หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 150

ปีเตอร์พูดตะกุกตะกัก "ฉะ...บัตรใบนี้ของฉัน เพื่อนให้ยืม เพื่อนให้ฉันยืมใช้ นี่...อย่างนี้ไม่ได้งั้นเหรอ"

ผิงผิงพยักหน้าทันที "ใช่แล้ว เขายืมเพื่อนมา!"

"บัตรสมาชิกของพวกคุณ หรือว่าจะให้คนนอกยืมไม่ได้อย่างงั้นเหรอ"

ผู้จัดการเซี่ยยิ้มน้อยๆ "แน่นอนว่าคนนอกยืมได้"

"แต่ว่า พวกเราเคยติดต่อกับเจ้าของบัตรใบนี้ เขาบอกว่าบัตรสมาชิกของตัวเองหายไปแล้ว"

"อีกอย่าง เขาไม่ได้รู้จักกับคุณปีเตอร์อีกด้วย"

"ดังนั้น ผมก็อยากจะถามสักหน่อย คุณปีเตอร์ บัตรใบนี้ ที่จริงแล้วคุณได้มันมายังไงกันแน่"

ทันทีที่กล่าวคำนี้ออกมา ผู้คนโดยรอบก็เริ่มส่งเสียงเอะอะโวยวายขึ้นมา

ปีเตอร์คนนี้ไม่เป็นแต่เป็นนักต้มตุ๋น ไม่คิดเลยว่าเขายังเป็นหัวขโมยอีกด้วย

แม้แต่บัตรสมาชิกก็ยังขโมยมา

คราวนี้ หญิงสาวที่รู้สึกว่าปีเตอร์เป็นสุภาพบุรุษมาก่อนเหล่านั้น ต่างก็พากันตกตะลึงไปกันหมด

ปีเตอร์ที่รูปร่างสูงใหญ่และหล่อเหลา เมื่อครู่พึ่งจะคุยโวโอ้อวด มีหญิงสาวไม่น้อยต่างก็ให้เขาเป็นมาตรฐานของเจ้าชายรูปงามไปแล้ว

และเมื่อเขาอยู่ต่อหน้าหลินมั่ว ก็เปรียบเทียบได้อย่างชัดเจน

ตอนนี้เป็นอย่างไร เจ้าชายรูปงามคนนี้ ไม่คิดว่านอกจากจะเป็นนักต้มตุ๋นแล้ว ยังเป็นหัวขโมยอีกด้วย

เมื่อลองมาคิดดูอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ที่เขาเอาแต่เรียกว่าสุภาพบุรุษ เรียกว่ามีอารยธรรม คำเสียดสีอีกมากมาย

ปีเตอร์ "นี่....บัตรนี้ ฉันเก็บมา..."

สีหน้าของผู้จัดการเซี่ยเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที "บัตรที่เก็บได้ จะเอามาใข้เรื่อยเปื่อยได้ยังไงกัน"

"คุณทำแบบนี้ มันต่างกับการลักขโมยมาตรงไหน"

สีหน้าของปีเตอร์อึดอัดใจ ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร

ผู้จัดการเซี่ยกล่าวอย่างเย็นชาว่า "เนื่องจากว่าพวกคุณไม่ใช่สมาชิกของอีผิ่นเซวียน ก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่อีผิ่นเซวียน!"

"ลากตัวพวกเขาทั้งสองคนออกไป!"

“แล้วก็ เรียกตำรวจด้วย!”

สีหน้าของผิงผิงเปลี่ยนไปอย่างมาก นี่มันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่แล้ว พวกเขาทั้งสองคนต้องจบสิ้นอย่างแน่นอน

“ปั้นซย่า เธอ…เธอช่วยฉันหน่อย”

"พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่ากันนะ พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปีแล้ว เธอช่วยฉันหน่อยเถอะ..."

ผิงผิงคว้าแขนของสวี่ปั้นซย่ามาจับไว้อย่างตื่นตระหนก

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าเย็นชา เธอรู้สึกสิ้นหวังกินเพื่อนคนนี้แล้วจริงๆ

แต่ทว่า เมื่อมองไปที่หน้าของผิงผิง เธอก็ยังคงมีความรู้สึกที่ทนไม่ได้อยู่เล็กน้อย

ถึงอย่างไรก็ตาม ก็เป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว

เธอมองไปที่หลินมั่ว อยากที่จะปรึกษาความคิดเห็นของหลินมั่ว

หลินมั่วเข้าใจความหมายของสวี่ปั้นซย่า สวี่ปั้นซย่าคนนี้เป็นคนที่มีความรู้สึกอ่อนไหวที่สุดแล้ว

จะให้เธอยืนมองผิงผิงถูกจับไป ภายในใจของเธอต้องทนไม่ได้อย่างแน่นอน

หลินมั่วพยักหน้าเบาๆ สวี่ปั้นซย่าถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก "ผู้จัดการเซี่ย ไม่ทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ไหมคะ"

"อาหารคืนนี้ ถือว่าเป็นฉันจัดการเอง จะไว้หน้าฉันสักหน่อยได้ไหมคะ"