หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1526

จ้าวเจ๋อหมิงพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว “ทำไม ฟังไม่เข้าใจหรือไง ต้องการให้ฉันหาล่ามแปลให้นายไหม”

ยามเฝ้าประตูหน้าซีด แต่ยังพูดอย่างไม่เต็มใจ “ผู้อำนวยการจ้าว เป็นเขาที่บุกเข้ามาในโรงเรียน คุณ…ทำไมคุณถึงพุ่งเป้ามาที่ผมล่ะ”

จ้าวเจ๋อหมิงตบไปที่ใบหน้าของยามเฝ้าประตูอีกครั้ง และพูดอย่างโกรธเคือง “นายกล้าพูดกับคุณหลินอย่างนั้นได้ยังไง”

“นายรู้ไหม คุณหลินสามารถมาที่โรงเรียนของพวกเรา นี่นับว่าเป็นเกียรติของโรงเรียนของพวกเรา!”

“พวกเราจัดแถวต้อนรับยังสายเกินไปเสียด้วยซ้ำ นายยังกล้าพูดว่าบุกเข้ามา?”

ยามเฝ้าประตูเบิ่งตาโต ในที่สุดเขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นทะแม่งๆจากคำพูดของจ้าวเจ๋อหมิง

ไม่ต้องสงสัย หลินมั่วคนนี้เป็นบุคคลที่มีฐานะและชื่อเสียงแน่นอน ไม่อย่างงั้น ทำไมจ้าวเจ๋อหมิงถึงได้พูดแบบนี้

ยามเฝ้าประตูคนนี้ ความจริงแล้วก็เหมือนกับคนในแผนกรักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ ที่เป็นคนสารเลวจากละแวกใกล้เคียง และได้มาทำงานเป็นยามเฝ้าประตูที่นี่ด้วยเส้นสาย

คนแบบนี้ เป็นคนที่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอและหวาดกลัวคนที่แข็งแกร่ง

ปกติเขารังแกผู้ปกครองเหล่านั้นก็คงไม่เป็นอะไร ถึงอย่างไรผู้ปกครองเหล่านั้นก็ไม่กล้าทำอย่างไรกับพวกเขา

แต่ว่า ถ้าหากได้พบเจอกับบุคคลที่มีฐานะและชื่อเสียงจริงๆ เขาก็จะกระสับกระส่ายไปในทันที

ยามเฝ้าประตูคนนี้ก็เป็นแบบนี้ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที และรีบก้มศรีษะ “ผู้อำนวยการจ้าว นี่...นี่คือผมไม่รู้จริงๆครับ”

“คุณหลิน เมื่อครู่ผมทำให้คุณขุ่นเคือง คุณ...คุณเป็นผู้มีใจกว้างไม่ถือโทษโกรธเคือง คนที่มีความรู้ต้อยต่ำอย่างผม...”

จ้าวเจ๋อหมิงก็มองไปที่หลินมั่วด้วยความกลัวอย่างจริงจัง ในใจของเขายังคงวิตกกังวลเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อครู่เขาเพิ่งได้ทำความเข้าใจสถานการณ์บางอย่างเกี่ยวกับหลินมั่วจากเพื่อนของเขา

พูดกันตามความจริง ในตอนนั้นจ้าวเจ๋อหมิงเกือบตกใจตายไปแล้ว

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่า ครั้งนี้บุคคลที่เขาทำให้ขุ่นเคืองใจที่แท้แล้วเป็นบุคคลที่มีฐานะและชื่อเสียง!

เมื่อก่อนเขาคิดมาตลอดว่าคุณนายหวังเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยม สามารถประจบประแจงตระกูลหลี่ว์ได้ ชั่วชีวิตนี้ของเขาก็จะรุ่งโรจน์แล้ว

แต่ว่า ตอนนี้เขาถึงเพิ่งจะรู้ว่า ตระกูลหลี่ว์ที่เขาเฝ้าแหงนมองมาตลอดนั้น ในสายตาของหลินมั่ว เป็นเพียงแค่แมลงตัวหนึ่งแค่นั้น

หลินมั่วโบกมือ “พูดมาแบบนี้ ก็คือคนที่ไม่เกี่ยวข้อง ไม่สามารถเข้า-ออกโรงเรียนได้ตามใจชอบ ใช่หรือไม่”

จ้าวเจ๋อหมิงไม่รู้ว่าหลินมั่วหมายถึงอะไร ก็เก้ๆกังๆเป็นอย่างมาก และไม่รู้ว่าควรตอบคำถามอย่างไร

“ผมถามคุณอยู่นะ ได้ยินไหม”

หลินมั่วดุด้วยความโกรธ

จ้าวเจ๋อหมิงตัวสั่นด้วยความตกใจและรีบพูดว่า “ตาม…ตามหลักการแล้วเป็นเช่นนี้ครับ แต่สำหรับคุณหลิน…”

หลินมั่วตัดบทเขาทันที “ดี บุคลากรภายนอกไม่สามารถเข้า-ออกโรงเรียนได้ตามใจชอบ ยามเฝ้าประตูคนนี้ขวางผมไว้ ความจริงมันก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก”

ยามเฝ้าประตูที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลินมั่วชำเลืองมองเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “แต่ว่า คุณนายหวังคนนั้น ทำไมถึงเข้ามาโรงเรียนได้”

“เธอ ไม่นับว่าเป็นบุคลากรภายนอกหรือ”