หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1524

หลี่ว์ฉังหมิงโดนตีจนใบหน้าอาบเลือด เขาขดตัวซุกที่มุมไม่กล้าขัดขืนแม้แต่นิดเดียว

เขารู้ว่า ตัวเขาเองในครั้งนี้คงอวสานเสียแล้ว

สร้างหายนะยิ่งใหญ่ให้กับตระกูล ต่อให้สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ แต่ตระกูลก็ไม่ปล่อยเขาไปแน่

ไม่ง่ายนักกว่าหลี่ว์เหล่าซานจะหยุดตี หลี่ว์ฉังหมิงถึงได้ลุกขึ้นยืน

ทันทีที่เขาเช็ดเลือดออกจากใบหน้า ทันใดนั้นเองเขาก็หันกลับมาเตะคุณนายหวัง และคำรามด้วยความโกรธ “เธอมันสารเลว เธอทำให้ตระกูลหลี่ว์ของพวกเราเดือดร้อนอย่างน่าสังเวชแล้ว!”

“วันนี้ ฉัน...ฉันจะฆ่าเธอให้ตาย!”

คุณนายหวังโดนตีจนต้องร่ำไห้หาบิดาคร่ำครวญหามารดากันเลยทีเดียว ทว่าตอนนี้กลับไม่มีใครสนใจเธอ

เรื่องในวันนี้ที่ดำเนินมาถึงจุดนี้ ทั้งหมดก็ล้วนเป็นเพราะเธอก่อ เธอต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่ๆ!

หลังจากที่หลินมั่วและพวกเดินออกจากห้องนี้ไป ก็ตรงไปยังห้องถัดไป เขาอุ้มหลินซีและเตรียมจะจากไป

ต่อหน้าทุกๆคน เขากล่าวขอบคุณอาจารย์หลี่ที่ดูแลหลินซีด้วยตัวเอง

เมื่อเป็นเช่นนี้ เหลาหู่และคนอื่นๆก็จดจำอาจารย์หลี่ไว้ด้วยเช่นกัน

นี่ก็เป็นการบอกให้เหลาหู่และทุกคนรู้ว่า ต้องการให้พวกเขาดูแลอาจารย์หลี่ให้มากๆในภายภาคหน้า

เหลาหู่ยังฉลาดมีไวพริบดีมาก เขาได้พูดขอบคุณอาจารย์หลี่ด้วยตัวเองเช่นกัน และได้พูดกับผู้ใต้บังคับบัญชารอบตัวเขาเหล่านั้น “นี่ พวกนายจงฟังฉันให้ชัดๆนะ!”

“อาจารย์หลี่ เป็นอาจารย์ของคุณหนูหลินซี”

“วันหลังพวกนายเจออาจารย์หลี่ ต้องมีมารยาทและสุภาพด้วยนะ”

“ใครบังอาจหลบหลู่อาจารย์หลี่ นั่นก็คือจะอยู่กับฉันไม่ได้ ได้ยินหรือยัง”

บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่รอบๆต่างโค้งให้ “ครับ เจ้าพ่อหู่!”

อาจารย์หลี่ได้เห็นฉากนี้ คนทั้งคนก็งุนงงไป

หลินมั่วโบกไม้โบกมือ “เอาล่ะ พวกนายออกไปเถอะ อย่าทำให้อาจารย์หลี่ตกใจ”

เหลาหู่รีบพาคนออกไป

ตอนนี้อาจารย์หลี่จึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอมองไปที่หลินมั่วด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อยและพูดเสียงเบาๆว่า “คุณหลิน จัดการเรื่องต่างๆเสร็จแล้วเหรอคะ”

หลินมั่วยิ้มให้พลางพยักหน้า “จัดการเสร็จแล้วครับ”

“อาจารย์หลี่ คุณโปรดวางใจเถอะครับ เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว”

อาจารย์หลี่ถอนหายใจยาว “งั้นก็ดีแล้ว”

“เฮ้อ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในโรงเรียน ฉันก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วยเช่นกันค่ะ”

เขาเดินไปอยู่เบื้องหน้ายามเฝ้าประตู “ยังอยู่รอฉันที่นี่เหรอ”

ยามเฝ้าประตูถลึงตา “ไร้สาระ!”

“นายบุกเข้ามาในโรงเรียน นั่นคืออาชญากรรม!”

“ฉันซึ่งเป็นยามเฝ้าประตูโรงเรียน มีภาระหน้าที่ที่จะขัดขวางนาย!”

“พอแล้ว อย่าพูดไร้สาระแล้ว”

“เรื่องนี้ นายว่าจะเอายังไง”

หลินมั่วหัวเราะ “นายคิดจะเอายังไง”

ยามเฝ้าประตูจ้องตา “เห้ย นายยังจะวิ่งมาถามฉันเหรอ”

“กิริยาอะไรของนาย”

“ดี ในเมื่อนายไม่รู้จะทำยังไง งั้นฉันจะบอกนายให้ว่าจะทำยังไง!”

“บุกเข้าโรงเรียน นี่ก็คืออาชญากรรม!”

“ตอนนี้ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ ให้พวกเขามาจัดการเรื่องนี้ นายเห็นเป็นยังไงบ้าง”