หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 149

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา ต่างก็ไม่พูดอะไรสักคำ ตรงเข้ามาลากคุณชายโจวออกไป

ลูกน้องของเขาสองสามคนยังอยากคิดที่จะต่อต้าน จึงได้ถูกทุบตี จนทั้งหมดนั้นว่านอนสอนง่ายทันที

ผิงผิงตะลึงงัน นี่คือทายาทของตระกูลโจวที่เป็นหนึ่งในสิบตระกูลแล้วนะ ก็ยังถูกลากออกไปอย่างนี้แล้ว

ที่จริงแล้วเธอคิดที่จะใช้คุณชายโจวเหยียบย่ำหลินมั่ว เพื่อที่จะเรียกคืนศักดิ์ศรีของตัวเอง

ตอนนี้ คุณชายโจวกลับถูกหลินมั่วเหยียบไว้ใต้เท้าไปแล้ว

นอกจากนี้ จากที่ดูตามสถานการณ์แล้ว ถ้าหากว่าหลินมั่วต้องการ เขาก็สามารถที่จะไล่เธอออกไปจากอีผิ่นเซวียนเมื่อไรก็ได้

เจ้าคนไร้ประโยชน์คนนี้ กลายเป็นแขกระดับวีไอพีของอีผิ่นเซวียนอย่างกระทันหันได้อย่างไรกัน

ผู้จัดการเซี่ย "คุณหลิน ไปรบกวนคุณแล้ว ผมต้องขอโทษคุณจริงๆ "

"ตอนนี้ผมได้ให้พนักงานไปจัดเตรียมโต๊ะที่ห้องส่วนตัวระดับสุพรีมชั้นบนสุดให้คุณเรียบร้อยแล้ว"

"ไม่อย่างนั้น พวกคุณไปห้องส่วนตัวระดับสุพรีมกันไหมครับ"

ผู้คนทั้งหมดต่างก็อุทานกันออกมา ห้องส่วนตัวระดับสุพรีมของอีผิ่นเซวียน นั่นมันหรูหราเสียยิ่งกว่าชั้นเก้าของโรงแรมสือไต้อีก

ทั่วทั้งเมืองก่วงหยาง คนที่สามารถไปที่ชั้นเก้าของโรงแรมสือไต้ได้ ดูเหมือนว่าจะมีแค่ไม่กี่ร้อยคนเท่านั้น

แต่คนที่สามารถเข้าห้องส่วนตัวระดับสุพรีมของอีผิ่นเซวียนได้ กลับมีน้อยยิ่งกว่านั้นเสียอีก

แม้แต่เสี่ยใหญ่ของสิบตระกูลใหญ่ ก็ยังไม่มีคุณสมบัติได้เข้าไปที่ห้องส่วนตัวระดับสุพรีมได้

ตอนนี้ ผู้จัดการเซี่ยต้องการที่จะให้หลินมั่วและพวกเขาไปที่ห้องส่วนตัวระดับสุพรีม

นี่ไม่ใช่ว่า หลินมั่วเป็นจุดศูยน์กลางของพวกเขา มีระดับสูงยิ่งกว่าทายาทของสิบตระกูลใหญ่อีกอย่างนั้นเหรอ

แววตาของผิงผิงเป็นประกายขึ้นมาทันที เธอเพียงแค่เคยได้ยินเรื่องของห้องส่วนตัวระดับสุพรีมเท่านั้น

ถ้าหากว่าสามารถเข้าไปในห้องส่วนตัวระดับนี้ได้ ก็เพียงพอที่จะเอาไปคุยโม้โออวดได้ตลอดชีวิตแล้ว

เธอลุกขึ้นอย่างรีบร้อน พูดขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นว่า "หลินมั่ว ในเมื่อผู้จัดการเซี่ยได้เตรียมการอย่างกระตือรือร้นขนาดนี้ พวกเราไม่ควรที่จะทำให้คนอื่นต้องเสียน้ำใจนะ"

"ไป พวกเราไปชั้นบนสุดกันเถอะ ที่นั้นคงจะเงียบสงบกำลังดี ฉันจะได้พูดคุยกับปั้นซย่าอย่างเงียบๆ ได้แล้ว"

ปีเตอร์ก็พนักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วก็ควักเอาโทรศัพท์ออกมา

ครั้งนี้ได้ไปที่ห้องส่วนตัวระดับสุพรีม คิดได้ว่าต้องการถ่ายรูปเยอะสักหน่อย

จากนี้เมื่อเอารูปพวกนี้ออกไปโกหกแล้วก็โอ้อวด ลงแรงเพียงแค่เล็กน้อยแต่ต้องได้ผลตอบแทนอย่างงามแน่นอน!

