย่างมาก

ขั้นสูงกว่านี้ก็เป็นสมาชิกระดับไดมอนด์

แต่สมาชิกระดับไดมอนด์นั้น ก็มีเพียงเจ้าตระกูลของสิบตระกูลใหญ่ และคนในตระกูลก็จะต้องมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมถึงจะได้รับอีกด้วย

สำหรับสมาชิกระดับแพลตตินั่มนี้ ถึงแม้ว่าจะด้อยกว่าสมาชิกระดับไดมอนด์อยู่บางก็ตาม

แต่ทว่า ก็ไม่ใช่ที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถถือครองได้

คุณชายโจวในอายุขนาดนี้ สามารถเป็นสมาชิกระดับแพลตตินั่มนี้ได้ ยิ่งเป็นไปได้น้อยมาก

คาดว่าเป็นทายาทของสิบตระกูลใหญ่เท่านั้นถึงจะได้รับมา

ดังนั้น คุณชายโจวก็สามารถที่จะใช้สถานะของระดับสมาชิกในการข่มขู่หลินมั่วได้แน่นอนอยู่แล้ว

สีหน้าผิงผิงดูตื่นเต้น ราวกับว่าสมาชิกระดับแพลตตินั่มนี้เป็นของตัวเองอย่างไงอย่างนั้น

"หลินมั่ว นายยังจะกล้าเอากฏของอีผิ่นเซวียนมาพูดต่อหน้าคุณชายโจวได้อีกเหรอ"

"นายรู้ไหมว่าตัวเองเข้ามาที่อีผิ่นเซวียนได้อย่างไร"

"ถ้าไม่ใช่ฉันไปคนไปรับนายเข้ามา นายก็ไม่มีทางที่จะเข้ามาในที่สูงส่งเช่นนี้ด้วยตัวเองได้หรอก!"

"ไม่คิดเลยว่าจะยังมีหน้ามาร้องเอะอะกับสมาชิกระดับแพลตตินั่มได้อยู่อีก"

"คุณชายโจว เอาเขาออกไปเถอะ คนแบบนี้ เดิมทีแล้วก็ไม่ควรที่จะอยู่ในสถานที่สูงส่งเช่นนี้หรอก!"

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างกังวล “ผิงผิง…”

ผิงผิงยังคงพูดต่อไปอีกว่า “ปั้นซย่า เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อเธอนะ!”

“คนอย่างหลินมั่ว เดิมทีแล้วก็ไม่คู่ควรที่จะอยู่ด้วยกันกับเธอด้วยซ้ำ!”

"หลินมั่ว ถ้ารู้จักเอาตัวรอดก็รีบออกไปด้วยตัวเองเถอะ จะได้ไม่ต้องให้คนมาลากนายออกไป ให้ต้องอับอายขายหน้า!"

สวี่ปั้นซย่ายังคิดที่อยากจะพูดอีก แต่หลินมั่วกลับพูดขึ้นมาก่อนว่า "คุณชายโจว คุณแน่ใจนะว่าจะก่อเรื่องในอีผิ่นเซวียนจริงๆ "

คุณชายโจวพูดอย่างอวดดีว่า "นี่ไม่ได้เรียกว่าก่อเรื่อง นี่เรียกว่าการเก็บกวาด"

"ดูจากท่าทางนายแบบนี้แล้ว คงจะช็อคมากเลยสินะ"

"ตกลง ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้แกได้รู้ซึ้ง ว่าความต่างชั้นของฉันกับแก ท้ายที่สุดแล้วมันมีมากขนาดไหน!"