หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1517

ได้ยินคำพูดของหลี่ว์ฉังหมิง หลินมั่วก็อดส่ายหัวไม่ได้

“ตระกูลหลี่ว์ ทำไมถึงมีคนแบบนาย”

“ดูท่า ตระกูลหลี่ว์ไม่เหมาะที่จะอยู่ในสิบตระกูลใหญ่แล้ว ! ”

หลินมั่วพูดเสียงแข็ง

หลี่ว์ฉังหมิงชะงัก จากนั้นหลุดปากด่าทอ “พระเจ้า นายเป็นใคร กล้าชี้นิ้วสั่งสอนสิบตระกูลใหญ่ของเรา”

“ตระกูลหลี่ว์ของเราเป็นหนึ่งในสมาชิกของสิบตระกูลใหญ่ นายพูดแบบนี้ คือไม่เคารพสิบตระกูลใหญ่ ! ”

“หากวันนี้ฉันไม่จัดการนายให้ตาย ฉันจะรายงานสิบตระกูลใหญ่ยังไง”

หลี่ว์ฉังหมิงตวาดเสียงดัง คนด้านข้างเขาก็ล้อมเข้ามาอย่างดุดัน

ลูกน้องของเหลาหู่ก็ล้อมเข้ามา เหมือนว่าจะเกิดศึกใหญ่ในไม่ช้าแล้ว

เวลานี้เอง คุณนายหวังก็ขยับเข้ามา และหัวเราะเยาะ “ที่รัก เมื่อสักครู่ไอ้เลวคนนี้บ่นให้เราชดใช้จักรยานของเขา ! ”

“ฉันบอกแล้วว่าให้ห้าร้อย ที่เหลือเป็นเงินปลอบใจ”

“นี่ เอาไป ! ”

คุณนายหวังพูดจบก็ควักเงินห้าร้อยออกมา และโยนลงตรงหน้าหลินมั่ว เป็นการดูถูกคน

หลินมั่วไม่มองเงินที่อยู่บนพื้น จากนั้นเอามือไขว้หลัง และพูดอย่างเรียบนิ่ง “ห้าร้อยไม่พอ ! ”

คุณนายหวังโมโหขึ้นมาทันที “ห้าร้อยยังไม่พอ? ”

“จักรยานเด็กเล็กคันเดียว จะมีมูลค่าเท่าไรเชียว”

“เหอะ วันนี้ฉันได้เปิดโลกแล้ว คนจนอย่างพวกคุณ ชอบฉ้อโกงที่สุด”

“มาๆๆ ไหนพูดสิ จักรยานกระจอกคันนี้ ฉันควรชดใช้คุณเท่าไร ! ”

จ้าวเจ๋อหมิงก็ยืนหัวเราะเยาะอยู่ด้านข้าง “นี่ นายแซ่หลิน ห้าร้อยนั้นไม่น้อยแล้ว”

“คิดว่าคนอื่นโง่เหรอ”

“ร้านสะดวกซื้อตรงข้าม รถจักรยานเด็กที่ดีที่สุด ราคาก็ไม่เกินสามร้อย”

“จักรยานกระจอกคันนี้ยังจะเอาเท่าไร แปดร้อย? หนึ่งพัน? ”

หลินมั่วมองเหยียดเขาและพูดเสียงเย็นชา “จักรยานของน้องสาวผมคันนั้น มูลค่าหนึ่งล้านสามแสน ! ”

พูดจบ ทุกคน ณ ที่นั้นล้วนตกตะลึงตาค้าง

ผ่านไปชั่วครู่ ทุกคนก็หัวเราะขึ้นมา

“ดูท่าดูทาง คิดว่าหลอกคนอื่นได้เหรอ”

“จักรยานคันเดียวหนึ่งล้านสามแสน? คิดว่าฉันเป็นคนโง่เหรอ”

“รนหาที่ตายใช่ไหม”

และในเวลานี้เองมีเสียงโมโหดังลอยมาจากด้านนอก “ฉันว่านายนั้นแหละที่รนหาที่ตาย ! ”

หลี่ว์ฉังหมิงดุเดือดเป็นไฟ จากนั้นหันมาตวาด “ไอ้เลวคนไหนไม่มีลูกตา กล้าพูดจากับข้าแบบนี้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วใช่ไหม”

เวลานี้เอง มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

คนนำหน้าคือเหลาหู่

เขาเผยสีหน้าเย้อหยิ่ง และมองหลี่ว์ฉังหมิงด้วยความเหยียดหยาม “ฉันเอง ! ”

“ใช่ เบื่อโลกแล้ว นายกล้าฆ่าฉันงั้นเหรอ? ”

หลี่ว์ฉังหมิงเห็นเหลาหู่ก็งุนงง

เขาขยี้ดวงตา เหมือนกับว่าตัวเองตาฝาด

เมื่อมองเห็นเหลาหู่อย่างชัดเจนแล้ว สีหน้าของเขาก็ขาวซีดทันที