หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 150

ปีเตอร์พูดตะกุกตะกัก "ฉะ...บัตรใบนี้ของฉัน เพื่อนให้ยืม เพื่อนให้ฉันยืมใช้ นี่...อย่างนี้ไม่ได้งั้นเหรอ"

ผิงผิงพยักหน้าทันที "ใช่แล้ว เขายืมเพื่อนมา!"

"บัตรสมาชิกของพวกคุณ หรือว่าจะให้คนนอกยืมไม่ได้อย่างงั้นเหรอ"

ผู้จัดการเซี่ยยิ้มน้อยๆ "แน่นอนว่าคนนอกยืมได้"

"แต่ว่า พวกเราเคยติดต่อกับเจ้าของบัตรใบนี้ เขาบอกว่าบัตรสมาชิกของตัวเองหายไปแล้ว"

"อีกอย่าง เขาไม่ได้รู้จักกับคุณปีเตอร์อีกด้วย"

"ดังนั้น ผมก็อยากจะถามสักหน่อย คุณปีเตอร์ บัตรใบนี้ ที่จริงแล้วคุณได้มันมายังไงกันแน่"

ทันทีที่กล่าวคำนี้ออกมา ผู้คนโดยรอบก็เริ่มส่งเสียงเอะอะโวยวายขึ้นมา

ปีเตอร์คนนี้ไม่เป็นแต่เป็นนักต้มตุ๋น ไม่คิดเลยว่าเขายังเป็นหัวขโมยอีกด้วย

แม้แต่บัตรสมาชิกก็ยังขโมยมา

คราวนี้ หญิงสาวที่รู้สึกว่าปีเตอร์เป็นสุภาพบุรุษมาก่อนเหล่านั้น ต่างก็พากันตกตะลึงไปกันหมด

ปีเตอร์ที่รูปร่างสูงใหญ่และหล่อเหลา เมื่อครู่พึ่งจะคุยโวโอ้อวด มีหญิงสาวไม่น้อยต่างก็ให้เขาเป็นมาตรฐานของเจ้าชายรูปงามไปแล้ว

และเมื่อเขาอยู่ต่อหน้าหลินมั่ว ก็เปรียบเทียบได้อย่างชัดเจน

ตอนนี้เป็นอย่างไร เจ้าชายรูปงามคนนี้ ไม่คิดว่านอกจากจะเป็นนักต้มตุ๋นแล้ว ยังเป็นหัวขโมยอีกด้วย

เมื่อลองมาคิดดูอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ที่เขาเอาแต่เรียกว่าสุภาพบุรุษ เรียกว่ามีอารยธรรม คำเสียดสีอีกมากมาย

ปีเตอร์ "นี่....บัตรนี้ ฉันเก็บมา..."

สีหน้าของผู้จัดการเซี่ยเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที "บัตรที่เก็บได้ จะเอามาใข้เรื่อยเปื่อยได้ยังไงกัน"

"คุณทำแบบนี้ มันต่างกับการลักขโมยมาตรงไหน"

สีหน้าของปีเตอร์อึดอัดใจ ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร

ผู้จัดการเซี่ยกล่าวอย่างเย็นชาว่า "เนื่องจากว่าพวกคุณไม่ใช่สมาชิกของอีผิ่นเซวียน ก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่อีผิ่นเซวียน!"

"ลากตัวพวกเขาทั้งสองคนออกไป!"

“แล้วก็ เรียกตำรวจด้วย!”

สีหน้าของผิงผิงเปลี่ยนไปอย่างมาก นี่มันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่แล้ว พวกเขาทั้งสองคนต้องจบสิ้นอย่างแน่นอน

“ปั้นซย่า เธอ…เธอช่วยฉันหน่อย”

"พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่ากันนะ พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปีแล้ว เธอช่วยฉันหน่อยเถอะ..."

