เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา ต่างก็ไม่พูดอะไรสักคำ ตรงเข้ามาลากคุณชายโจวออกไป
ลูกน้องของเขาสองสามคนยังอยากคิดที่จะต่อต้าน จึงได้ถูกทุบตี จนทั้งหมดนั้นว่านอนสอนง่ายทันที
ผิงผิงตะลึงงัน นี่คือทายาทของตระกูลโจวที่เป็นหนึ่งในสิบตระกูลแล้วนะ ก็ยังถูกลากออกไปอย่างนี้แล้ว
ที่จริงแล้วเธอคิดที่จะใช้คุณชายโจวเหยียบย่ำหลินมั่ว เพื่อที่จะเรียกคืนศักดิ์ศรีของตัวเอง
ตอนนี้ คุณชายโจวกลับถูกหลินมั่วเหยียบไว้ใต้เท้าไปแล้ว
นอกจากนี้ จากที่ดูตามสถานการณ์แล้ว ถ้าหากว่าหลินมั่วต้องการ เขาก็สามารถที่จะไล่เธอออกไปจากอีผิ่นเซวียนเมื่อไรก็ได้
เจ้าคนไร้ประโยชน์คนนี้ กลายเป็นแขกระดับวีไอพีของอีผิ่นเซวียนอย่างกระทันหันได้อย่างไรกัน
ผู้จัดการเซี่ย "คุณหลิน ไปรบกวนคุณแล้ว ผมต้องขอโทษคุณจริงๆ "
"ตอนนี้ผมได้ให้พนักงานไปจัดเตรียมโต๊ะที่ห้องส่วนตัวระดับสุพรีมชั้นบนสุดให้คุณเรียบร้อยแล้ว"
"ไม่อย่างนั้น พวกคุณไปห้องส่วนตัวระดับสุพรีมกันไหมครับ"
ผู้คนทั้งหมดต่างก็อุทานกันออกมา ห้องส่วนตัวระดับสุพรีมของอีผิ่นเซวียน นั่นมันหรูหราเสียยิ่งกว่าชั้นเก้าของโรงแรมสือไต้อีก
ทั่วทั้งเมืองก่วงหยาง คนที่สามารถไปที่ชั้นเก้าของโรงแรมสือไต้ได้ ดูเหมือนว่าจะมีแค่ไม่กี่ร้อยคนเท่านั้น
แต่คนที่สามารถเข้าห้องส่วนตัวระดับสุพรีมของอีผิ่นเซวียนได้ กลับมีน้อยยิ่งกว่านั้นเสียอีก
แม้แต่เสี่ยใหญ่ของสิบตระกูลใหญ่ ก็ยังไม่มีคุณสมบัติได้เข้าไปที่ห้องส่วนตัวระดับสุพรีมได้
ตอนนี้ ผู้จัดการเซี่ยต้องการที่จะให้หลินมั่วและพวกเขาไปที่ห้องส่วนตัวระดับสุพรีม
นี่ไม่ใช่ว่า หลินมั่วเป็นจุดศูยน์กลางของพวกเขา มีระดับสูงยิ่งกว่าทายาทของสิบตระกูลใหญ่อีกอย่างนั้นเหรอ
แววตาของผิงผิงเป็นประกายขึ้นมาทันที เธอเพียงแค่เคยได้ยินเรื่องของห้องส่วนตัวระดับสุพรีมเท่านั้น
ถ้าหากว่าสามารถเข้าไปในห้องส่วนตัวระดับนี้ได้ ก็เพียงพอที่จะเอาไปคุยโม้โออวดได้ตลอดชีวิตแล้ว
เธอลุกขึ้นอย่างรีบร้อน พูดขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นว่า "หลินมั่ว ในเมื่อผู้จัดการเซี่ยได้เตรียมการอย่างกระตือรือร้นขนาดนี้ พวกเราไม่ควรที่จะทำให้คนอื่นต้องเสียน้ำใจนะ"
"ไป พวกเราไปชั้นบนสุดกันเถอะ ที่นั้นคงจะเงียบสงบกำลังดี ฉันจะได้พูดคุยกับปั้นซย่าอย่างเงียบๆ ได้แล้ว"
ปีเตอร์ก็พนักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วก็ควักเอาโทรศัพท์ออกมา
ครั้งนี้ได้ไปที่ห้องส่วนตัวระดับสุพรีม คิดได้ว่าต้องการถ่ายรูปเยอะสักหน่อย
จากนี้เมื่อเอารูปพวกนี้ออกไปโกหกแล้วก็โอ้อวด ลงแรงเพียงแค่เล็กน้อยแต่ต้องได้ผลตอบแทนอย่างงามแน่นอน!
อย่างไรก็ตาม หลินมั่วกลับโบกมือเบาๆ "ผู้จัดการเซี่ย ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นแล้วครับ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
คือคนจีนมีนเป็นแบบนี้จริงๆใช่มั้ย ดูถูกคนอื่นเป็นนิจ หลงตัวเอง แล้วก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง ยิ่งอ่านยิ่งน่ารำคาญทั้งเรื่องทั้งเรื่องไม่มีห่าไรเลยพระเอกเกินให้คนดูถูกไปทั่ว พ่อแม่นางเอกก๋หน้าเงิน นางเอกก็นอกจากรักพระเอกแล้วไม่มีอะำรเลยนอกจากสร้างปัญหา เด่วคนนั้นจ้อง คนนี้ต้อง ให้พระเอกมาคอยกำจัด วนไปวนมา อ่านแค่สี่สิบตอนก็เอียนละ ไม่รู้จริงๆนิยายจีนมันเป็นแบบนี้ทุกเรื่องจนคิดว่านี่คือนิสัยจริงๆของคนจีนไปแล้วนะนี่...
อัพวันละ 20 ตอนเหมือนเดิมก้ดีนะแอด 🥺...
รอตอนใหม่นะครับ...
ยังรออยู่นะครับ...
ไม่อัพหลายวันแล้วครับแอดดดดด...
นิยายเรื่องนี้....อ่านไปไม่กี่ตอน...พ๊อตเรื่องสร้างพระเอกเป็นหมาตัวหนึ่ง...เท่านั้น...ไม่มีศักสรี อะไรเลย...โคตรโง่....ยอมให้คนอื่นกดขี่....หรือคนเขียนเองเป็นแบบนี้ครับ...งง...
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...
ควยๆๆๆๆควย นิยายเหี้ย สัตว์...