อย่างไรก็ตาม หลินมั่วกลับโบกมือเบาๆ "ผู้จัดการเซี่ย ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นแล้วครับ"

"อาหารในวันนี้ ผมไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่จะถูกรับเชิญ ผมแค่มาทานฟรีเท่านั้นแหละครับ"

"คุณปีเตอร์ที่เป็นยอดสุภาพบุรุษจากต่างประเทศ อุส่าเอาบัตรโกลด์ของอีผิ่นเซวียนมา ผมจะไปรับเอาบุญคุณของคนอื่นได้อย่างไร"

"เมื่อครู่เหลาหู่ก็บอกว่าอยากจะเลี้ยง ก็โดนเขาด่าเข้าให้"

"ถ้าผมมาบังคับจัดการเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าผมจะแย่งบทบาทของเจ้าภาพเสียเองอย่างนั้นเหรอ"

ผู้จัดการเซี่ยเป็นคนที่ฉลาดระดับไหน แค่ได้ยินคำพูดของหลินมั่ว ก็สามารถที่จะเดาสถานการณ์คราวๆ ภายในได้

เขาจ้องมองไปที่ปีเตอร์ครู่หนึ่ง ก็ที่จะยิ้มแล้วพยักหน้ารับเบาๆ "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นผมไม่รับกวนการรับประทานอาหารของทุกท่านแล้วละครับ"

ผู้จัดการเซี่ยเดินไปกับพนักงาน คนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วอย่างผิงผิงและปีเตอร์ต่างก็ชะงักไป

พวกเขาทั้งคู่เตรียมตัวพร้อมที่จะขึ้นไปชั้นบนแล้ว ทำไมจู่ๆ ก็ไม่ไปแล้วกันละ

นั่นคือห้องส่วนตัวระดับสุพรีมของอีผิ่นเซวียนเชียวนะ!

ดูจากเมืองก่วงหยางทั้งหมดนี้แล้ว ก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถเข้าไปได้

โอกาศอย่างนี้ ในชีวิตนี้ไม่แน่ว่าจะมีได้อีก อย่างนี้ก็เหมือนทำพลาดไปแล้วน่ะสิ

ภายในใจของผิงผิงรู้สึกโกรธเคือง แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่กล้ามีอารมณ์ ทำได้แค่เพียงพูดเบาๆ ว่า "หลินมั่ว นะ...นายทำอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะ"

"ผู้จัดการเซี่ยได้เตรียมห้องส่วนตัวระดับสุพรีมไว้ให้ นั่นก็เพื่อให้เกียรติพวกเรา"

"นายปฏิเสธไปแบบนี้ มันดูไม่มีมารยาทมากเลยนะ"

"จากคำกล่าวที่ว่ามือที่ยื่นมาย่อมไม่ตบคนที่ยิ้มให้ เหตุผลอย่างนี้ หรือว่านายไม่รู้เรื่องอย่างนั้นเหรอ"

หลินมั่วเหลือบมองไปที่เธอ "แล้วที่เธอพึ่งจะปฏิเสธเหลาหู่ไปนั้น มันคือมีมารยาทมากอย่างงั้นเหรอ"

"นาย..."ผิงผิงพูดไม่ออก

"ช่างมันเถอะ กินข้าวกันได้แล้ว!" สวี่ปั้นซย่าไกล่เกลี่ย

ใบหน้าของผิงผิงดูโมโห หลังจากที่ก้มหน้าก้มตากินได้ไม่นาน ผู้จัดการเซี่ยก็เดินกลับมา

“ขอโทษนะครับ ผมขอรบกวนสักหน่อย”

"คุณปีเตอร์ ผมขอถามสักหน่อย บัตรโกลด์ของคุณ ได้มันมาอย่างไรเหรอครับ"

สีหน้าขอปีเตอร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย ผิงผิงจ้องเขม็งทันที "บัตรสมาชิกระดับโกลด์ เป็นของสามีฉัน จะได้มันมาอย่างไรแล้วจะทำไม"

“พวกคุณหมายความว่าอย่างไร”

ผู้จัดการเซี่ย "คืออย่างนี้ครับ พวกเราพบว่าเมื่อครู่ที่เราตรวจสอบข้อมูลของสมาชิกอยู่"

"เจ้าของของบัตรระดับโกลด์ใบนี้ มันไม่ใช่คุณปีเตอร์น่ะครับ"