ผิงผิงคว้าแขนของสวี่ปั้นซย่ามาจับไว้อย่างตื่นตระหนก

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าเย็นชา เธอรู้สึกสิ้นหวังกินเพื่อนคนนี้แล้วจริงๆ

แต่ทว่า เมื่อมองไปที่หน้าของผิงผิง เธอก็ยังคงมีความรู้สึกที่ทนไม่ได้อยู่เล็กน้อย

ถึงอย่างไรก็ตาม ก็เป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว

เธอมองไปที่หลินมั่ว อยากที่จะปรึกษาความคิดเห็นของหลินมั่ว

หลินมั่วเข้าใจความหมายของสวี่ปั้นซย่า สวี่ปั้นซย่าคนนี้เป็นคนที่มีความรู้สึกอ่อนไหวที่สุดแล้ว

จะให้เธอยืนมองผิงผิงถูกจับไป ภายในใจของเธอต้องทนไม่ได้อย่างแน่นอน

หลินมั่วพยักหน้าเบาๆ สวี่ปั้นซย่าถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก "ผู้จัดการเซี่ย ไม่ทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ไหมคะ"

"อาหารคืนนี้ ถือว่าเป็นฉันจัดการเอง จะไว้หน้าฉันสักหน่อยได้ไหมคะ"

"แล้วก็ ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าที่คุณทำมันผิดนะ"

"ถ้าหากว่าคุณไม่ได้เป็นคนที่มีความรู้สึกอ่อนไหวอย่างนี้ พวกเราคงไม่สามารถเดินมาถึงตอนนี้ได้ ถูกไหม"

สวี่ปั้นซย่าหน้าแดงระเรือ หัวใจกลับรู้สึกหอมหวาน

มีผู้ชายที่รู้ใจตัวเอง เข้าใจตัวเอง และสนับสนุนตัวเองอย่างนี้ มันดีมากจริงๆ !

ในตอนที่ทั้งสองกำลังเดินอยู่ ฟังฮุ่ยก็โทรเข้ามาอย่างกระทันหัน "ปั้นซย่า แกอยู่ที่ไหน"

"รีบกลับมาได้แล้ว ครอบครัวลุงสามของแกมาแล้ว!"

"ใช่แล้ว เรื่องที่แม่ให้แกเตรียมงานไว้ให้กับพวกลุงๆ แกจัดการไปถึงไหนแล้ว"

"ฉันเดาว่า ที่พวกเขามาครั้งนี้ ก็ตะบึงมาเพราะเรื่องนี้แน่ แกต้องจัดการให้เร็วที่สุดนะ"

สีหน้าของสวี่ปั้นซย่าเปลี่ยนไปทันที หันไปมองหลินมั่วอย่างช่วยไม่ได้ "หลินมั่ว คงจะไปดูหนังไม่ได้แล้ว"

“ลุงสามมาแล้ว…”

หลินมั่วขมวดคิ้ว เขาเข้าใจความหมายของสวี่ปั้นซย่า

ครอบครัวลุงสามของสวี่ปั้นซย่า พูดจาได้เจ็บแสบและโหดร้ายกว่าฟังฮุ่ยมากนัก

ก่อนหน้านี้เพื่อนสถานะของตัวเองแล้ว เคยคิดที่จะแนะนำสวี่ปั้นซย่าให้กับลูกชายของเศรษฐีคนหนึ่ง

เพราะว่าสวี่ปั้นซย่าแต่งงานกับหลินมั่ว แผนของพวกเขาจึงถูกทำลายลง

ทั้งสองคนยังวิ่งมาเอะอะโวยวายถึงบ้าน ไม่มีทางอยู่ร่วมโลกกับหลินมั่วได้จริงๆ

ต่อมา สาเหตุเพราะว่าหลินมั่ว จึงไม่ได้มากว่าสองปีแล้ว

ทำไมวันนี้ถึงมาอย่างกระทันหันอย่างนี้